Ես մի բուռն եմ քո հողի,
Ես մի ծիլն եմ քո արտի,
Ես մի զարկն եմ քո բազկի, ՀԱՅԱՍՏԱՆ։
Դժվարին է եղել քո ուղին իմ բանակ, սակայն հաղթական։
Երբ բանակին նայում ես կողքից, բանակային շատ բաների արժեքը չես գիտակցում։ Պարծենում ես, գնահատում, սակայն ամբողջությամբ չես կարող ըմբռնել այդ ամենի արժեքը։
Իհարկե, բոլորս չենք, որ ծառայում ենք մեր հայրենիքին նվիրումով։ Ցավոք, հիմա «հին պանյատներն» էլ չկան, մի կողմից դա լավ է, մյուսից՝ այնքան էլ չէ։
Թեև ամենն իդեալական չէ, այնուամենայնիվ.
Այսօր արվում է ամեն ինչ, որպեսզի զինվորի առողջությունը չվտանգվի հանկարծ, դա այսօր առաջնային խնդիրներից մեկն է։
Ինչպես ասում ա մեր կամբատներից մեկը, «կարող ա շատ դեպքերում չհասկանաք հիմա, թե խի ենք ձեր վրա էդքան խոսում, ջղայնանում, բայց եթե մի բան եղավ, ձեր ծնողին ի՞նչ պատասխան պիտի մենք տանք։ Ծնողը պիտի ասի՝ պատժեիք, չթողեիք, խփեիք ավելի լավ ա, քանց թե տղուս հետ դժբախտություն պատահեր։ Հասկացեք՝ մեր բոլորիս նպատակն ա առաջին հերթին, որ դուք անվնաս հասնեք ձեր ծնողներին, ովքեր ձեր համար այդքան տանջվում են»։
«ՀԱՍԻ՛Ր ՆՐԱՆ, ԻՆՉ ՍԻՐՈՒՄ ԵՍ, ԹԵ Չէ ԿՍԻՐԵՍ ԱՅՆ, ԻՆՉ ՔԵԶ ԿՀԱՍՆԻ». ահա միակ պարզ ճշմարտությունը, որով մենք պետք է առաջնորդվենք բանակաշինության գործում։
