Բուխարեստում բնակվող իսպանացի ընկերներս խնջույք էին կազմակերպել ու մեր տան բնակիչներին նույնպես հրավիրել:Իսկ մեր տանը ես ապրում էի երկու թրքուհու հետ ( և ոչ միայն): Սկզբում անսովոր էր միևնույն հարկի տակ ապրել թուրքի հետ, հետո կարծես թե սովորեցինք միմյանց:
Թրքուհիների ու նրանց հետ համատեղ կյանքի մասին մեկ ուրիշ անգամ, իսկ հիմա վերադառնանք Բուխարեստ:
Եվրոպացի երիտասարդները սիրում են home party-ներ ասվածը: Սա մեր պատկերած խնճույքները
չէ ՝առատ սեղանով, կենացներով ու տաշիներով : Եվրոպացի երիտասարդները սիրում են խմել՝ շատ խմել, իրենց կորցնելու աստիճան հարբել: Սա այն մշակությաին շոկերից էր, որ ես հաճախ ունենում էի դրսում ապրելիս:
Եվ ահա հերթական խնջույքի ժամանակ իսպանացիները մեզանից բացի հյուրընկալել էին՝ թուրքերի, լեհերի,վրացի, պոտուգալացի, ֆրանսիացի, ռումինացի և այլն: Մի խոսքով հերթական Բաբելոնը:
Ռաշիդը նման չէր օտարության մեջ հանկարծ հայտնված թուրք տղայի: Սովորաբար թուրք տղաներն ասես նման լինեն գոմում մշտապես կապած հորթերի, որ կանկարծ բաց են թողնում ազատ: Ամենածայրահեղ անկարգությունները կարող են անել, օտարազգի աղջիկնեին չափից դուրս հասանելի համարելով ագրեսիվ վարք ցուցաբերել, դե մի խոսքով թուրքը՝ թուրք է ուղղակի մեր օրերում արդեն բրենդային հագուստով :
(Անշուշտ ասածս բոլորի վրա չի որ տարածվում է):
Բաբելոնյան խելահեղ փարթիին մասնակցող Ռաշիդն իրեն զուսպ էր պահում՝ անգամ նրբանկատ: Երբ իմացավ ազգությունս փայլեց երջանկությունից: Ասաց, որ շատ է սիրում Հայաստանն ու հայերին: Կլորացած աչքերով նրան եմ նայում ու փորձում եմ հասկանալ ինչու՞ է նման բաներ ասում: Սովորաբար թուրքերը խուսափում են հայերի մասին խոսելիս և միաբերան պնդում, որ քաղաքականությունից չեն խոսում կամ որ տեղյակ չեն պատմությունից: Ռաշիդն ընդհակառակը հիացմունքով էր խոսում հայերի մասին, ավելի ուշ պարզ դարձավ, որ նա հայուհու է սիրում:
-Անունը Անահիտ է, նրա պես գեղեցիկ աղջիկ ես դեռ երբեք չեմ հանդիպել: Խենթանում եմ նա աչքերի համար…
Մինչ նա հիացած խոսում է, ես ակամա բորբոքվում եմ, հիշում նախնիներիս, ովքեր գետն էին նետվում թուրքին չպատկանելու համար:
-Ռաշիդ, լսի՛ր հայի ու թուրքի սերն անհնար է,-ընդհատում եմ նրան:
-Բայց ինչու՞: Ինձ համար նշանակություն չունի որ նա քրիստոնյա է, որ նա հայ է:
-Բայց հայի համար մեծ նշանակություն ունի, թե ով ես դու:
-Գիտե՜մ, բայց ես ամեն ինչ կանեմ, որ նա իմը լինի:
Մինչ այս դեպքը հիշեցի, որ ընկերներիցս մեկը նույնպես ժամանակին թրքուհու էր սիրահարված: Անգամ առաջարկել էր աղջկան փախչել ու Հայաստանում ապրել, աղջիկը մերժել էր:
Իսկ հիմա դիմացս կանգնած է սիրահարված թուրքը, գլխիկոր, խեղճացած…
Խնդրում է իրեն մի քանի հայերեն նախադասություն սովորեցնել: Տղան առանց ակցենտի հայերեն է արտաբերում,զարմացած եմ:
-Անահիտը մշակութային երկխոսությունների ծրագրով Թուրքիա էր եկել: Երկու շաբաթ մնաց Թուրքիայում: Դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրերից էր: Անգամ ծնողներս են նրան տեսել՝ հավանել: Ես ուզում եմ, որ նա իմ կինը լինի, իմ երեխաների մայրը….
Նրա ասածներից գունատվում եմ.
-Լսիր բավական է, թե ինչքան հայուհիների ձեզ տարաք, բավական է, թե ինչքան հայ սպանեցիք, բավական է: Քեզ կողակից թրքուհիների մեջ փնտրիր՝ մերոնց հետ գործ չունես:
Մեր խոսակցությանը միանում են այլազգիներ ու Հայոց Ցեղասպանության հարցն է սկսվում շրջանառվել: Ռաշիդը ամոթահար գլուխը կախում է, մյուս թուրք տղան պաշտպանվում է ( վերջինս էլ հայ տղաներին էր սիրում), մի իսկական քաոս է սկսվում:
Վիճաբանությունը հանդարտեցնում է մեր տանը բնակվող թրքուհին: Խոսակցություն շարունակելն այլևս անիմաստ էր:
Մեկ տարի անց Ռաշիդին եմ տեսնում: Երջանիկ է, լավ աշխատանք է գտել Անթալիայում:
-Դեռ սիրում եմ նրան, բայց ոչ մի կապ չունեմ նրա հետ: Նա ինքը դադարեց իմ հետ շփվելը: Ասաց մենք տարբեր կրոն, մշակույթ ու պատմություն ունենք: Մի խոսքով ասաց, որ թշնամի ենք ու անհնար է միասին լինելը:
-Այդպես էլ գիտեի…,- ժպտում եմ ես:
-Նա ինձ հույս չտվեց, որ պայքարեմ…:
-Իհարկե,- անթաքույց գոհ եմ:
-Բայց մեկ է, հայուհիներն ամենալավն են ու մեկ է հայուհու հետ եմ կյանքս կապելու:
-Մոռացիր Ռաշիդ, լինելու բան չէ, հայուհին պատկանում է միայն հայ տղամարդուն:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
