Exclusive
Դերասան Հարություն Մովսիսյանի կարիերայում մեծ նշանակություն ունեցավ «Որոգայթ» հեռուստասերիալում մարմնավորած Հովոյի կերպարը։ Հեռուստասերիալը տարիներ առաջ ավարտվեց, սակայն Հովոյին այդպես էլ չմոռացան։ Մինչ օրս Հարություն Մովսիսյանին ասոցացնում են Հովոյի հետ։ Տարիներ անց «Որոգայթի» մոտիվներով նկարահանվել է գեղարվեստական ֆիլմ, որն էկրան կբարձրանա նոյեմբերի 19-ից։ Մինչ պրեմիերան BlogNews-ը հետաքրքիր զրույց է ունեցել դերասանի հետ։
- Պարոն Մովսիսյան, մինչև «Որոգայթում» նկարահանվելը հասարակությունը Ձեզ ճանաչում էր որպես հումորային ժանրի դերասան, այս հեռուստասերիալում Ձեր կերտած կերպարն անակնկալ էր հանրության համար։ Ի՞նչ տվեց Ձեզ «Որոգայթը»։
-Տրագիկոմիկ դերասան լինելու պարգևը, ժողովրդի շատ մեծ սերը, պատասխանատվություն, որ կարողանաս հետագայում էլ խաղալ նման դերեր։
Ես սովորել եմ Թատերական ինստիտուտի դրամատիկ դերասանի բաժնում՝ Վարդան Աճեմյանի արվեստանոցում։ Դիպլոմը հանձնելիս նա ինձ ասաց՝ դու տրագիկոմիկ դերասան ես, սակայն քեզ լավ ճակատագիր չի սպասվում, որովհետև դերասանների կողմից չսիրված ես լինելու, պետք է գտնես տարբերակ, որ մարդկանց հաճելի լինես, որովհետև եթե քո առավելության հետ քեզ հեռու պահես մարդկանցից, թշնամիներ ձեռք կբերես հենց դերասանների շրջանում։
Տրագեդիայից կոմիկական դերերի անցնելն ու հակառակը շատ բարդ է։ Ինձ համար Հովիկի դերը խաղալու սկզբնական փուլը բարդ էր, բայց ես հիշեցի Աճեմյանի խոսքերն ու զգացի, որ կարող եմ մտնել այդ ծանրության տակ։ Իհարկե, միշտ կան բաներ, որոնք կարելի է կատարելագործել, բայց կարծում եմ՝ ստացվեց։
-Դուք այլևս հետ չգնացիք դեպի կոմիկական դերեր, ինչո՞ւ։
-Ես խաղացի «Նախաճաշ 2-ի համար» ֆիլմում, սակայն շատ քիչ երանգներ մտցրեցի այդ կերպարի մեջ։ Ես կարող էի շատ ավելի վառ խաղալ, բայց եկա այն եզրակացության, որ ավելի լավ կլինի, եթե տարբերությունը միանգամից այդքան մեծ չլինի։
-Կարելի՞ է ասել, որ փորձում եք չկոտրել այն կերպարը, որը Ձեզ համար ստեղծվեց «Որոգայթով»։
- Ես միշտ Հովոյի մեջ եմ եղել, ինքը միշտ կողքիս է եղել։ Մի պահ կար, երբ ես տղաների հետ խոսելիս Հովոյի պես էի տրամաբանում, ասում էին՝ Հարութ ջան, նենց դժվար է խոսել քեզ հետ։)
Գիտեք, ես միշտ երազել եմ խաղալ «Պեպո», սակայն ինձ չէին տեսնում այդ կերպարում։ Եթե ես բեմադրեի «Պեպոն», ինձ պես տղայի կընտրեի այդ կերպարում, որովհետև Պեպոն արիստոկրատ է։ Ես մի օր Խորիկին (նկատի ունի՝ Խորեն Աբրահամյանին, հեղ.) ասացի՝ սխալ դերաբաշխում ես անում, ես պիտի խաղամ Պեպոյի դերը, բայց ինքն ինձ չէր տեսնում այդ կերպարում։ Ինքը չտեսավ Հովոյին, եթե տեսներ, կասեր՝ Տեր Աստվա՜ծ, ես ինչ սխալ եմ արել։
Եթե ես նորից խաղամ կոմիկական դեր, պետք է լինի շատ լավը, այնքան գրոտեսկային, որ բոլորը ծիծաղից ուշագնաց լինեն։ Ես ժամանակին խաղացել եմ այդպիսի դեր։ Առաջիկայում ևս թատրոնում ունենալու եմ շատ վառ կատակերգական դեր։ Կարծում եմ՝ լավն է լինելու։
-Սերիալի ավարտից տարիներ անց որոշում կայացվեց, որ պետք է ֆիլմ նկարահանվի։ Ձեզ ուրախացրե՞ց դա, նոստալգիկ զգացողություն կա՞ր։
-Կարծում եմ՝ շատ ճիշտ որոշում էր։ Ես շատ ուրախացա, քանի որ ինչպես արդեն նշեցի՝ Հովոն միշտ ինձ հետ է եղել։ Ֆիլմում ավելի վառ արտահայտված են դրամատիզմը, զգացմունքները։ Կինոն սերիալի տրամաբանության մեջ չէ. կինոն բոլորովին այլ բան է, տեմպն արագ է։ Կարծում եմ՝ ժողովրդի համար շատ հետաքրքիր կլինի։
Ինձ համար կարևոր էր Հովոյի տղամարդկային տեսակը. Հովոն մարդկային լավագույն հատկանիշներն ունի՝ մարդասիրություն, մայրապաշտություն, ընտանիք, սեր, երեխաներ, կյանք... Նա դարձավ դասական կերպար։ Մի անգամ փողոցում մի կին ինձ ասաց՝ աշխարհի ամենաինտիլիգենտ մաֆիոզն ես։
-Ի դեպ, ֆիլմում Ձեր դերը երիտասարդ տարիներին խաղում է Սարգիս Գրիգորյանը։ Ի՞նչ եք կարծում՝ նմա՞ն է Ձեզ, ի՞նչ գնահատական կտաք նրա խաղին։
-Շատ լավ։ Անպայման չէ, որ մարդն արտաքնապես նման լինի քեզ, կարևորը կատարումն է։ Սարգիսն աչքերը փակ է ծիծաղում, մի քանի տեղ ես էլ եմ իր պես ծիծաղել, Սարգիսը դա նկատել էր:) Ի դեպ, առհասարակ, Հովոն շատ չի ծիծաղում։ Երբ առաջին անգամ Ռոմանն (նկատի ունի՝ ռեժիսոր Ռոման Մուշեղյանին, հեղ.) ասաց՝ պետք է ծիծաղես, ասացի՝ ո՞նց ծիծաղեմ. 500-600 սերիա էր նկարահանվել, և ոչ մի անգամ Հովոն չէր ծիծաղել, մտածում էի՝ Հովոն ինչպե՞ս է ծիծաղում։
-Իսկ Հարութը հաճա՞խ է ծիծաղում։
-Հա, ես, առհասարակ, ծիծաղերես եմ։ Ես ուշ եմ վիրավորվում, շատ ներողամիտ եմ և հաճախ եմ ժպտում։)
-Պարոն Մովսիսյան, հայտնի լինելը հեշտ բան չէ, քանի որ սիրված լինելու հաճելի զգացողության կողքին կան նաև հայտնիության բացասական կողմերը։ Ձեզ համար հե՞շտ է ապրել հայտնի մարդու կյանքով։
-Ինձ շատ հաճելի է ժողովրդի սերը, սակայն դա ունի իր դժվարությունը։ Հոլիվուդում կան տարածքներ, որտեղ ապրում են միայն դերասանները, ես ապրում եմ շենքում, որտեղ ամեն օր մարդիկ ինձ տեսնում են, հարցնում՝ հաջորդ սերիայում ի՞նչ է լինելու։ Փողոցում մարդիկ վազում, նկարվում են ինձ հետ, օրական ամենաքիչը 20-25 հոգու հետ նկարվում եմ, մինչդեռ մենք պետք է շատ չերևանք մարդկանց աչքին, որպեսզի կարոտեն։
-Դուք հաճախ եք ներկայանում սերիալներում, ֆիլմերում, որոնցում նկարահանվում են նաև ոչ պրոֆեսիոնալ դերասաններ։ Ավագ սերնդի դերասանները հաճախ են դժգոհում դրանից, Դուք չե՞ք վիրավորվում, որ Ձեր կողքին ներկայանում են մարդիկ, ովքեր որևէ կապ չունեն ոլորտի հետ։
-Հիմա մեզ մոտ ով ինչ ուզում, անում է։ Նկարվելը դեռ մի կողմ, բա որ նկարում են... փող են վերցնում ու կինո նկարում։ Ես դերասանների վրա էլ եմ զարմանում, որ չեն ասում՝ մի նկարիր, դու վատ ես նկարում։
Ես չեմ ուզում շատ խիստ խոսել, բայց ոլորտը բարձիթողի արված է։ Սոս Սարգսյանն ասում էր՝ բնությունը, միևնույնն է, մաքրում է։ Երևի ժամանակի հետ ոլորտն էլ կմաքրվի, կմնան նրանք, ում ժողովուրդն իրոք սիրում է։ Իսկ, առհասարակ, պետք է լինեն գեղարվեստական խորհուրդներ։
-Երիտասարդ սերունդը 1-2 անգամ էկրաններով երևալուց հետո շատ արագ է հիվանդանում աստղային հիվանդությամբ։ Դա Ձեզ չի՞ նյարդայնացնում։
- Մեկ-մեկ նկատել եմ՝ չափն անցնում են։ Իրենց թվում է՝ Հոլիվուդն իրենք են, բայց Հոլիվուդն իրենք չեն, Հոլիվուդն Ամերիկայում է։ Կան երիտասարդ դերասաններ, ովքեր կողքովս անցնում են, չեն էլ բարևում։ Կան ամբարտավաններ, ովքեր պատահական մի դեր են խաղում, մի երգ երգում ու իրենց երևակայում։ Իրենց երես տվողներն էլ են մեղավոր։ Կան նաև համեստները։
Կարծում եմ՝ երեխեքն ուրախանում են, որ իրենց ճանաչում են, սակայն այդ ուրախությունը կարճ կտևի, որովհետև ճանապարհը երկար է։ Կարծում եմ՝ իրենք էլ վախ ունեն և հասկանում են, որ պետք է ինքնակատարելագործվեն։ Պետք է իրենցից գոհ չլինեն, որպեսզի տեղում չդոփեն։ Մի դեր կստացվի, երկրորդը չի ստացվի։ Այսինքն՝ դու կարող է անուն հանես, բայց պահելը դժվար է։ Պետք է իրենց համեստ պահեն, որոովհետև իրենք իրենց կկործանեն։
Պետք է նշեմ, որ ժամանակին մենք էլ էինք էդպիսին։ 19 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ գլխավոր դեր խաղացի Հ1-ով։ Երբ փողոցում սկսեցին ճանաչել ինձ, ինձ երևակայելով էի ման գալիս։ Արդյունքում՝ երկրորդ դերս վատ խաղացի։ Մտածում էի՝ սիրահարված եմ, դա է խանգարում, հետո զգացի, որ պատճառը դա չէ, ուղղակի իմ մեջ մտել է էսպիսի մի բան՝ ես որ կամ, դուք ով եք, և դա ինձ տանում է դեպի կործանում, սկսեցի շատ աշխատել ինձ վրա ու շտկել ամեն բան՝ դարձա պարտաճանաչ, տեքստերս այնպես էի սովորում, ինչպես երբեք։
Զրույցը՝ Ամալյա Հովհաննիսյանի
