Լևոնին շատերդ կհիշեք Շանթ հեռուստաընկերությամբ հեռարձակվող «Որոգայթ» հեռուստասերիալից, «Ելք չկա» գեղարվեստական ֆիլմից կամ Վաչե Ամարյանի «Улетай», Գրիգոր Կյոկչյանի «Գնում ենք պարելու» և այլ տեսահոլովակներից, մյուսներդ էլ երևի կասեք՝ «հա, էն պարապած, մուսկուլներով տղեն ա», իսկ գուցե շատերդ էլ առիթ եք ունեցել լինել այն սրճարանում, որտեղ նա աշխատում է: Լևոնը բոդիբիլդեր է, ով այս մարզաձևով զբաղվում է արդեն շատ երկար։ Օրեր առաջ Blognews.am–ը լուսանկարել է նրան և հետաքրքիր զրույց ունեցել նրա հետ:
-Լևոն, որքա՞ն ժամանակ է արդեն՝ զբաղվում եք բոդիբիլդինգով։
-Իրականում, մինչև բոդիբիլդինգով զբաղվելը ես փոքր տարիքից զբաղվել եմ կարատեով, իսկ ավելի գիտակից տարիքում հասկացա, որ ուզում եմ ավելին, և մարմնի գեղեցիկ արվեստ կերտելու ցանկությունը միշտ եղել է իմը: Այս մտքով ոգեշնչվել եմ իննսունականների մարտաֆիլմերը նայելիս և սկսել եմ գնալ մարզասրահ: Արդեն տասնյոթ տարեկանում մասնակցել եմ Հայաստանի բոդիբիլդինգի բաց առաջնությանը և զբաղեցրել եմ երկրորդ տեղը, դրանից հետո վեց տարի մասնակցել եմ մրցումներին: Անցյալ տարի զբաղեցրեցի հինգերորդ տեղը, որն ինձ համար առհասարակ գոհացուցիչ չէր, բայց մեծ բավականություն ստացա իմ ներկայացրած շոուից, և ի զարմանս ինձ՝ ամբողջ դահլիճը տալիս էր իմ անունը: Սպորտը միշտ էլ իմն է եղել, առանց դրա ես չեմ պատկերացնում կյանքս, մրցումներից հետո մի քիչ դադար եմ տվել, որոշել եմ՝ մարմինս, ինչու ոչ նաև միտքս պետք է հանգստանան. հիմա խաղաղություն եմ փնտրում: Երբ մարզվում ես, անընդհատ պայքարի մեջ ես, միշտ լարված ես լինում, և գալիս է մի պահ, որ ուզում ես հանգստանալ:
-Ֆինանսական առումով նո՞ւյնպես թանկ հաճույք է բոդիբիլդինգով զբաղվելը։
-Հիմա պարզաբանեմ, իրականում երբ մարդիկ մեզ նայում են, տեսնում են արդեն հղկված մարմին, բայց այդ մարդիկ պատկերացում անգամ չունեն, թե ինչերի միջով ենք մենք անցնում, և ինչ դժվարությամբ է դա մեզ տրվում: Մարզումներն ընդամենը քսան տոկոսն են, դու պարտավոր ես քեզ շատ բաներից զրկել, խիստ և կարգավորված ռեժիմ ունենալ, օրվա ընթացքում վեց անգամ սնվել: Մեր ժողովրդի համար այս ամենը դեռ շատ խորթ է, բայց մեկ է՝ բոլորն են ուզում այս տեսակ մարմին՝ տպավորիչ և ամենակարևորը՝ որակյալ: Մատների վրա հաշված մարդիկ են մեր երկրում, որ տիրապետում են բավականաչափ ինֆորմացիայի, թե ինչպես հասնել այս ամենին։ Թող անհամեստ չհնչի, բայց անցյալ տարվա մրցումների ժամանակ ինքս եմ աջակել բացարձակ չեմպիոնին, նաև մի քանի ատլետներին, ովքեր զբաղեցրեցին բարձր տեղեր, անգամ նրանց համար դիետա եմ գրել: Դա իմ շնորհքն է, և այդ մարդիկ էլ են դա փաստում, իսկ ես շնորհակալ եմ նրանց վստահության համար:
-Չունե՞ք ցանկություն կամ նպատակ հանդես գալ որպես մարզիչ։
- Ես արդեն խոսքի մեջ նշեցի, որ աշխատել եմ ատլետների հետ, բայց սովորաբար դա միշտ եղել է արդեն որակավորում ունեցածների դեպքում, ովքեր բարձր են սիրողական մակարդակից: Այսպես բացատրեմ՝ կա գլադիատոր, և կա առաջնորդ, ես ինձ չեմ պատկերացնում առաջնորդի կարգավիճակում, բայց ինքս որպես ատլետ գիտեմ, որ կարող եմ, համենայնդպես ստանդարտ մեկը չեմ:
-Ձեզ ուժեղ մարդ համարո՞ւմ եք։
-Համեստորեն կլռեմ, բայց ես մենություն սիրող մարդ եմ: Իմ բոլոր ընկերները, հարազատներն ինձ ճանաչում են որպես անմիջական մարդ, բայց պատկերը մի քիչ այլ է, քանի որ քչերն են հասկանում ինձ: Ես նախընտրում եմ մնալ ինքս իմ մտքերի հետ մենակ, և գուցե դա է պատճառը, որ ես այս ուղղությամբ եմ գնում: Սպորտն ինձ օգնել է նաև տեղ գտնել էկրաններին:
-Աղջիկների հարցում էլ է օգնե՞լ։
-Վա՜յ, անկեղծանամ։ Փորձում եմ խելոք մնալ, որքանով դա, իհարկե, հնարավոր է։ Ես երբեք չեմ խրախուսել այն տղաների պահվածքը, ովքեր գլուխ են գովացել աղջիկների թեմայով, նման մարդիկ ինձ մոտ ցածր դիրք են գրավում, և ես չեմ հարգում նրանց: Այն տղան, ով կբարձրաձայնի, որ ինքն աղջիկների հարցում հաջողություններ ունի, հարգանքի արժանի չէ, իսկ եթե դու ունես այդ հաջողությունը, թող մարդիկ կողքից խոսեն։ Իհարկե, չեմ կարող հերքել, որ գեղեցիկ մարմինը գրավում է աղջիկներին, բայց գեղեցիկ մարմին ունեցող տղան պետք է նաև խելք և համապատասխան Այ-Քյու ունենա, ինչպես նաև բնության կողմից տրված խարիզմա:
-Բայց չէ՞ որ կանայք ևս ցանկանում են իրենց կողքին տեսնել մարզված տղամարդկանց, գուցե նրանց դեպքում խելքն այնքան էլ կարևոր չէ:
-Դե, գիտես, այսպես ասեմ, քանի որ իմ շրջապատը սահմանափակ չէ, և տարիքն ինձ համար պարզապես թիվ է, ես ունեմ ինձանից բավականին մեծ տարիքով իգական սեռի ներկայացուցիչ ընկերներ, ովքեր ինձ վստահում են, կիսվում ինձ հետ, բայց թե ինչ պատճառով, դա արդեն նրանք գիտեն: Ելնելով նրանց ասածներից, իսկ նրանք բավական անկեղծ են, հարցին այսպես կպատասխանեմ՝ այո, միանշանակ այո:
-Ձեր զուգընկերուհիդ ինչպիսի՞ն պետք է լինի, ունե՞ք նախընտրելի պահանջներ։
- Աղջիկների հարցում, եթե ճիշտն եք ուզում իմանալ, արտաքինն ինձ համար այդքան էլ առաջնային չէ: Քանի որ իմ մասնագիտությունը կապ ունի արվեստի հետ, միանշանակ հաճելի է, երբ զուգընկերուհիդ պատշաճ տեսք ունի, բայց կարևոր է մարդու խարիզման, եթե իմ հոգուն համապատասխան չլինի, ապա ոչինչ էլ չի առաջանա: Ի դեպ, սուպերմոդել կատեգորիան քիչ եմ սիրում:
-Երևանյան սրճարաններից մեկում աշխատում եք որպես մատուցող, ինչո՞ւ: Թվում է՝ բոլոր նախադրյալներն ունեք այլ աշխատանքով զբաղվելու համար:
- Ես սիրում եմ մարդկային շփումը, իսկ սպասարկման ոլորտում դա ավելի արտահայտված է: Պետք է միշտ դրական լինել, անկախ նրանից, թե հասարակության որ շերտին ես սպասարկում, չվախենամ այդ բառից, այո, ես ներկա պահին աշխատում եմ ընդամենը որպես մատուցող: Դեպք չի եղել, որ մարդիկ դժգոհեն, և ես կարողանում եմ այնպիսի իրավիճակ ստեղծել, որ մարդիկ գան, իսկ սրա մասին բարձրաձայնում եմ ոչ թե ես, այլ մյուսները:
-Տաքարյո՞ւն բնավորություն ունեք։
-Երբ դեռ նոր են ինձ հետ ծանոթանում և երբ մտերմանում են, խոստովանում են, որ մտածում էին, թե ես գոռոզ և մեծամիտ եմ: Իրականում բնավորությամբ ես շատ բարի եմ, պատրաստ եմ օգնել, բայց ոտքս տրորելուն պես կարողանում եմ լինել նաև դաժան և տաքարյուն: Բանակից ձեռքիս բազմաթիվ սպիեր են մնացել, ժամանակին չափազանց կռվարար էի, իսկ հիմա փորձում եմ ինձ կառավարել և ավելի զուսպ լինել, բայց երբեմն շատ անկախատեսելի եմ լինում, և դա ցանկալի չէ:
-Ունքի վրայի սպին է՞լ է կռվի արդյունք։
-Իմ սպին է, բայց ես այն ավելի ճոխացրել եմ և արտահայտիչ եմ դարձնում։
-Իսկ մեջքի վրայի դաջվածքն ի՞նչ նշանակություն ունի։
-Ռուսերեն կասեմ՝ «знак биологической опасности», այն նշանակում է՝ հեռու մնացեք: Միտքն այն է, որ եթե իրեն ձեռք չտաս, չի վնասի:
-Դուք նաև ֆիլմերում եք նկարահանվում, ինչպե՞ս արեցիք առաջին քայլերը։
-Առաջինը եղել է «Որոգայթը», ես այդ ժամանակ տասնյոթ տարեկան էի, երբ ինձ նկատեցին առաջին մրցումների ժամանակ և հրավիրեցին խաղալու սերիալում: Կերպարս սկզբում երկրորդական էր, բայց քանի որ հեռուստադիտողին դուր եկավ, այդ ամենը ձգվեց մեկ տարի: Տասնութս լրանալուն պես ինձ տարան բանակ, և ամեն ինչ մնաց կիսատ: Երբ վերադարձա, փորձում էի ինձ գտնել, երբ անցա այդ ադապտացիոն շրջանը, սկսեցի նորից հայտնվել տեսահոլովակներում և գեղարվեստական ֆիլմերում։ Նկարահանվեցի «Ելք չկա» գեղարվեստական ֆիլմում, որտեղ խաղում էի առաջնային կերպարում, ես այսպես ասած «ջարդեմ-փշրեմ» վիճակում էի: Ֆիլմի գլխավոր դերակատար և պրոդյուսեր Կամո Ունանյանն իմ լավ ընկերն է, ով դեռևս իմ ծառայության տարիներին խոսք էր տվել, որ նման նախագիծ լինելու է, և ես պետք է մասնակցեմ:
-Դուք ֆիլմերում միշտ ներկայանում եք մարզիկի կերպարում, չե՞ք ուզում այնպիսի դեր, որը կապ չի ունենա Ձեր մասնագիտության հետ:
-Իհարկե ուզում եմ, ես սպասում եմ նման դերի, որ վերջապես կապ չունենա մարզիկի և մարմնի հետ, շեշտը դրված լինի դերասանական խաղի վրա: Վաղուց եմ դա ուզում, բայց դեռ նման առաջարկ չեմ ստացել: Վերջերս նկարահանվեցի մի ֆիլմի սաունդթրեքում, որտեղ շատ կրքոտ համբույրի տեսարան կար, խաղում էի ամուսնացած տղամարդու դերում: Ես իմ բնույթով մի քիչ կոմպլեքսներից զուրկ եմ, բայց էնպես չէ, որ կոմպլեքսներ չունեմ, իսկ կարծիքներն ինձ քիչ են հուզում:
-Ո՞վ է Ձեր քննադատը, ումի՞ց եք առաջինը կարծիքներ լսում։
-Միանշանակ իմ մայրիկից և հարազատ եղբորիցս, ովքեր շատ պարզ մարդիկ են և չեն խաբի։ Քննադատություն միշտ լսում եմ, վերջիվերջո քննադատողներն էլ են հայ, բայց ես գրեթե չեմ կիսում նրանց կարծիքները: Տարաձայնություններ, իհարկե, լինում են, բայց միշտ կոմպրոմիսի ենք գալիս:
-Սկզբունքայի՞ն եք։
-Այո և երբեք իմ սկզբունքներին չեմ դավաճանում, կարևոր է երբեք չխաբել, շատերը երբեմն ինձ ասում են՝ բռի ես, չոբան, չվախենամ այս բառերից, բայց ես պարզ եմ, քանի որ ինքս չեմ սիրում սուտը, երկերեսանիությունը: Ես շատ դժվարությամբ եմ մարդկանց մոտ թողնում ինձ, պարզ մարդիկ ավելի խորն են լինում։ Կապ չունի, որ ընդամենը քսանհինգ տարեկան եմ, ես հասցրել եմ բավականին մեծ փորձ ձեռք բերել, ինձ ցավեցնելը շատ դժվար խնդիր է, քանի որ ինձ հարազատ մարդիկ շատ քիչ են, ունեմ մոտիկներ, ծանոթներ, իսկ ընկերության հարցում սահմանափակվում եմ։ Հիմա ինձ դժվար է խոցել:
-Նշեցիք, որ մենակություն եք սիրում, ի՞նչն եք փորձում վերաիմաստավորել, ի՞նչ հարցեր կան, որոնց պատասխանները դեռ չեք գտել։
-Մենակությունն ինձ թույլ է տալիս ինքս ինձ հասկանալ, հարցերիս սպառիչ պատասխաններ տալ, հետո դրանց մասին բարձրաձայնել, այնպես որ, հիմա ինչ ասում եմ, առավելագույնս «ես եմ»։ Աշխատում եմ քիչ մտածել, մի սկզբունք էլ ունեմ, աշխատում եմ շատ չխոսել, այլ անել։ Իսկ ժամանակն անգին ռեսուրս է:
-Իսկ Ձեր ազատ ժամանակն ինչպե՞ս եք տնօրինում։
-Փորձում եմ ավելորդ բաներից ինձ հեռու պահել, երբեմն մոտիկներս ինձ քննադատում են, թե ինչու չեմ գնում տարատեսակ միջոցառումների, բայց ես գերադասում եմ պասիվ հանգիստ, որքան էլ զարմանալի է, սիրում եմ կարդալ, ինքս ինձ կրթել, դա ինձ համար առաջնային նպատակ է, և երբեք չպետք է դադարել կատարելագործվել։ Բավական լավ տիրապետում եմ բավականին լավ, և երբ սկսում եմ դրսում ապրած մարդկանց հետ խոսել իրենց լեզվով, զարմանում են: Ես կիսատ եմ թողել իմ համալսարանական կրթությունը, որովհետև չեմ կարևորում այն, մարդ կարող է կրթվել առանց ԲՈՒՀ-ում սովորելու:
-Ի վերջո, դերասան, մարզիչ, թե՞ մատուցող, ո՞րն է այն վերջնական մասնագիտությունը, որը կընտրեք։
-Ես բնույթով անկանխատեսելի եմ, ես չգիտեմ՝ վաղն ինչ կուզեմ ինքս ինձ համար, գլոբալ, մեծ ցանկություններս վաղուց եմ գիտակցում, եթե դերասանության մեջ ոչինչ չստացվի, կփորձեմ սպորտի մեջ խորանալ, ինչ էլ լինի, ես սպորտը չեմ թողնի:
Նյութը՝ Սիրանուշ Գրիգորյանի
Լուսանկարները՝ Կարեն Հովհաննիսյանի
