Սերիալային դերասանուհի Ժաննա Բուտուլյանի անձնական կյանքը միշտ քննարկման փուլում է. նրա անունը պարբերաբար կապվում է այս կամ այն հայտնի մարդու հետ, սակայն դրանց հիմքում հիմնականում ոչինչ չկա։ BlogNews.am-ը Ժաննայի հետ անկեղծ զրույց է ունեցել անձնական կյանքի ու հարաբերությունների մասին։ Ժաննան նշեց, որ այս փուլում սա իր վերջին հարցազրույցն է և տևական ժամանակ լռելու ցանկություն ունի։
-Ժաննա, դու շփվող, աշխույժ աղջիկ ես, բայց քո կողքին երբեք կողակից չենք տեսել (չհաշված կեղծ սիրավեպերը, որ պարբերաբար վերագրվել են քեզ)։ Ինչո՞ւ։
-Թեև շփվող եմ, ինձ համար շատ դժվար է ընտրել մտերիմ մարդու, կողակցի, որովհետև ինձ համար դա շատ լուրջ հարց է։ Ես սիրում եմ, որ ինձ շրջապատող մարդիկ ինձ նման են լինում ու իրար լավ ենք հասկանում։
-Առհասարակ, դժվա՞ր ես հարաբերություն սկսում։
-Ինձ համար շատ հեշտ է մարդկանց հետ ծանոթանալն ու շփման առաջին փուլը։ Առավել բարդ է անցումը դեպի երկրորդ փուլ, երբ հարաբերություններն ավելի են լրջանում։
-Իսկ հակառակ սեռի հետ հե՞շտ ես շփվում։
-Հա։ Ունեմ շատ տղա ընկերներ, ու ինձ համար բարդ չէ հասկանալ տղամարդուն ու նրա մտածելակերպը, որովհետև կարողանում եմ հարցին նայել դիմացինիս տեսանկյունից։
-Հաճա՞խ ես սիրահարվում։
-Չէ, ինձ համար սիրահարվելն էլ է շատ դժվար։
-Քեզ համար առաջին ազդակն արտաքի՞նն է։
-Այո, տղամարդու արտաքինն ինձ համար մեծ նշանակություն ունի։ Արտաքինը մակերեսային հանգամանք չէ, քանի որ այն շատ բան է ասում մարդու մասին։ Ժեստերը, քայլվածքը, գլխի դիրքը, հայացքը, անձնական տարածություն պահելն արտահայտում են նրա տեսակը։ Ես միանգամից կարողանում եմ ընկալել՝ ինչպիսին է նա։ Առաջին տպավորությունս մարդու մասին ինձ երբեք չի խաբել։
Ես չեմ կարող ասել արտաքին կոնկրետ հատկանիշներ, սակայն շատ կոկիկ տղամարդիկ՝ փողկապներով ու գելով սարքած մազերով, ինձ վանում են։ Դա նշանակում է, որ նրա մեջ պակասում է ազատությունը։
-Վստահաբար սիրահարված եղել ես։ Ի՞նչն է քեզ առաջին հերթին գրավել, տպավորել։
-Այո, բայց չեմ կարող ասել՝ ինչի համար եմ սիրահարվել։ Հավանաբար ինձ եմ նմանեցրել, որովհետև ինձ համար շատ կարևոր է, որ մենք տեսակով մոտ լինենք իրար։ Ես կարող եմ ասել, որ գիտեմ սիրել, սակայն այս մասին ավելին խոսել չեմ ցանկանում։
-Սեփականատեր կամ խանդո՞տ ես։
Սեփականատեր չեմ, քանի որ չեմ հասկանում դա։ Ինչ վերաբերում է խանդին, այո, ես խանդոտ եմ, սակայն հնարավորություն էլ չեմ ունեցել ուսումնասիրելու, թե որքան, որովհետև խանդի չնչին առիթը կարող է ստիպել, որ առհասարակ չշարունակեմ այդ հարաբերությունները։ Խոսքս «խանդի զառանցանքի» մասին չէ, երբ այն անառողջ է, ու մարդը խանդում է ընկերուհիներին, ընտանիքի անդամներին, սակայն եթե խոսքը իմ սիրած տղամարդու մասին է, և կա խանդի առիթ, հարաբերությունները չունեն ոչ մի հնարավորություն։ Կարծում եմ՝ եթե մի անգամ խանդի առիթ է տալիս, կտա նաև երկրորդ, երրորդ անգամ, իսկ ես նախընտրում եմ խաղաղ հարաբերություններ։
-Խանդը քո հանդեպ հանդուրժո՞ւմ ես։
-Եթե ես առիթ տամ, կիմանամ ու հանգիստ կվերաբերեմ, սակայն եթե խանդի առիթ տամ, ուրեմն հարաբերությունները փակուղում են։ Իսկ անիմաստ սկանդալներ չեմ սիրում։ Դա կործանիչ է։
-Միասե՞ր ես։
-Այո, ծայրաստիճան։
-Երկրպագուներ շա՞տ ունես:
-Եթե ասեմ՝ շատ ունեմ, անհամեստ կհնչի։ Ինձ շատ են անհանգստացրել կյանքիս ընթացքում, սակայն 18 տարեկան էի, երբ վերջին անգամ վեճ եղավ ինձ անհանգստացնելու պատճառով, և ես ինձ խոսք տվեցի, որ այլևս նման բան չի լինելու։ Շատ տհաճ պատմություն էր. հասկացա, որ դա իմ սխալ բացատրելու արդյունքն էր։ Դրանից հետո ես որոշեցի, որ այլևս երբեք ոչ ոք չի լուծելու իմ խնդիրները, քանի որ կարելի է այնպես ասել ոչ, որ դիմացինդ հասկանա՝ դա ոչ է։ Դրանից հետո ես այլևս խնդիրներ չեմ ունեցել։
-Դու ես ընտրո՞ւմ, թե՞ քեզ են ընտրում։
-Չեմ սիրում, երբ ինձ ընտրում են։ Ըստ իս՝ իրական չեն այն հարաբերությունները, երբ տղան երկար ժամանակ սիրում է աղջկան ու հասնում նրան, կարծում եմ՝ այդ դեպքում աղջիկն ուղղակի ընտրում է հարմար տարբերակ։ Առաջին հայացքից պետք է փոխադարձ ինչ-որ կայծ լինի։ Ես կարող եմ առաջինը սիրահարվել ինչ-որ մեկին, բայց որևէ քայլ չեմ անի նրան գրավելու համար։
-Տղաներին գրավելու քո տարբերակն ունե՞ս։
-Հատուկ ոչինչ չեմ անում, որովհետև ինքս չեմ սիրում, երբ մարդիկ հատուկ քայլեր են անում ինձ գրավելու համար։
-Ի՞նչը քեզ չի բավարարում շրջապատի տղամարդկանց մեջ։
-Հստակ որակներ նշել չեմ կարող, որովհետև այդքան ամբիցիոզ չեմ։ Ուղղակի երևի թե պահը չէ, որ ես կողակից ունենամ։ Ես մարդ եմ, ով հավատում է ճակատագրին և մոլորակների դասավորվածությանը։
-Բնավորության ո՞ր գծի հետ չես համակերպվի։
-Շատ բան չեմ հանդուրժի. ես չեմ անցնի իմ սկզբունքների վրայով։ Ինձ համար շատ կարևոր է ընդունել մարդուն այնպիսին, ինչպիսին նա կա և չփորձել վերադաստիարակել։ Չեմ հանդուրժի, եթե մարդը կեղծի ինքն իրեն և խաղա։
-Որպես հոգեբան՝ շո՞ւտ ես հասկանում, որ մարդն իրեն կեղծում է։
-Գրեթե միշտ հասկանում եմ, դրա համար շատ քիչ եմ հիասթափվում, և նշածս երկրորդ փուլ հաշված մարդիկ են անցնում։ Թեև, իհարկե, հիասթափություններ էլ եմ ունենում. ոչ վաղ անցյալում ապրել եմ խոր հիասթափություն։
-Հակառակ սեռի՞ց։
-Չէ, ընկերական շրջապատում։
-Համբերատա՞ր ես։
-Կյանքիս տարբեր փուլերում ես նյարդային տարբեր վիճակներում եմ լինում հավասարակշռվածության առումով։ Սակայն գլոբալ առումով կարողանում եմ սպասել։
-Այսինքն՝ միշտ չէ՞, որ կարողանում ես հավասարակշռված լինել։
-Ոչ, որովհետև էմոցիոնալ եմ և միշտ չէ, որ կարողանում եմ պահել ինքնակառավարումս։
-Հոգեբանի մասնագիտությունդ է՞լ քեզ չի օգնում։
-Չէ, երբ հարցը վերաբերում է ինձ ու դիպում է սրտիս նուրբ լարերին, չեմ կարողանում վերահսկել ինձ։
-Փաստորեն, նաև բուռն ես վիճում։
-Այո։ Կարող եմ շատ կտրուկ բաներ անել, ինչ-որ բան կոտրել, հեռանալ։
-Եթե սխալ ես թույլ տալիս, ներողություն խնդրո՞ւմ ես։
-Այո, բայց եթե ես նման բան եմ անում, ուրեմն անհիմն չէ։ Ամեն դեպքում, եթե զգամ, որ չափն անցել եմ, ներողություն կխնդրեմ։ Կարծում եմ՝ դա բնորոշ է հասուն մարդուն։ Ավելի երիտասարդ տարիքում ես կարծում էի, որ ներողություն չեմ խնդրի, հետո հասկացա, որ ընդունելով քո սխալը՝ դու հաղթում ես ինքդ քեզ, իսկ դա ուժեղ մարդ դառնալու գրավականն է։
-Քեզ ուժեղ մարդ համարո՞ւմ ես։
-Եթե հարցը չի հասնում էմոցիաներիս, այո, հենց հարցը հասնում է էմոցիաներիս, ես թույլ եմ։
-Ժաննա, հայ իրականության մեջ 20 տարեկանից հետո չամուսնանալը դժբախտություն է, 25-ից հետո՝ ողբերգություն։ Արդեն 27 տարեկան ես, այդ հարցը հուզո՞ւմ է քեզ, ու արդյո՞ք քեզ անհանգստացնում են այդ հարցով։
-Անկեղծ ասած՝ այդ թեման ինձ միշտ վախեցրել է։ Եթե դա ինձ անհանգստացներ և ցանկանայի, վաղուց ամուսնացած կլինեի։ Ես այս տարիների ընթացքում դեռ չեմ ցանկացել ընտանիք կազմել, որովհետև կարծում եմ՝ երբ չկա կոնկրետ մարդ, ում հետ ցանկանում ես ընտանիք կազմել, դա արդեն բնազդ է։ Ես չեմ սիրում բնազդներով առաջնորդվել կամ հասարակության կարծիքով, որովհետև «ժամանակն» է։ Յուրաքանաչյուրն ունի իր ճակատագիրն ու հոգեկան աշխարհի զարգացման փուլերը։ 23-24 տարեկանում մարդու մոտ ճգնաժամային փուլ է, և այդ ժամանակ է վերջնականապես ձևավորվում նրա տեսակը, ու դու գիտակցում ես՝ ինչ ես ուզում այս կյանքում։ 20 տարեկան աղջիկը չի կարող գիտակցված ընտանիք կազմել, միայն սիրահարավածության հիման վրա ամուր ընտանիք չես կազմի։ Նման ամուսնությունները դատապարտված են։
Մինչ օրս ամուսնացած չլինելս ծանր չեմ տանում, փառք Աստծո, ընտանիքս ևս երբեք ինձ վրա ճնշում չի գործադրել այդ հարցով։
-«Հարազատ թշնամուց» հետո քեզ մոտ կրկին դադար է, ինչո՞վ է դա պայմանավորված։ Մինչ այս աշխատել ես միայն Դիանա Գրիգորյանի հետ, ինչո՞ւ։
-Այլ առաջարկներ ունեցել եմ, սակայն մինչ օրս միայն Դիանայի հետ եմ աշխատել, ինչի համար շատ ուրախ եմ։ Շատ եմ սիրում այդ թիմը։ Ինչպես միշտ, այս դադարների ընթացքում որոշել եմ վերադառնալ իմ մասնագիտությանը և աշխատել իմ մասնագիտությամբ։
-Մարդու համար շատ կարևոր է ֆինանսական եկամուտն ու անկախությունը։ Երբ դու չես աշխատում և չես նկարահանվում, քեզ համար դժվա՞ր է։
-Ինձ համար շատ կարևոր է ֆինանսական անկախությունս։ Ուզում եմ միշտ ֆինանասապես անկախ լինել, նաև ամուսնությունից հետո։ Իսկ հիմա ես մենակ չեմ ապրում, դրա համար դժվարություն չունեմ։
-Քեզ հաճախ են քննադատում, ինչպե՞ս ես վերաբերում քննադատություններին, նյարդայնանո՞ւմ ես դրանցից։
-Ինձ համար քննադատությունը շատ լուրջ բան է։ Կարծում եմ՝ ոչ բոլորը քննադատելու իրավունք ունեն։ Աշխատանքիս սկզբնական փուլում, բնականաբար, եղել են սխալներ։ Ես կընդունեի քննադատությունները, եթե մարդիկ մի քիչ նրբանկատ լինեին. չէ՞ որ յուչաքանչյուրը եղել է սկսնակ։ Մարդուն պետք է քաջալերել և օգնել, որ շտկվի, ոչ թե կոտրել։ Հիմա մարդիկ նույնիսկ անծանոթ կերպարի հանդեպ չարություն ունեն։ Ես այդ ամենին այլևս ուշադրություն չեմ դարձնում։ Կան նաև մարդիկ, ովքեր կարծում են, թե դու իրենց տեղում ես գտնվում ու չեն հասկանում, որ կյանքում ոչ ոք ուրիշի տեղում չէ։
Զրույցը՝ Ամալյա Հովհաննիսյանի
