Լևոն Հարությունյանին հարգում եմ: Ու պատճառներից մեկն էլ երևի այն է, որ տարիքով ավելի մեծ է, հասուն ու հավասարակշռված: Նա այսօր նույնպես պատասխանել է Միքայել Պողոսյանին՝ «Սուպեր մամա» ֆիլմի վերաբերյալ, ինչպես և սպասվում էր, բայց եթե համեմատենք նրա ու Հայկ Մարությանի պատասխանները, ապա սարուձորի տարբերություններ կտեսնենք:
Նախ՝ Լևոնի խոսքում առաջին հերթին զգացվում է տարրական հարգանք Միքայել Պողոսյանի՝ որպես արվեստագետի նկատմամբ: Նա չի անձնավորում իր խոսքը, որակավորումներ չի տալիս նրան, այլ գոնե խոսում է Միքայել Պողոսյանի նկարած ֆիլմերի մասին, կարծիք հայտնում, ինչի իրավունքը, բնականաբար, ունի:
Հայկոյի պատասխանը կարդալը տհաճ էր: Ինչպես ասում են, Հայկոն մի պահ շատ էր խորացել, նույնիսկ խոսել էր այն մասին, թե որքանով է մտավորական Միքայել Պողոսյանը, դժվար պահին ժողովրդի կողքին կանգնած չի եղել և այլն: Ամոթ է, իսկապես ամոթ: Նախ երբ Միքայել Պողոսյանը ֆիլմեր էր նկարում այն տարիներին, երբ դա բավական դժվար ու բարդ իրականանալի բան էր, Հայկոն դեռ երևի դպրոցում էր սովորում: Երկրորդ, ի՞նչ է արել Հայկոն, որ այսօր իրեն իրավունք է վերապահում գնահատական տալ Միքայել Պողոսյանին՝ ասելով, որ նա միայնակ է թողնում ժողովրդին ամենածանր պահերին: Ո՞ր դժվար ու ամենածանր պահին է կանգած եղել ժողովրդի կողքին Հայկոն կամ ինչո՞վ է կանգնած եղել՝ «Սուպեր Մամայո՞վ»: Հուշեք, եթե ունեք այս հարցի պատասխանը:
Համեմատեք ուղղակի Լևոնի ու Հայկոյի պատասխանները և շատ բան կտեսնեք: Երևի իրոք երիտասարդ տարիքն ու անփորձությունը դեռ իր բացը զգացնել է տալիս: Էլ չեմ խոսում այն մասին, որ իր հայտնիությամբ Հայկոն, ի տարբերություն Միքայել Պողոսյանի, պարտական է ոչ թե իր դերասանական տաղանդին, այլ զուտ հեռուստաէկրանին ու «Կարգին հաղորդում» հումորային հաղոդմանը: Ու սա որևէ մեկը չի կարող վիճարկել:
Այնպես որ, Լևո՛ն Հարությունյան, հարգելով քեզ, կոչ եմ անում ու խնդրում. Հայկոյին իրենից մեծերին պատասխանել սովորեցրու: