Exclusive
28-ամյա հաղորդավարուհի, ասմունքող, «Cosmopolitan» ամսագրի գլխավոր խմբագիր Հրաչուհի Ութմազյանը տևական ժամանակ է, ինչ բացահայտում է հայ հայտնիների «Սպիտակ անկյունը»:) BlogNews.am-ը որոշեց բացահայտել Հրաչուհու «սպիտակ անկյունը» ու անկեղծ զրույց ունեցավ նրա հետ:)
- «Սպիտակ անկյուն» հաղորդմամբ հեռուստադիտողները ճանաչում են ոչ միայն Ձեր հյուրին, այլև Ձեզ, որովհետև հաճախ խոսում եք նաև Ձեր անձնական օրինակի մասին: Դուք բա՞ց մարդ եք, թե՞ դա անում եք համապատասխան մթնոլորտ ստեղծելու համար։
-Իմ գործունեության դաշտերը տարբեր են՝ «Cosmopolitan» ամսագիրը, աշխատանքս հեռուստատեսությունում, բեմում, սակայն իմ էությունը նույնն է: Ես երբևէ չեմ կարող անել մի բան, որը համապատասխան չէ իմ իրական էությանը: Ես բաց, անկեղծ մարդ եմ և կարծում եմ, որ այլ կերպ ուղղակի հնարավոր չէ: Իհարկե, յուրաքանչյուր ձևաչափ ինչ-որ չափով թելադրում է իր տրամադրությունը. երբ ես առաջին անգամ մտա իմ տաղավար, ինձ հետ անբացատրելի բան տեղի ունեցավ: Տաղավարը, այն, ինչ ես ու մեր ամբողջ թիմը պատկերացնում էինք, թելադրեցին այն տրամադրությունը, որն առաջին իսկ օրվանից տիրեց «Սպիտակ անկյունում»: Սա այն է, ինչ ես կամ: Իմ տրամադրություններից, գուցե՝ իմ գույներից մեկը:
- Փաստորեն, պատահական չէր դադարից հետո հենց «Սպիտակ անկյունով» վերադառնալը:
- Միանշանակ ոչ: Ես կարծում եմ, երբ մարդը հայտնվում է եթերում (առհասարակ, ինչ էլ որ անում է), պետք է ասելիք ունենա: Լավ է, որ 1 տարվա դադարից հետո «Կոսմոյական» վարդագույն աշխարհից անցա միանգամից «Սպիտակ անկյուն»: Ինձ և, կարծում եմ, յուրաքանչյուր հաղորդավարի համար դա հետաքրքիր է ամեն մի անկյունը բացահայտելու առումով:
-Իրական կյանքում է՞լ եք սիրում մարդկանց հարցեր տար, «փորփրել» ներաշխարհը:
-Եթե ինձ ինչ-որ բան չեն պատմում, հարցեր չեմ տալիս, բայց շատ հետևողական եմ: Կարող եմ դիտարկել մարդու պահվածքը ժամանակի ընթացքում. ինձ հետաքրքիր է լինում նրան ճանաչելը: Երբեմն մտածում եմ՝ ինչ իրավիճակում ով ինչ քայլ կաներ, սպասում եմ ու տեսնում, որ այդպես էլ արեց: Ինչ-որ հոգեբանական գծեր են հայտնվել մեջս:
-Հե՞շտ եք ճանաչում մարդկանց:
-Ինձ թվում է՝ արդեն այո: «Սպիտակ անկյունը» սկսում եմ մարդու վաղ մանկությունից և երբեմն սկսում եմ ասել՝ իմ կարծիքով՝ դու այսպիսին ես եղել, հյուրը միանգամից զարմանում է և ասում՝ այո, էդպես էլ կա: Կարծում եմ՝ մարդու բնույթն ու տեսակը կարողանում եմ ճանաչել:
- Ո՞րն է ամենամեծ փոփոխությունը, որ եղել է Ձեր կյանքում Հրաչուկից Հրաչուհի Ութմազյան դառնալու ճանապարհին:
- Ես չէի ասի, որ Հրաչուկից Հրաչուհի Ութմազյան եմ դարձել: Իմ մեջ կան շատ գույներ. ես և՛ Հրաչուկ եմ, և՛ Հրաչուհի Ութմազյան, և՛ Չուչի, ինչպես անվանում են ինձ, և՛ Չու… Չեմ կարծում, որ փոխվել եմ: Ես մեծացել եմ, հասունացել, ինչ-որ առումով գուցե իմաստացել, գուցե մի փոքր աչքերիս արտահայտությունն է փոխվել, բայց իմ մարդ տեսակի մեջ գլոբալ փոփոխություն չի եղել:
- Ի դեպ, աչքերի մասին. մի առիթով ասացիք, որ երբ նայում եք հայելու մեջ, Ձեր աչքերի մեջ մի քիչ անտարբերություն եք տեսնում, որից վախենում եք: Ի՞նչն է Ձեզ ստիպել անտարբեր դառնալ։
-Գուցե դա լավ է, գուցե՝ վատ, բայց ես կորցրել եմ զարմանալու ունակությունս:
- Վերադառնանք այնտեղ, որտեղ ասում էիք, որ սկսել եք մարդկանց լա՞վ ճանաչել:
- Այո, երևի թե այդտեղից է գալիս: Ես ամեն ինչ սպասում եմ, ինձ համար ոչինչ զարմանալի չէ: Գիտեմ՝ ումից ինչ սպասել: Հետաքրքիր է, բայց այդպես է: Կուզեի մի անգամ լավ իմաստով զարմանալ... Գուցե ուղղակի այսպիսի շրջան է, և կանցնի:
- Հիասթափվելու ունակությո՞ւնն էլ եք կորցրել:
- Ասում են՝ մի սպասիր մարդուց ինչ-որ մի բան, որպեսզի հետո չհիասթափվես:
- Ասելը հաճախ շատ ավելի հեշտ է, քան դա անելը:
-Կարծում եմ, որ չէ... Գոնե հիասթափվելու ունակությունս չեմ կորցրել: Տա Աստված՝ որ չզգամ՝ կորցրե՞լ եմ, թե՞ չէ:
-Հիասթափությունները տարբեր մարդկանց վրա տարբեր ազդեցություն են ունենում: Հիշենք «Ես և Նա»-ի օրինակը: Ձեզ ավելի շատ կոտրո՞ւմ են, թե՞ ուժեղացնում:
- Այն, ինչ մեզ չի սպանում, ավելի ուժեղ է դարձնում: Այս կյանքում պետք է կարողանաս ամեն ինչից դաս քաղել: Այդ պահին քեզ անհնար է թվում, բայց անցնում է ինչ-որ ժամանակ, ու հասկանում ես, որ դա եղավ քեզ հետ, որպեսզի մի աստիճան ավելի բարձրանաս:
-Մի աստիճան ավելի բարձրանալու գինը երբեմն շատ թանկ լինում… Թե՞ Ձեր դեպքում համարժեք է:
- Ես իմ կյանքում երբևէ էժան գին չեմ վճարել:
- Ամենաթանկն ինչի՞ համար եք վճարել և ինչո՞վ:
-Չեմ ուզում կոնկրետանալ: Ամեն ինչ ճիշտ էնպես է, ինչպես պետք է լիներ: Ինձ մոտ ամեն ինչ շատ դժվար ու ծանր է լինում, բայց հետո հասկանում եմ, որ երևի դա լավ էր: Ինչքան երկար, ծանր ու դժվարին է ճանապարհդ, այնքան ավելի գնահատելի է դառնում վերջին կետդ:
- Հրաչուհի, հայտնի ընտանիքի մարդկանց միշտ ուղեցում է հայտնի ընտանիքի ազդեցության պիտակը։ Որքան էլ ինքնուրույն լինեք, մարդիկ շարունակում են Ձեր հաջողությունների հետևում փնտրել Ձեր ընտանիքին. դա Ձեզ վրա ազդո՞ւմ է։
-Այլևս ոչ: Շատ-շատ են եղել նման խոսակցություններ, հատկապես 11 տարի առաջ, երբ նոր էի մտնում հետուստատեսություն: Հուրախություն ինձ, վերջին շրջանում այդ խոսակցությունները «քնած» են: Այո, ես հպարտ եմ իմ ընտանիքով, բայց, փառք Աստծո, արդեն ինձ ճանաչում են և իմ աշխատանքը գնահատում են որպես Հրաչուհի Ութմազյան:
- Հոգեբանորեն հե՞շտ անցաք այդ ճանապարհը:
-Ինձ մոտ շատ կտրուկ եղավ այդ ամենը, երբ ես իմ ուժերով ընդունվել էի համալսարան, անգամ, հայրիկիցս գաղտնի ընդունվել էի հեռուստատեսություն, և հերթական անգամ խոսք գնաց, որ դա հայրիկիս շնորհիվ էր… Իմ մեջ կար այդ մեծ ցավը, պայքարը, որ ախր ես եմ արել, ես հո գիտեմ, որ ես եմ արել: Հայրս մշտապես ներկա է եղել իմ աշխատանքի, ուսման մեջ, բայց միայն խորհրդով: Հայրս ասաց՝ շատ լավ հասկանում եմ քեզ, քանի որ ինքս ճանաչված մարդկանց որդի եմ եղել, բայց դու գիտես, որ ես չեմ քո փոխարեն բեմ դուրս գալիս, սովորում, աշխատում հեռուստատեսությունում, այնպես որ, հանգիստ ապրիր, ժամանակն ամեն ինչ իր տեղը կգցի: Այդպես էլ եղավ:
- Մեզ հաճախ ասում են ազդեցիկ խոսքեր, բայց դրան հասնելու համար մենք հոգեբանական բարդ ճանապարհ ենք անցնում: Ձեզ համար ինչպե՞ս եղավ այդ անցումը:
- Ես անցել եմ այդ ճանապարհը: Ես կարող եմ շատ երկար ժամանակ տառապել, մտածել ինչ-որ բանի մասին, բայց անցումն ինձ մոտ կարող է լինել շատ արագ՝ մեկ օրում, մեկ րոպեում: Դա ուղղակի դառնում է բաժակի վերջին կաթիլը:
-Հայաստանում հասարակությունը շատ է փորձում իր կարծիքը թելադրել մյուսներին: Առհասարակ, շրջապատի կարծիքի հանդեպ անտարբե՞ր եք:
- Եթե խոսքն իմ անձնական կյանքի մասին է, ինձ հետաքրքրում է միայն իմ կարծիքը, որովհետև միայն ես եմ ապրում իմ կյանքն ու միայն ես գիտեմ՝ ինչ ճանապարհ եմ անցնում, միայն ես գիտեմ իմ արցունքների մասին... Մի շատ լավ խոսք կա՝ մի դատիր դիմացինիդ ներկան, քանի դեռ չգիտես քո ապագան: Այսօր իմ մասին կխոսեն, վաղը մի հետաքրքիր պատմություն կլինի, և կանցնեն ուրիշին:
Ինչ վերաբերում է իմ գործունեությանը, հետևում եմ այն կածիքներին, որոնք հնչուն են, որովհետև յուրաքանչյուր կարծիքի մեջ կա ճշմարտության հատիկ: Պիտի կարողանաս մաղել և գտնել ճիշտ սերմը: Ի վերջո, բոլորս հանդիսատեսի, հեռուստադիտողի ծնունդն ենք: Այդ մարդիկ են մեծ դարձրել այնպիսին, ինչպիսին մենք կանք: Մեր ծնողները մեզ տալիս են մեր անունը, մենք աշխատում ենք այդ անվան վրա, բայց եթե ժողովուրդը չընդունի, չընկալի մեզ, մենք ոչինչ ենք: Իմ հանդիսատեսի, հեռուստադիտողի և ընթերցողի շնորհիվ է, որ ես այսօր Հրաչուհի Ութմազյանն եմ: Չնայած կա նաև հանդիսատեսի մի հատված, որը միշտ պիտի քննադատի: Սովորաբար դա լինում է օնլայն տարբերակով: Դրանք այն մարդիկ են, ում կարծիքն իրական կյանքում ինչ-ինչ պատճառներով լսելի չի դարձել, և նրանք ազատություն են ձեռք բերել անէության և անսահմանության մեջ իրենց կարծիքը հնչելի դարձնելու համար: Սա այդքան էլ լավ չեմ համարում և շրջանցում եմ: Չես կարող սիրելի լինել բոլորի համար, բայց այնքանով, որքանով ես սիրելի եմ, շատ շնորհակալ եմ:
- «Երևի հաջորդ քայլս պետք է լինի ընտանիք կազմելը». Ձեր խոսքերն են. Ունե՞ք կողակից, թե՞ ուղղակի գալիս է մի տարիք, երբ ավելի հաճախ եք սկսում մտածել ընտանիք ունենալու մասին:
- Ես այն մարդկանցից չեմ, ով վախենում է իր տարիքից և մտածում է, որ իր տարիքը եկել է ամուսնության համար, բայց... Կողքից շատ են խոսում, դու էլ մտածում ես, որ երևի թե այո: Իմ այդ խոսքը եկել է այնտեղից, որ կարիերայում արդեն շատ բան արել եմ, երևի թե, դրա ժամանակն է, բայց «դրա ժամանակն է» ասելով էլ չի: Դա գալիս է ճիշտ այն ժամանակ, երբ պիտի գա: Փառք Աստծո, ես իմ կարիերայում շատ լավ տեղում եմ, և այն իր հունով գնում է, երևի թե, հաջորդ քայլս, որը պիտի լինի, չգիտեմ երբ, պիտի լինի դա:
- Տարիքի հետ ավելի բծախնդիր դառնալն ինքնըստինքյան ազդում է հարաբերությունների վրա։ Դա Ձեզ ավելի շատ օգնո՞ւմ է, թե՞ խանգարում:
- Միանշամակ օգնում է: Այլևս հենց այնպես մարդ չի հայտնվում կողքիս:
- Հե՞շտ եք սկսում նոր հարաբերություն։
-Չէ:
-Որովհետև դժվա՞ր եք վստահում մարդկանց:
-Այո, շատ դժվար:
- Ձեր հաղորդումներից մեկում նշեցիք, որ երբեմն մտածում եք, որ գուցե գա մի պահ, երբ կմտածեք միայնակ մայրանալու մասին: Ի՞նչն է Ձեզ ստիպել գալ այդ որոշմանը:
- Յուրաքանչյուր կին կարող է մտածել դա, երբ մեծանում է ու հասկանում, որ գուցե կարող է... Ես իմ կյանքում միշտ քննարկում եմ յուրաքանչյուր տարբերակ և դիմացինիս նման հարց տալուց առաջ առաջինն ինձ եմ տալիս: Որևէ մեկս ապահովագրված չէ ոչնչից: Յուրաքանչյուր կին պետք է մտածի՝ արդյոք պատրա՞ստ է դրան, թե՝ ոչ: Ես ունեմ վստահություն, որ ունենալու եմ շատ գեղեցիկ ընտանիք, այլ կերպ լինել ուղղակի չի կարող, բայց նաև մտածում եմ, որ եթե կա ինչ-որ մի չնչին տոկոս, ուրեմն՝ այո:
- Ինչը Ձեզ չի բավարարում շրջապատի տղամարդկանց մեջ, ի՞նչ եք փնտրում, որ չեք գտնում:
- Ոչ թե փնտրում եմ ու չեմ գտնում, այլ առհասարակ ինձ չի բավարարում տղամարդկությունը:
- Ի՞նչ եք հասկանում տղամարդկություն ասելով:
- Հասկանում եմ, որ տղամարդը պետք է մեծագույն ջանք և եռանդ ներդնի սիրելի կնոջ կողքին հայտնվելու համար: Ես դա չեմ տեսնում ոչ թե իմ նկատմամբ, այլ շրջապատում: Ամեն ինչ շատ հասանելի է դարձել: Գուցե էստեղ կա նաև մեր մեղքը: Ես գործի բերումով էլ եմ շատ մտածում այդ մասին. մեզանում պակասել է տղամարդկային ջենթլմենությունը, այն, որ տղամարդը կարող է հենարան լինել: Ես շատ հաճախ տեսնում եմ, որ կինն է հենարան: Փառք Աստծո, իմ կյանքում դա չի պակասում:
- Կարիերի՞ստ եք:
Ոչ: Ես չեմ հավատում կարիերիստ կնոջը: Կինն իրեն չի նվիրում կարիերային, որովհետև այդ կարիերայի համար է ապրում: Կինն իրեն նվիրում է կարիերային ինչ-որ մի պահի. երբ դա դառնում է «լայվթայմ», նշանակում է` նրա անձնական կյանքում ինչ-որ բան չի ստացվել: Այո, ես սիրում եմ իմ աշխատանքը, աշխատասեր եմ, բայց երբևէ ընտանիքս երկրորդ տեղում չի լինի. ես կարիերիստ չեմ:
Խոսքն այն կնոջ մասին չէ, ով ստեղծում է իր կարիերան, ինքնաբավ է, ամուր կանգնած է 2 ոտքի վրա և մտածում է անձնական կայնքի մասին: Ինձ համար սա շատ ճիշտ մոդել է, որովհետև շատ կարևոր է, երբ տղամարդը հարգում է դիմացի կնոջը և գիտի, որ նա իրենից ինչ-որ բան է ներկայացմում, ոչ թե ուղղակի ճաշ եփող է:
- Հրաչուհի, ինչպիսի՞ն եք առօրյայում. ակտի՞վ մարդ եք: Ինչպե՞ս եք կազմակերպում Ձեր ժամանցը։
- Ես ակտիվ մարդ եմ աշխատանքի մեջ, իսկ ժամանցի մեջ ավելի պասիվ եմ: Երբեք չեմ հասկացել՝ ինչ ասել է՝ ակտիվ հանգիստ: Հաճախ ընկերներս կատակում են, որ «մարտկոցս» չի նստում, սակայն ինչ-որ մի պահ է գալիս, երբ ազատ ժամանակ ուղղակի ուզում եմ լինել ընտանիքիս հետ, ընկերներիս հետ կա՛մ քայլել քաղաքում, կա՛մ ինչ-որ տեղ նստել, զրուցել, թողնել անցած օրվա լարումը, քննարկել եղածը կամ չքննարկել, ուղղակի լուռ նստել: Երբեմն լռությունը շատ ավելի խոսուն է լինում: Ցավոք, ժամանակի բերումով չեմ հասցնում լինել բոլորի հետ, բայց փորձում եմ էնպես անել, որ որևէ մեկն ինձանից պակաս ժամանակ չստանա:
Զրուցեց Ամալյա Հովհաննիսյանը
Զգեստը՝ Tatevik Design
Դիմահարդարումը՝ Aga Image Studio
Վարսահարդարումը՝ Մելինե Ղորխմազյան, Persona
Լուսանկարիչ՝ Ռոբերտ Ասատրյան
