Մի անգամ Երջանկությունը անտառով անցնելիս հանկարծ փոսն է ընկնում և սկսում է լացել: Այդտեղով անցնում է մի մարդ Երջանկությունը լսելով նրա ոտնաձայները կանչում է.
- Բարի մարդ, դուրս հանիր ինձ այստեղից:
-Իսկ ինչ կտաս դրա դիմաց,- հարցնում է մարդը:
-Իսկ ինչ ես ուզում,- ասում է Երջանկությունը:
-Ես ուզում եմ մեծ, թանկարժեք և գեղեցիկ տուն, որտեղից կերևա ծովը:
Երջանկությունը տվեց մարդուն իր ուզած տունը, մարդը ուրախացած վազեց տան մոտ`մոռանալով Երջանկության մասին:
Երջանկությունը շարունակում է ավելի բարձր լացել:
Մոտակայքով անցնում է մեկ ուրիշ մարդ: Երջանկությունը նրան էլ է կանչում:
-Բարի մարդ հանիր ինձ այստեղից:
-Իսկ ինչ կտաս դրա դիմաց,- պատասխանում է մարդը:
-Իսկ ինչ ես ուզում,- ասում է Երջակնությունը:
-Ես ուզում եմ գեղեցիկ ու թանկարժեք, տարբեր ապրանքանիշների, շատ ավտոմեքենաներ:
Երջանությունը տալիս է նրան այն, ինչ ցանկացավ, մարդը ուրախանում է, մոռանում Երջանկության մասին և վազում ավտոմեքենաների մոտ:
Երջանկությունը հուսահատվում է:
Հանկարծ ինչ-որ մեկի ոտնաձայներն է լսում: Նրան էլ է Երջանկությունը օգնություն կանչում:
-Բարի մարդ հանիր ինձ այստեղից, խնդրում եմ:
Մարդը փոսից հանում է Երջանությանը և շարունակում իր ճանապարհը: Երջանկությունը ուրախանում է վազելով հասնում է նրան և հարցնում:
-Իսկ ինչ ես ուզում` ինձ օգնելու դիմաց:
-Ոչինչ էլ պետք չէ,- պատասխանում է մարդը:
Այդպես Էլ Երջանկությունը մնաց նրա մոտ և երբեք էլ չբաժանվեց նրանից: