Ով Հայ, դու բախտ չունեցար գեթ մեկ գիշեր գլուխդ հանգիստ բարձին դնելու, որովհետև թշնամիդ թուրքն է, ով օժտված է մարդու համար անհավանական գռեկությամբ ու դաժանությամբ, ով քեզ ու քո որդուն կարծում է իրեն ստրուկ, կնոջդ ու դստերդ իրեն հարճ, ով փորձում է խլել պապիցդ ժանագած մի կտոր հողը, և քեզ արմատախիլ անել այդ հողից, իր գաղջ սերմն այնտեղ ցանելու համար:
Լսիր ո՛վ Հայ, դու քո ծննդյան պահից ամենաիսկական զինվոր ես, հորդ անձրև արևի ճառագայթների տակ խանձվող ցեղիդ համար, բորբ կրակ հորդ անձրևի սառնությունից խեղված ցեղիդ համար: Ոտքի ուրեմն, ի զեն, զենքն է, որ պիտի փրկի քեզ, քո հայրը զենքով փրկեց քեզ, դու էլ նույն կերպ վարվիր, բաց աչքերով, առանց վարանելու կտրիր թուրքի գլուխը, որտեղ արդեն հազար տարի քեզ ջնջելու մտքեր են ծնվում, կտրիր նրա աջը, որ արդեն հազար տարի սուր է ճոճում քեզ վրա, կտրիր և ձախը, որ չկարողանա դարմանել հազար տարի քեզ վրա սուր ճոճող աջին, հանիր նրա աչքերը, որ արդեն հազար տարի կեղտ է թափում քո մոր, կնոջ ու դստեր վրա,
կտրիր նրա ոտքերը, որ արդեն հազար տարի վազում է դեպի քո տուն, քո պատիվը ոտնատակ անելու համար, քո արդար սորվ խոցիր նրա սիրտը, որ արդեն հազար տարի թույն ու թարախ է մատակարարում այն ամենին ինչը դու արդեն կտրել ես քո կտրուկ սրով:
Սպանել թուրքին, մեծ թե փոքր, ահա Հայի հարատևության գաղտնիքը:
Գևորգ Գարդմանցի Գյուլումյան
