Բարգավաճ Հայաստան կուսակցության նման երևույթներն ունեն գնահատականի երկու հարթություն՝ զուտ քաղաքական և հասարակագիտական։ Առաջին հարթությունում ամեն ինչ պարզ է. իշխանության կողմից ստեղծվել էր մի կուսակցություն, որը տարիներով կուտակած անօրինական միջոցները ուղղում է այդ իշխանության վերարտադրմանը։ Այսպիսի երևույթներ միշտ եղել են, ընդ որում նաև այլ, հաճախ նույնիսկ զարգացած երկրներում։ Առավել կարևոր է, սակայն, այս երևույթի հասարակագիտական հարթությունը։ Մինչ դրա գնահատականին անցնելը՝ պետք է նշել, որ, օրինակ, գերմանական նացիստների պարագայում եղան այնպիսի փիլիսոփաներ, մասնավորապես՝ Է. Ֆրոմը, որոնք մինչև նրանց իշխանության գալը արդեն նշում և պնդում էին, որ Գերմանիայում իշխանության է գալու հենց այդպիսի ուժ։ Եվ հենց այդպես էլ եղավ։ Հայաստանում այդքան խորը հետազոտություններ, ինչպես և պետք էր սպասել, չեն կատարվում, և արդյունքում նաև ստեղծվում է ընդհանուր շփոթության մթնոլորտ՝ որևէ լուրջ հասարակական երևույթ գնահատելիս։ Հիմա առավել էականորեն։ "Բարգավաճ Հայաստանի" ֆենոմենը այն է, որ նա դիմում է համարյա ամեն հայ մարդու մեջ նստած ստրուկին, իսկ առավել գիտականորեն՝ նրա ավտորիտար բնավորությանը։ Ի՞նչ է ավտորիտար բնավորությունը։ Դա այն է, երբ միայնակ, հուսալքված, վախերի մեջ ապրող մարդը իր ազատությունը զիջում է մի ինչ–որ ուժի կենտրոնի, ընդ որում այդ ուժի կենտրոնը պետք է լինի հենց ֆիզիկական ու նյութական ուժ, և ենթարկվելով նրան սադո–մազոխիստական կապերով, իր հոգում ստեղծում է ապահովության ու կայունության զգացողություն։ Ահա հենց այս երևույթն է այսօր առկա Հայաստանում։ Այսօր իրեն միայնակ ու վտանգի մեջ զգացող բոլոր խավերը՝ գյուղացուց մինչև մտավորական ու նախկին ինժեներական միջին խավ, գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար փնտրում են այն ուժի կենտրոնը, որին կարելի է զիջել անհատական ազատության՝ պատիժ դարձած բեռը ու ապրել հանգիստ, կուշտ ու ինքնագոհ ստրուկի կյանքով։ Բոլորը սպասում են Փոքր Մհերին, որ նա փրկի իրենց, և միանգամայն ուրախ կլինեն եթե այդ Մհերի անունը մոդիֆիկացվի, բայց նա կատարի նույն գործառույթը՝ վերցնի պատասխանատվությունը իրենց վրայից ու իր ստվերում տեղ տա նրանց։ Ահա սա է "Բարգավաճ Հայաստանի" ֆենոմենը, որը ազգային ինքնասպանության պատմական շղթայի մեջ կարևոր դեր կարող է ունենալ։
Այսպիսի սպասումներ ունեցողներին, այդ թվում՝ իրենց նախնական ստրկությունից չհեռացած մտավորականներին, պետք է հիշեցնել մի սլավոնական էպիկական սյուժե։ Այս սյուժեն մոտավորապես նույն կերպարի մասին է, ինչպես Փոքր Մհերը։ Ժողովուրդը գիտե, որ մի ծառի փչակում ապրում է իրենց հերոսը, որը ճիշտ ժամանակին դուրս է գալու ու փրկելու իրենց։ Եվ ահա գալիս է մի օր, որ ժողովուրդը հոգնում է սպասելուց և գնում է այդ այդ փչակի մոտ՝ իմանալու համար, թե երբ է դուրս գալու հերոսը։ Սակայն մոտենալով փչակին՝ նրանք տեսնում են, որ հերոսը նեխել է, նա չկա, նա ֆիկցիա էր։ Իսկ մնացածը կրկին լռություն է։
