ԱՅՍՕՐ ՀԵՆՐԻԿ ՄԱԼՅԱՆԻ ԾՆՆԴՅԱՆ ՕՐՆ Է
Կինոդահլիճից դուրս են գալիս հազար ու գուցե երկու հազար մարդ: Բայց ես գիտեմ, որ 2-ն են դուրս գալիս: Մեկը ժամ ու կես նայել է էկրանին, մյուսը ժամ ու կես ստեղծագործել է: Մեկը ֆիլմում լոկ գործողությունների շարան է տեսել և պատմել կողքը նստած աղջկան, մյուսը թափանցել է կինոնկարի հերոսների ու ստեղծողների ներաշխարհը: Մեկը ուրախացել է, որ հերոսն ու հերոսուհին ֆիլմի վերջում իրար գտան, մյուսի համար դա կարևոր չէ: Մեկը կինոդահլիճից իր հետ տանում է օգտակարության սնանկ գործակից, մյուսը ֆիլմի մթնոլորտի մեջ է և շարունակում է ստեղծագործել:
Կինոդահլիճից դուրս են գալիս միայն ու միայն երկու տեսակի հանդիսատես. դիտող-ստեղծագործող և ժամանակ սպառող: Երբ կինոդիտողը զուրկ է երևակայելու ընդունակությունից կամ խնայում է իր ստեղծագործական ճիգերը, հենց այդ ակնթարթից էլ կինոն որպես ստեղծագործական բջիջ դադարում է արվեստ լինելուց և լավագույն դեպքում դառնում է հաճույքի թամաշա, որն ընկալելու համար շատ բան պետք չէ:
Հենրիկ Մալյան