www.psyhelp.am և www.psyarmenia.com -ից
Մի անգամ Ուսուցիչը հարցրեց ինձ՝
- Իսկ դու զգու՞մ էս օդի համը:
Ես անտառային օդից հոտ քաշեցի և մի քանի հոտի անուն տվեցի:
- Հա, հոտառություդ վատ չի: Իսկ ի՞նչ կասես համի մասին:
Ես շան նման մի քանի անգամ լեզուս դուրս հանեց, բայց մնացի զարմացած:
- Լավ,- Ուսուցիչը ժպտաց, կտրուկ շարժումով հետևից պինդ բռնեց ու սեղմեց բերանս ու քիթս:
Ես հասկացա, որ դիմադրելն անիմաստ է, բայց մի րոպեից բնազդը ստիպեց իմ վերջույթներին ջղաձգվել: Այդ ժամանակ Ուսուցիչը բաց թողեց ինձ և ես լիաթոք ԿՅԱՆՔ շնչել:
- Կյանքի համ է,- ասացի ես, մի փոքր շունչս տեղը բերելով:
- Ճիշտ է: Այս համը դու պետք է զգաս միշտ: Այդ համն ունեն նաև ջուրը, կերակուրը և շատ այլ բաներ: Մի կեր այն, ինչը չունի ամենակարևոր համը: Մի խոսա այն մարդու հետ, ով հոգով մահացած է: Խմի կյանքի գավաթից՝ հաճույքով, բայց մի շտապիր, որպեսզի չդատարկես այն ժամանակից շուտ, կամ էլ ժամանակի ընթացքում թափել:
Կլոդ Մոնե «Տպավորություն: Ծագող արև» 1872
