Մտովի պատասխանում ես հաղորդագրությանն ու մի քանի ժամ անց հասկանում, որ չես ուղարկել այն:
Սերիալ կամ ֆիլմ նայելիս ձեռքերդ մտցնում ես վերնաշապիկիդ տակ, որովհետև այնտեղ ավելի տաք է:
Երգ լսելիս քեզ պատկերացնում ես բեմի վրա:
Քեզ հետաքրքրում է՝ արդյո՞ք այն մարդիկ, ում հետ երկար չես շփվել, հիշում են քեզ, թե ոչ:
Երբեմն քնելիս հիշում ես դեպքեր, երբ խայտառակ ես եղել, և մարմնովդ դող է անցնում, ու սկսում ես ջանք թափել դա մոռանալու համար:
Եթե ֆեյսբուքում գրառումդ ոչ ոք չի լայքել, ջնջում ես այն:
Ցնցուղ ընդունելիս ափերիդ մեջ ջուր ես հավաքում ու ցպնում վերև:
Մարդու հետ խոսելիս երբեմն պատկերացնում ես, թե ինչպես իրեն կպահեր, եթե հանկարծ հարվածեիր կամ համբուրեիր իրեն:
Երաժշտության տակ փողոցով քայլելիս քեզ ֆիլմի կամ տեսահոլովակի հերոս ես զգում:
Ինչ-որ մեկի ֆեյսբուքյան էջին հետևելիս վախենում ես հանկարծակի լայքես կամ ընկերության հրավեր ուղարկես:
Ինքդ քեզ հետ խոհափիլիսոփայական զրույցներ ես վարում:
Ոտքի բութ մատով հագուստը բարձրացնում ես հատակից:
Գաղտնի հավանում ես համակուրսեցուդ կամ աշխատակցիդ:
Հարսանիքի ժամանակ մտածում ես. «Ինչ-որ մեկի մոտ այսօր սեքս է լինելու»:
Երբեմն ինքդ քեզ փոքրիկ անպաշտպան էակ ես զգում:
