Ինչքան կարելի է թշվառ ու խղճուկ վիճակով ապրել սեփական երկրում, թասիբ ունեցողներ չկան, մի լայն բացեք ձեր աչքերն ու տեսեք ովքեր են իշխանության ղեկավարները:
Դրանք պեռաշկի ուտող, գետնից բիչոկ գտնող ու ծխող, աբիժնիկ, հասարակության կողմից արհամարված; ամեն անցորդ վրաները թքած, կարկատան շորերով մեծացած, անգրագետ, դպրոց չհաճախած 2-3-կամ 4-րդ դասարանից դուրս մնացած և վերջապես շան ծիծ կերած ու մեծացածներ են: Ապշելու բան է, մեր երկրի մեջ տղամարդիկ չկան էս փալաս-փուլուսներին գլուխները ջարդելով սատկացնեն: Լավ ես չեմ հասկանում՝ ումից եք վախենում, նմաններից վախեցողներն ուրեմն իրենցից վատն են: Մարդ եղեք, բա լավ դուք մեղք չեք, ինչքան ստորացնեն, ոտքեր սրբեն բոլորի վրա, որ էլի ձայն չեք հանում: Ախր դրանք վախկոտ ղախպի տղերք են, հելեք ոտքի, բավական է մի քանի կրակոցներ լսվեն, դրանք իրանց կանանց ու երեխաներին թողած, գլուխներն առած փախչելու են ոնց կարան: Մարդ եղեք, ոտքի ելեք, զենք վերցրեք, արյուն թափեք, պխտոր ջուրը կզուլալվի, ու պայծառ ապագան կսկսվի: Լավ դուք մեղք չեք, սա ինչ համբերություն է, էշը որ էշ է, շատ ես նեղում, քացի է տալիս, ուրեմն էշի չափ էլ չկանք: Վայ ես ձեր մարդ ասողի, հարամ լինի ձեր ապրելը, որ ապրում եք:
