Անեկդոտները պատահական չեն հորինվում: Անեկդոտները մեր կյանքի մեջ ճշմարտությունը հումորիկ տեսանկյունից ներկայացնելու մի ձև է: Անեկդոտների մեծ մասում կա դառը իրականության և ձախողման գաղափարը: Դառը իրականության հարվածները հոգեբանորեն թեթևացնելու, հեշտությամբ տանելու համար մարդը փորձում է ծիծաղել դրանց վրա: Մարդը հոգեբանորեն չի կարող անվերջորեն գտնվել վատ և հակառակը՝ լավ տրամադրությունների մեջ: Այդ տրամադրությունները միշտ հաջորդում են միմյանց: Անեկդոտներում անհաջող «քողարկված» է մարդկանց հիմարությունը, ձախողումները: Պատահական չէ, որ անեկդոտները գրեթե միշտ երկրորդ կամ երրորդ դեմքերով են պատմվում: Միաժամանակ անեկդոտները կարևոր են այն առումով, որպեսզի մարդիկ դասեր սովորեն այդ հումորի ներքո քողարկված երրորդ անձանց կատարած հիմարություններից, ձախողումներից և երբեք թույլ չտան իրենց հայտնվել նման իրավիճակներում: Ամեն մի ազգ ունի իր անեկդոտները, որում փաստացիորեն մեծամասամբ ծաղրանքի են ենթարկվում մարդ տեսակի բնավորության բացասական հատկանիշները, իսկ ամենից առաջ՝ հիմարության աստիճանը: Ամեն ազգի մեջ էլ կան հիմարներ, իսկ լինում է այնպես, որ ամբողջ ազգը հիմարանում է մի ինչ-որ հարցի շուրջը, այն էլ՝ տևական ժամանակով… Նման դեպքում ոչ մի տեսակ հորինված անեկդոտ, համենայն դեպս ինձ մոտ, չի կարող ծիծաղ առաջ բերել: Դրա փոխարեն ես միայն կարող եմ խորը ցավ ապրել մարդ տեսակի շարունակական խաբվելու համար: Անեկդոտների ֆունկցիան այսքանով չի սահմանափակվում, և ես նշեցի անեկդոտի հիմնական ֆունկցիաները, որպեսզի ավելի հասկանալի լինեմ իմ շարադրանքում: Այժմ պատմեմ ձեզ հայտնի մի անեկդոտ, որն իր բուն իմաստով առնչվում է իմ ընտրած վերնագրի հետ: «Սկեսուր մայրիկը փռշտում է և տեսնում է, որ հարսները ձայն չեն հանում, ասում է բարձրաձայն ինքն իրեն՝ առողջություն, իսկ հարսներն էլ. «ԹԵ ՈՐ ՊԵՏՔ ԼԻՆԵՐ, ԿԱՍԵԻՆՔ ԷԼԻ…»: Այսօրվա աշխարհով մեկ սփռված հայությունը ընկած է Երկիր մոլորակի ժողովուրդների մեջ և փոխհատուցում է պահանջում՝ Առաջին Աշխարհամարտի ու դրան հաջորդած տարիների զանգվածային կոտորածների դիմաց: Մարդկանց զանգվածային կոտորածները հետագայում հատուկ միմիայն իրենց պահանջների և իրենց օգտագործման նպատակով միջազգային իրավունքի հրեա «գիտակները» իրենց նույն` ստորին կաստայի հրեությանը սիոնիզմ քարոզող վերնախավի՝ վերին կաստայի՝ բանկիրության պատվերով իրավական շրջանառության մեջ մտցրեցին «հոլոքոստ» տերմինը: Այդ բառի հայերեն համարժեքը «ցեղասպանություն» բառն է: Թե ինչ հարցեր լուծեցին իրենց՝ հրեաների վերին կաստաները այդ տերմինը շրջանառության մեջ մտցնելով՝ արդեն պարզաբանել եմ իմ վերջին հրապարակումներում: Նացիստական համակենտրոնացման ճամբարներում զոհված հրեաների թվաքանակն առնվազն տասն անգամ ուռճացվեց, հասցվեց վեց միլիոնի, որպեսզի մատուցվի որպես հրեա իրավունքի մասնագետի կամ «մասնագետների» կողմից որպես «ցեղասպանություն», և պահանջեն այդ հիմքերով քաղաքականացնել հարցը և կազմակերպել հրեաների համար փոխհատուցում: Այդ «փոխհատուցումը» եղավ Մերձավոր Արևելքում Իսրայել պետության ստեղծումը: Այն բնավ չէր նշանակելու, թե համայն աշխարհի հրեաները պետք է հավաքվեն այդ պետության մեջ, կամ դրանով պետք է վերջակետ դրվեր հակահրեականությանը: Հրեաների համար այն նորություն չէր իրենց ամբողջ պատմության մեջ և չէր էլ կարող լինել: Այսպիսով, այդ «վեցմիլիոնանոց» հորինված «գենոցիդի» արդյունքում ստեղծվեց Պաղեստինում Իսրայել պետությունը: Իրականում այն Մերձավոր Արևելքում նոր պայթուցիկ լիցք դնելու համար մի սովորական միջոցառում էր: Բուն իր հիմնման օրվանից Իսրայելը դարձավ արաբական աշխարհի թիվ մեկ թշնամին և սկսվեցին պատերազմները: Նույնիսկ ոչնչից տեղյակ չլինող մարդուն եթե հաղորդես այն, որ ստիպված Իսրայելի հրեաները մտցրեցին համընդհանուր զինապարտության գաղափարը նույնիսկ կանանց համար, այդ մարդը պետք է մտածի, որ կենաց և մահու պայքարի մշտական հարց կա այդ երկրում, քանի որ ստիպված է նույնիսկ զորակոչել կանանց: Այս համատեքստում հայերի «ցեղասպանությունը» ընդամենը դարձավ իրավական անշունչ ձևակերպման առարկա, որին ոչ մի կողմ շահագրգռված չէր քաղաքականորեն լուծում տալ: Այժմ այսօրվա հայությունը նման է փոքրիկ երեխայի, որի քմահաճույքը և այդ քմահաճույքի բավարարումը խանութում խաղալիք տեսնելիս դառնում է նրա գերցանկությունը: Այդ գերցանկությունը երեխայի մոտ հասկանալի է, օրինաչափ և նույնիսկ ՕՐԻՆԱԿԱՆ: Բայց այդ ցանկությունը միշտ չէ, որ բավարարվում է: Այդ ցանկությունը կախված է վերջին հաշվով ծնողի ցանկությունից. արդյո՞ք հարմար է ծնողի գրպանին… Սա փոքրիկները հաճախ չեն հասկանում: Ճիշտ և ճիշտ այդպիսի մի «փոքրիկ» է նաև հայությունը՝ չնայած անհամեմատ փոքրիկ լինելուն, լցված է հսկայական ցանկություններով: Հայության նման՝ «միջազգային իրավունքի» նորմի համապատասխան ՕՐԻՆԱԿԱՆ ցանկությանը, այսինքն՝ պահանջատիրական փռշտոցին, Արևմուտքը պատասխանում է ճիշտ և ճիշտ այնպես, ինչպես որ պատասխանում են իմ նշած անեկդոտի մեջ հարսները փռշտացող իրենց «թանկագին» կիսուր մայրիկին: Ինչ խոսք, ֆիզիկապես դժվար չէ արտասանել արևմտյան գերտերությունների ներկայացուցիչների համար «ցեղասպանություն» բառը: Արտասանելու դեպքում արդեն մեծ հնարավորություններ կան պաշտոնական ընթացք տալ ամեն տեսակ պահանջատիրական գործերին այսպես կոչված «միջազգային իրավունքի» կետին ու տառին համապատասխան: Սակայն դժվարը այդ բառը ՍՏԻՊԵԼ արտասանել տալն է: Այդ ոչ միայն դժվար է, այլև՝ անհնարին: Պատահականորեն չեն հայտարարում արևմտյան դեսպանները հայության առջև պատեհ–անպատեհ առիթներով, որ, այո, եղել են կոտորածներ առաջին աշխարհամարտի ընթացքում, սակայն միշտ խուսափել են այն անվանակոչել որպես «ցեղասպանություն»: Սա պետք է արդեն միանգամից ընկալվեր, որ Ատլանտյան օվկիանոսից անդին նստած ցիլինդրերով, երկարածամ բանկիրական կաստայի ներկայացուցիչներն ուղղակիորեն չեն ցանկանում արտասանե լ«ցեղասպանություն» բառը: Չեն ցանկանում, քանի որ. 1.Կովկասյան տարածաշրջանում արդեն փաստացիորեն և իրավաբանորեն կա ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ որպես պետական միավոր: 2. Հայությունը սիոնիզմի իդեոլոգիայով չի ապրում (սա էլ է կարևոր պայման, սակայն ոչ վերջնական): 3. Զանգվածային կոտորածները որպես «Ցեղասպանություն» տերմին սահմանող միջազգային իրավունքի «մասնագետները» չմոռացան սահմանել նաև ՆՅՈՒԹԱԿԱՆ ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅԱՆ հանգամանքը: Այդ հանգամանքի հիման վրա Գերմանիայի աշխատավոր, կարգապահ ժողովուրդը ՄԻՆՉ ՕՐՍ ԱՆԱՐԴԱՐԱՑԻ ԿԵՐՊՈՎ ՀԱՐԿ Է ՎՃԱՐՈՒՄ ՀՐԵԱՆԵՐԻՆ՝ որպես «փոխհատուցում» այսպես կոչված «հոլոքոստի» համար, որը տեղի չի ունեցել, և որը բնավ անհրաժեշտություն չկար սահմանել որպես «հոլոքոստ» : Անհրաժեշտություն չկար, քանի որ ցանկացած պատերազմ այդ արդեն «հոլոքոստ» կամ ցեղասպանություն պետք է դիտարկի միջազգային իրավունք կոչվածը, որը չի դիտարկում: Հետևաբար հարցը կամայականության մեջ է: Օդից վերցրած թվաքանակը՝ վեցմիլիոնանոց «հոլոքոստ» կոչված կեղծարարությունը, թանկ նստեց շարքային գերմանացիների վրա: Գերմանիան այն վճարում է հրեաներին, իսկ բանկիրությունը թույլ չի տա, որպեսզի Թուրքիան իր գրպանից հայությանը տա փոխհատուցում, այսինքն՝ դրամ, քանի որ այն պետք է հոսի միայն իրենց գրպանը: 4.Արևմուտքը հանուն Հայաստանի չի հրաժարվի Թուրքիայի կողմից իրեն մատուցած և մատուցվելիք ծառայություններից: Ահա թե ինչու հայությունը տաս անգամ էլ ավելորդ ապացույցներ որ ներկայացնի իր ցեղասպանության մասով, չի ճանաչվի: Ես գիտակցում եմ, որ այդ «ցեղասպանություն» տերմինը միայն իրենց վերին կաստաների նպատակների համար է հորինվել, և հայությունը սխալմամբ մտածեց, որ այն հավասար չափով իրեն էլ է վերաբերում: Կարծում եք, թե ստեղծեցին այդ Իսրայել պետությունը այն բանի համար, որպեսզի ապահովվեն ամբողջ աշխարհի հրեության անվտանգությու՞նը… Հիմարություն: Հրեաները իրենց միլիոնավոր զանվածներով, ինչպես և հայությունը, ապրում է ամեն դեպքում ոչ Իսրայելում: Մինչ օրս և դրանից առաջ և հետո էլ ցանկացած պետություն ունեցող ազգերի ներկայացուցիչներ շարունակում են ապրել և ապրելու են ոչ իրենց պետություններում՝ սփռված Երկիր մոլորակի չորս կողմերում: Եվ այդ արտասահմանում ապրողներից միայն եզակիներն են արցունքախառը գոռում, որ պատրաստ են մեռնել հանուն իրենց երկրի: Իսկ մնացած բացարձակ մեծամասնությունը նույնիսկ ցանկություն չունի մեռնելու, առավել ևս ցանկություն չունի անգամ տեղաշարժվելու այն երկրից, որտեղ որ գտնվում է: Առավելագույն տեղաշարժը, որը անում է ցանկացած մարդ, այդ գնալն է դեպի այն տեղը, որտեղ ավելի ապահով է կյանքի և առողջության թիվ մեկ տեսանկյունից, և տարրական բարեկեցությունը ավելի բարձր է մի որևէ իքս երկրում: Սա է մարդ տեսակը: Այսօր դաշնակցականները, որոնք սփյուռքում սեփականաշնորհել են մի տեսակ հայկական կոտորածները որպես «ցեղասպանություն» անվանելու կամ ճանաչելու ֆունկցիան, պետք է հասկանան, որ կատարում են բազմաֆունկցիոնալ գործիքի դեր՝ օգնելով թե՛ Ռուսաստանին, թե՛ Արևմուտքին շահարկելու և երբեք լուծում չտալու համար այդ հարցին: Այնպես որ դաշնակցականներին առաջինը պետք է ենթարկել պատասխանատվության նման հիմար դիրքորոշման համար, քանի որ հայերի զանգվածային ջարդերի կեսից շատի պատասխանատուն հանդիսանում են իրենք՝ հնչակյանների և արմենականների հետ միասին: Սա արդեն պատմություն և քաղաքականություն է, որին կանդրադառնամ, ինչպես որ խոսք էի տվել առանձին հոդվածով: Դաշնակցականների ասած «հայ դատ»-ը գոյություն չունի ո՛չ Արևմուտքի համար, ո՛չ Ռուսաստանի: Միայն բութ մարդը չի հասկանա այն բազում ակնարկները, հայտարարությունները, որոնք կատարում են եվրոպայի դիվանագետները ուղդակի և անուղղակի կերպով այն մասին, որ իրավականորեն «հայկական հարց», ինչպես և «ցեղասպանություն» չկա իրենց համար, որ այն իրենց հետաքրքրում է առավելագույնը որպես պատմություն և չեն էլ պատրաստվում զբաղվել հայության պահանջներով, քանի որ հայերն իրենց հարկավոր չեն: Հայերի «անպիտանությունը» Արևմուտքի քաղաքական գործիչների համար պայմանավորված է նրանով, որ հայությունը չունի իր սեփական վերին բանկիրական կաստան, որը հարցեր է լուծում միջպետական հարաբերություններում կամ առհասարակ գլոբալ քաղաքականություն իրագործելու իմաստով: Եթե հայությունն ունենար այդ իր վերին բանկիրական կաստան, որը թելադրում է խաղի իր կանոնները միջազգային ասպարեզում, նոր կունենար հնարավորություններ լինելու պահանջատեր: Այդ պահանջատիրությունը, սակայն, վերջին հաշվով իր վերին կաստայի «պահանջատիրությունը» կլիներ: Իսկ քանի որ չունի, այդ տեսանկյունից էլ նույնիսկ ստիպված է հրաժարվել հրեական կողմից հեղինակված և հատուկ միայն իրենց՝ հրեական վերնախավի օգտի համար համար շրջանառվող տերմինից: Գոնե սա հասկանալի՞ է… Հետևաբար այդ այսպես կոչված «ՀԱՅ ԴԱՏԸ», որով զբաղվում են դաշնակցականները սփյուռքում, միայն ապրում է հաստագլուխ, շարքային դաշնակցականների ուղեղներում, որոնք դեռ Երվանդ Օտյանի փանջունիական ժամանակներից ամբողջ կոկորդով գոռում են, որ. «ՀԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ԴԵՌ ՉԻ ՀԱՍԿԱՆՈԻՄ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅԱՆ ՆՇԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ»: Չի էլ հասկանա, քանի որ ձեր առաջարկած հեղափոխության մեջ բացակայել է ազգային անվտանգության գաղափարը: «ՄԱՀ ԿԱՄ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ» երիտթուրքական լոզունգը հայությանը միշտ էլ խորթ կմնա, քանի որ մարդ տեսակը բնականորեն սիրում է ապրել և վայելել կյանքը: Հայությունը չի հասկանում նախ և առաջ նշածս պարզ իրողությունները: Այնպես որ վաղուց օտարերկյա ֆինանսական կառուցներից սնվող (նորից հրեաների՞ց… - իմն է) Դաշնակցությունը հարմարվել է իր այդ գործին: Իր համար առավել քան ձեռնտու է որպես «աշխատավարձ», սակայն իրականում կաշառք ստանալ այնտեղից, որի շնորհիվ իրականացնում են իրենց մեծամասշտաբ միջոցառումները: Այլապես, որտեղի՞ց նման գումարներ նրանց… չլինի՞ թե այսպես կոչված «անդամավճարներից»... Բացառվում է կատեգորիկ: Այսօրվա Հայաստանի Հանրապետական հանցավոր կուսակցությունն էլ է «անդամավճարներով» ընտրակաշառք բաժանում ժողովրդին ընտրություններից առաջ կամ դրա ժամանակ՝ իր թեկնածուի օգտին քվեարկելու համար: Դաշնակցությունն էլ սփյուռքում ստանում է այնքան գումար հրեա իր ֆինանսիստներից, որպեսզի միշտ իրենց միջոցով շահարկվի միջազգային ասպարեզում հայոց «ցեղասպանությունը» ճանաչման պահանջը: Փողը միշտ դուրս է գալիս բանկերից և վերադառնում է բանկերը: Ահա թե ինչու նման միջոցառումների իրական հեղինակները վերջին հաշվով հրեաներն են՝ ֆինանսիստ բանկիրները, համաշխարհային հրեության բարձրագույն կաստան:
Արդեն Ծիծեռնակաբերդի բարձունքում նորատունկ եղևնիներից մի ամբողջական պուրակ է գոյացել «ցեղասպանության թանգարան–ինստիտուտ» կոչվածի շրջակայքում: Ընտիր տուրիստական զոնա է, որին կիպ կպած է նաև «ԱԿՈՌԻ» անունը կրող ռեստորանը: Կարող եք գնալ և քյաբաբ պատվիրել: Ցեղասպանական տուրիզմը ընտիր եկամուտներ է բերում, սակայն դրանք չենք իմանում, թե ում գրպանն է հարստացնում… Այդ պուրակը ստեղծվել է բազմաթիվ օտարերկյա պետությունների դիվանագիտական ներկայացուցիչների այցելությունների արդյունքում, երբ որ դեմոնստրատիվ կերպով հանուն թերթերում մի ինչ-որ բան գրելու, կատարում են յուրատեսակ մի ծես՝ եղևնի տնկելով և տակը մակագրելով թե ում կողմից է նվիրվում հայոց ցեղասպանության զոհերի հավերժ հիշատակին: Սակայն դրանից այն կողմ գործը առաջ չի գնացել և չի էլ գնա, թեկուզև այդ պուրակը շուտով մի ամբողջական անտառի վերածվի: Իսկ հայությանը օգտվել այդ «ցեղասպանություն» տերմինից իր շահերի համար ԵՐԲԵՔ ՉԵՆ ԹՈՒՅԼԱՏՐԻ: Սա պետք է միշտ հիշել: Հետևաբար պետք է այս ամենը, ՀԱՍԿԱՆԱ՛Լ, ՀԱՍԿԱՆԱ՛Լ, ՀԱՍԿԱՆԱ՛Լ: Հուսով եմ, որ իմ տված բացատրությունները ճիշտ եք հասկանում: Ահա թե ինչու անիմաստ է պահանջել Արևմուտքից կամ որևէ այլ երկրից արտասանել այդ «ցեղասպանություն» բառը: Այս առումով ներկայիս հայությունը իր բուն Հայաստանի հանրապետություն կոչված իրավաբանական միավորում խաբնվում է հավասար չափով, ինչ չափով որ խաբնվում են հրեաները իրենց Իսրայել պետության մեջ իրենց «սիոնիստական» հռչակած կաստայի կողմից: Պետք է պարզ լինի, որ «սիոնիզմը» վերաբերում է միայն այդ ստորին կաստաներին, այլ ոչ թե նրանց վերնախավին: Սրանք պետք է տարբերակել: Որքան էլ որ ուժեղ հնարքների տիրապետի մեր տխմար, ցածր մակարդակի և պարզունակ դիվանագիտությունը իր ներկայացուցիչներով հանդերձ, չի կարող համոզել որևէ մի երկրի ներկայացուցչի արտասանել այդ բառերը: Ճիշտ է, շատ երկրներ են արդեն ճանաչել հայոց զանգվածային կոտորածները որպես «ցեղասպանություն», սակայն դրանք ոչ լծակ ունեն, ոչ հնարավորություններ, որոնք զորու են ստիպելու ԱՐԵՎՄՈՒՏՔԻՆ լուծում տալու այդ խնդրին: Արևմուտքի ձեռքն է աշխարհի կանոնները թելադրելու մենաշնորհը, որքան էլ որ խոսեն աշխարհի այսպես կոչված «բազմաբևեռության» մասին: Այսպես կոչված բազմաբևեռության մեջ գերակա դիրքը Արևմուտքինն է՝ իր ֆինանսիստ բանկիրներով հանդերձ, որոնք իրենց նույն բանկային ճյուղերը ունեն այսպես կոչված «բազմաբևեռ աշխարհում»: Այնպես որ նման բազմաբևեռության մասին խոսացողների վրա կարելի է մի լավ ծիծաղել, քանի որ ոչ պատմությունից են տեղյակ, ոչ էլ քաղաքական պրոցեսներից: Արևմուտքի լոկոմոտիվը Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներն են՝ իր գերհզոր ֆինանսատնտեսական, ամեն տեղ թափանցած, արմատներ նետած համակարգով, զինուժով: Հայության համար այդ կլինի միայն «աշխարհի վերջում», այսինքն՝ անհասկանալի վերջում, քանի որ նույն գիշատիչ կանոնները «ուժեղի մոտ թույլն է մեղավոր» մոդելով չեն վերանա, մինչև չվերանա մարդ կենդանական տեսակը ԵՐԿԻՐ մոլորակի վրայից: Սա իրականություն է, և թող չընկալվի որպես քարոզչություն, քանի որ ակնհայտը դժվար է հերքելը: Այն կարող են «հերքել» միայն պրոպագանդիստ–դեմագոգները՝ բոյկոտելու և թաքցնելու համար մարդկանցից ճշմարտությունը: Այսպիսով, արևմտյան դեսպանների լեզուն արդեն հոգնեց ակնարկելով, որ հայերն իրենց «ցեղասպանությամբ» հետաքրքիր չեն իրենց: Հայերը հետաքրքիր են Արևմուտքին առանց «ցեղասպանության» տերմինի, քանի որ Թուրքիայի ազգային շահը այդ Արևմուտքի ընդհանուր շահերի մի մասնիկն է կազմում: Թուրքիան չի կարող զոհաբերվել հանուն մեկ պարսկական, մեկ ռուսական, մեկ թուրքական գերությունների և լծի տակ գտնվող և գտնված հայ ժողովրդի: Ռուսաստանն էլ, ինչպես որ ցույց եմ տվել, շահագրգռված է այդ հարցի շրջանառմամբ զուտ Հայաստանին հեռու պահելու համար Նատոյական Թուրքիայից: Պարզունակ այս խաղում չտեսնել, որ մեկուկես դար առաջ օդից վերցրած «հայկական հարցն» արդեն շարունակվում է շահարկվել նոր մոդելով՝ այս անգամ «ցեղասպանություն» անվան տակ, առնվազն ինքնախաբեություն է, զուր էներգիայի և զգացմունքների կորուստ: Այնպես որ. «ՄԵՆՔ ՊԱՐՏԱՎՈՐ ԵՆՔ ՀՐԱԺԱՐՎԵԼ «ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ» ՏԵՐՄԻՆԻՑ ՄԵՐ ՀԱՆԴԵՊ ԱՄԵՆ ՎԱՅՐԿՅԱՆ ԻՐԱԿԱՆԱՑՎՈՂ ԽԱԲԵՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԹՈՒՅԼԱՏՐԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ»: Շատերը, որոնք չեն ուզենա ընդունել զուտ իրենց տարիներ շարունակ քարոզչական վեռբովկայի արդյունքում իրենց ուղեղի սահմանափակ հնարավորությունների պատճառով, իմ այս եզրակացությունը կորակեն «դավաճանություն» հայության շահերի հանդեպ: Նրանց ես առաջարկում եմ ինքնահրկիզման ենթարկվել, քանի որ դա վերջնական և լավագույն լուծումն է փրկելու բանական միտքը: Այդ բանական միտքը պետք է ազատել երազանքների անպտուղ լծի տակից:(շարունակելի)
