Երբեք չէի պատկերացնի, որ մի օր կպատմեմ այս մասին այսքան հիասթափված ... Քեռիս՝ Սերգեյ Սարգսի Խաչատրյանը զինվորական ծառայությունն անցկացնում էր Լեհաստանի Լեգնիցա քաղաքի N զորամասում:Համարյա ամեն շաբաթ ստանում եվ ուղարկում էինք նամակներ :1957 թիվի ամռանը քեռուս նամակները դադարեցին մայրս, որին Սերգեյը մայր էր համարում , դիմեց զորամասին ,խնդրելով լուր հայտնել Սերգեյից, պատասխանը եղավ քեռուս նամակը:Նա հայտնում էր , որ եղել է «արձակուրդում» , որ ամեն ինչ լավ է , ծառայությունը շարունակվում է..Նա չէր հայտնել , որ գրում է զինվորական հոսպիտալից:
...Երբ մտնում են Հունգարիայի տերիտորիան Հաթվան քաղաքի մուտքի մոտ մի ծերունի մոտենում է ռազմական մեքենային՝ խնդրելով ձեռք չտալ իր 12 տարեկան թոռնիկին, քեռիս խոստանում է եվ նկարվում ծերունու ու թոռան հետ, որպես հիշատակ:Այդ ծառայության ժամանակ քեռիս վիավորվում է եվ երկար ապաքինվում հոսպիտալում: Հետո իմացանք նրա մահվան լուրը, որ զոհվել է «հանուն հայրենիքի»: Հիմա Հաթվանում է նրա գերեզմանը: Մահվան լուրի հետ մեզ ուղարկել էին Սերգեյի անձնական իրերը , բազմաթիվ նկարների մեջ էր եվ քեռուս նկարը տղայի ու ծերունու հետ, իսկ հետեվում գրված էր նրանց հասցեն:
1964թ. սոցիալիստական լագերի երկրների կոմերիտական երիտասարդական հավաք էր Բուդապեշտում, ես էլ էի մասնակցում այդ հավաքին: Առիթից օգտվելով գտա այդ տղային՝ ԷՌՆԵ ԼԱԶԱՐ-ին, որն արդեն ուսանող էր: Եղանք Հաթվա քաղաքի եղբայրական գերեզմանոցում: Ծաղիկներ դնելու պահին Էռնեն ասաց,- ես այսօր չէի լինի... ես ապրում եմ Սերգեյ Սարկիսովիչի բարության շնորհիվ...մենք գրկախառնվեցինք եվ երկար պահպանում էինք մեր կապերը: Ու՞ր ես ԷՌՆԵ, ինչո՞ւ ես լռում, երբ քո հայրենակիցները հային դավաճանում են:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
