Հայն ազգն այնքանով արժեք ունի օտարի համար, որքանով անպաշտպան գառը գայլի համար:
Դժբախտ են այն ազգերը, որոնց զավակները սիրել չգիտեն ազգայինը:
Այդպիսի ազգերից մեկն է Հայ ազգը: Դարեր շարունակ մենք ոտքի կոխան եղել, օտարի համար, մեր կանանց բռնի տիրացել են և մեր որդիներին մորթազերծ արել մեր աչքի առաջ, իսկ մենք ձայն չենք հանել քանի որ մեր միտքը բթացրել էին օտարի սուտ խոստումները, մեր իդեալները կապված չէին ազգայինի հետ, մեզ համար նախընտրելի էր օտարի դառը լուծը, քան սեփական ազատությունն ու ազգային ինքնորոշումը:Եվ այսքան ցավերի պատճառներից մեկը մեր պապերի թուլությունն էր ոսկու հանդեպ: Մեր ապերը ոսկի շատ են սիրել, այնքան շատ , որ ոսկին բթացրել էր նրանց ամեն տեսակի սրբությունները և նրանք դավաճանել են՝ ավելի շուտ ծախել ու ծախվել օտարին:Նրանք մետաղի՝ ոսկու հետ փոխել են ամենմեծ հարստությունները՝ ազգ, հայրենիք, ընտանիք, պատիվ , խիղճ և այլն:
Այսքանից հետո ինչու՞ ենք մեղադրում օտար պետություններին մեզ տապալելու համար, չգիտե՞նք , որ գառները զոհաբերվելու համար են, իսկ մենք դարեր շորունակ գառներ ենք եղել օտարների համար ու նրանք զոհաբերել են մեզ:
Անցել են բյուր դարեր, բայց մենք միամիտներս դեռ չեն հասկացել որ մենք օտարի համար արժեք ունենք այնքանով, ինչքանով անպաշտպան գառն արժեք ունի գայլի համար:
Հա՛յ ազգ, եթե դու ձգտում ես ազատության, ինքնորոշման՝ ապա հայացքտ դարձրու դեպի հայրենին, ահա՛ քո փրկությունը:
