Տեղեկատվական պատերազմների բնույթն ու մեթոդներն էլ գիտենք, այդ պատերազմներին ի հետևանք` աղետներն ու հաղթանակներն էլ ենք տեսել: Միայն անցած տասնամյակում ամերիկացին, ռուսն ու եվրոպացին շատ ներկայացուցչական, այսպես ասած, <բաց> դասեր տվեցին ամբողջ աշխարհին: Իրական պատերազմի դասեր` արդեն մեզնից կարող են առնել նույն ամերիկացին էլ, եվրոպացին էլ, ռուսն էլ: Եթե կռիվն ազգային ազատագրական է, ու այդ կռիվ տվողը հայն է, ուրեմն էստեղ մտածելու բան հաստատ կա: Մոտիվացիայի խնդիր կա, որը ազերին, գենով տգետ է, չի կարողանում ընկալել, բայց էն ամերիկացին, ռուսն ու եվրոպացին հո հասկացել են վաղուց: Հիմա ազերուն մի բաժին զենք են տվել, որ առիթավորվի-վազի առաջ ու չափալախ ուտի, վնգստալով հետ քաշվի: Էն երեքին գուցե դա պետք է, ովքեր քաջ գիտեն նաև, որ այ հայը չափալախ ուտող տեսակը չի, ինքը տվողն է, որովհետև էստեղ ազգային ինքնասիրության` գենով կառուցված կոնցեպցիան է գործում, որ միայն ազգերի մոտ է լինում: Ազերը, դրանից չունի, ինքը որպես ազգ դեռ <չի գտել իրեն>: Դրանց, էդ երեքի հաշվարկները դժվար է <հաշվել>: Բայց իրենք մեզ կարողանում են <հաշվել>: Գիտեն, որ մեր մի Հայորդու անկումը, մեր համար անչափելի կորուստ է, իրենց համար տասնյակով զոհը` կրճատվող գլխաքանակ:
Բայց մենք էլ մեր հաշվարկն ունենք, իմ մասով եմ ասում, ու վստահ եմ մեր հասարակության մեծ մասի հաշվով եմ ասում: Մենք մեր երեխեքի, ծնողների անվտանգության հարցում պատերազմներ չենք խաղում, մենք անում ենք ու հետ քայլը մեր և հոգեբանությանը, և տրամաբանությանը խորթ է, ու չի էլ քննարկվում:
