Չեմ հասկանում՝ ինչի՞ է կամ ինչի՞ց է մեր ինքնագնահատականն այսքան բարձրացել: Իրոք արդեն ամեն ինչ անտանելի է դարձել, մենք դրա մեջ լինելով՝ չենք զգում: Ինձ թվում է՝ պատճառը օր օրի անկում ապրող մեր ինտելեկտն է: Մարդիկ Պաոլո Կոելյոյից 2 գիրք են կարդում, հաջորդ օրը դառնում են գրականագետ, Նժդեհի անունը հեռակա լսում են, դառնում են ցեղակրոն, ռեալի 2 խաղ տեսնում են, դառնում են ֆուտբոլագետ, Ռեմբոյի, Ջեյմս Բոնդի ֆիլմերից նայում են, դառնում են ռազմագետ, հակահետախույզ, Nikon կամ Canon ֆոտոխցիկ են նվեր ստանում, դառնում են լուսանկարիչ, գրքերից 2 աֆորիզմ են գողանում ձևափոխում, դառնում են բանաստեղծ, գրող, բլոգեր ու ամենածիծաղելին այն է, որ պարտադիր իրենց ֆեյսբուկյան պատին գրառում անելիս վերջում պիտի իրենց ինիցիալով անմահացնեն, չմոռանալով քոփիրայթի նշանը տեղադրել՝ որպես իրենց հանճարեղ մտքի արգասիք: Մի աֆորիզմ էլ փորձեմ ես մեջբերեմ՝ մարդը նման է կոտորակի, համարիչն այն է, ինչ ինքն իրականում կա, հայտարարը՝ ինչ է մտածում նա իր մասին, հետևաբար որքան մեծ է հայտարարը, այնքան փոքր ու չնչին է կոտորակի արժքը:
