Երբեք էլ չենք գնահատել մեր չինովնիկներին՝ հատկապես մարզպետներին: Մարդիկ «իշմար են» տալիս, հասկացնում, բայց մենք անշնորհակալ ենք` ոչ մի կերպ չենք խոստովանում, չենք ընդունում, թե ինչպիսի երջանկություն է մեզ բաժին հասել, որ ապրում ենք այնպիսի մեծությունների դարաշրջանում, ինչպիսիք են Արամ Հարությունյանը, Հովիկ Աբովյանը, Սերգեյ Բագրատյանը, Սուրիկ Խաչատրյանը… Ինչո՞ւ պետք է Հովիկ Աբովյանը ինքն իրեն դասեր առաքյալների շարքին, Արամ Հարությունյանը ինքն իրեն մեդալ տար, Սերգեյ Բագրատյանը ինքն իրեն նույն համարանիշը հատկացներ` տարբեր մեքենաների վրա փակցնելու համար կամ Սուրիկ Խաչատրյանն անընդհատ հիշեցներ, թե ինչ ակտիվ մասնակցություն է ունեցել պատերազմին և այդ մասին շարունակ հիշեցներ խաղաղ պայմաններում: Բավ է, արժանին մատուցեք անշահախնդիր և անձնվիրաբար ծառայողներին, այլապես սերունդները չեն հասկանա:
