Վերջերս համացանցում պատահաբար հանդիպեցի Երուսաղեմի ոմն քրիստոնյա կրոնավոր Ղևոնդի հոդվածը հետևյալ վերնագրով. «Этновера и есть Христианство! Обращение к Армянской Молодежи!!!»
Ցանկացողները կարող են ծանոթանալ բովանդակությանը այստեղ:
Հոդվածի հեղինակը բավականին պերճախոս շարադրում է իր տեսակետը՝ անհերքելի ճշմարտության ոգով:
Եւ ընթերցողներից քչերը կկռահեն, որ հոդվածը մարդու և իր երևակայության երկխոսության արդյունք է:
Հեղինակը չի ալարել Հայ Ցեղակրոններին իմիջայլոց վերագրել նաև ռուսական իրականության թափթփուկային դրսևորումները, թե իբր Ցեղակրոնները ծեծում են քրիստոնյաներին և հեռախոսով նկարահանածը տեղադրում համացանցում:
Սակայն Ռուսաստանում թափթփուկները այդ արարքները կրոնական հողի վրա չէ, որ կատարում են:
Եւ նման արարքներով զբաղվում են նույնիսկ ոչ թէ սափրագլուխները, այլ դեռահասների թափառախմբերը:
Եւ դա քրիստոնեական կրոնավորի միակ «սուրբ» վրիպումը չէ:
Նա անընդհատ պնդում է, որ Ցեղակրոնները ատելություն են սերմանում եկեղեցու հանդեպ:
Հոգեբանության մեջ տվյալ երևույթը կոչվում է «հետապնդման բարդույթ»:
Որտեղի՞ց պիտի ատողները գիտենան, որ կա գիտակցության մի տեսակ, որի համար խորթ է ատելության ցանկացած դրսևորում: Եւ նման գիտակցությունը բնորոշ է Ցեղակրոններին(անկախ ազգությունից):
Միգուցե՞ եկեղեցու որոշ ներկայացուցիչներ նման կերպով են ուզում սեփական ատելության փոխադարձը գտնել:
Մի՞թե սիրել կարողացողը ատելություն կարող է փնտրել:
Տեղին է մեծն Տոլստոյի միտքը մեջբերել. «Մարդիկ ատում են ոչ թե իրենց վատություն անողներին, այլ ում իրենք են վատություն արել»:
Բոլոր հիմքերը կան, որ քրիստոնեաներից միայն Քրիստոսը գիտեր սիրել:
Այն էլ այդ սիրո մասին նրանից հինգ դար առաջ մեծն մտածող Պլատոնն է խոսել:
Ի դեպ, Ղևոնդը հաճախ է Հայ Դիցերի հասցեին կիրառում «մեռած աստվածներ» ձևակերպումը:
Նախ նա(և ոչ միայն) չի զանազանում աստված և Դից հասկացությունները:
Երկրորդն էլ Դիցերից մեկը Քամու Դիցն է Մարութ անունով:
Ցանկացողները կարող են փորձել թքել նրա վրա:
Համ էլ կճշտեն մեռա՞ծ է, թե ոչ:
Եւ որքա՞ն պետք է մարդ լինի մակերեսային, որ քրիստոնեական աղանդների առատության մեղքը ցանկանա Ցեղակրոնների վրա բարդել:
Ղևոնդը նաև չի զլանում Նժդեհին քրիստոնեական «լույս»ի ներքո ներկայացնել, թե իբր Քրիստոսը նրա համար իդեալ է եղել:
Մի՞թե Նժդեհը յուր իդեալին «ցնորամիտ նազովրեցի» կանվաներ:
Քրիստոնյա կրոնավորը իր լսարան-ընթերցարանին է ներկայացնում 3 պատճառ, իբր որոնց պատճառով Ցեղակրոնները մերժում են իր տիրոջը և առաջարկում են վերադառնալ Ցեղային Աստվածներին:
- Քրիստոնեությունը հաստատվել է ուժով.
- Քրիստոսը եբրայական աստված է, այլ ոչ մեր ազգային.
- Ցեղակրոն գաղափարախոսություն:
Ըստ երևույթին Ղևոնդը պարտք է համարել նման չնչին հարցերով Ցեղակրոններին չանհանգստացնել, և իր իսկ հարցերին իր պատկերացրած պատասխաններն է տվել(արդյոք չի՞ մեղանչել յուր տիրոջ հանդեպ նման զազիր երևակայությամբ):
Կարծում եմ՝ մեր կողմից միանգամայն մարդասիրական կլինի քրիստոնյա կրոնավորին և ընդսմին նաև նրա լսարանը իրական պատասխաններով մոլորությունից դուրս բերելը:
Առաջին կետի առումով.
Միայն հուդարմատ կրոնների ներկայացուցիչները կարող են կարծել, որ ինչ-որ բանի ուժով են հասել:
Ցեղակրոնները նենգ բանսարկությունները երբեք էլ ուժ չեն համարել:
Անհրաժեշտության դեպքում կարող ենք նկարագրել այդ նենգ բանսարկությունները, նույնպես հղվելով նույն Ագաթանգեղոսի և այլ քրիստոնյա պատմիչ-գաղափարախոսների աշխատանքներին:
Իդեպ նրանց աշխատանքները բազում փաստեր են ներառում քրիստոնեաների խուժ ու դրուժ բնույթի մասին:
Երկրորդ կետի առումով:
Ոչ մի Ցեղակրոն Քրիստոսին եբրայական աստված չի համարում:
Ցեղակրոնները նրան առհասարակ աստված չէն համարում, այլ եբրայական ծագումով մարդ:
Ոչ մի Ցեղակրոն չի հավատում, որ թլպատվածը կարող է աստված լինել, կամ աստծուն հնարավոր է թլպատել:
Ցեղակրոնների համար անընդունելի է աստծուն կոչել օտար, տվյալ դեպքում հունարեն լեզվով:
Երրորդ կետի առումով.
Ղևոնդը շփոթում է Ցեղակրոնությունը կրոնի հետ, և այդ պատճառով է կարծում, որ Ցեղակրոննությունն էլ է հիմնված գաղափարախոսության վրա:
Ցեղակրոնները գաղափարը ոչ թե խոսում են, այլ իրագործում:
Քրիստոնեական գաղափարախոսությունը մերժելը շատ ավելի մեծ ու սկզբունքային պատճառներ ունի, քան որևէ քրիստոնյա կրոնավոր կարող է պատկերացնել:
Անհրաժեշտության դեպքում կարող ենք օգնել դա էլ հասկանալ:
Մասնավորապես ուղղելով թափառող ուշադրության պատասխանները, տրամադրում ենք մեր պատասխանները Ղևոնդի հարցադրումներին(մանկական), որոնք նա իր հոդվածի վերջում անհայտությանն է ուղղել:
1. Ինչպե՞ս «մեռած եբրայեցին» կարողացավ հաղթել «հայոց աստվածներին» և գրավել մեր ժողովրդի սրտերը:
Ոչ ոք մեռած եբրայեցու և Հայոց Դիցերի գոտեմարտի ականատեսը չի եղել: Ըստ երևույթին մեռած եբրայեցու «հաղթանակ»ի ներքո նկատի է առնված 317 թվականին տեղի ունեցած հավատակործան ողբերգությունը, որի ժամանակ լուսավորիչ կոչվող պարթևի որդին կազմակերպեց հայ շինականների կոտորածը:
2. Ինչո՞ւ «հայկական աստվածները» չպաշտպանեցին իրենց պաշտողներին օտարից:
Հայ Դիցերը երբեք մարդկանց փոխարեն չեն մարտնչել, ու նման բան չեն խոստացել:
Նրանք մարմնավորում են Ճշմարտությունը և համապատասխանաբար չեն խառնվում մարդկանց ընտրություններին:
Մարդիկ պետք է հետևեն Դիցերին, այլ ոչ Դիցերը մարդկանց:
Այս հարցը նաև ունի հանդիպակածը:
Ինչո՞ւ է քրիստոնեական «աստված»ը թույլատրում իր անունից այդքան մեծաքանակ աղանդներ բացել և արյունահեղություններ կազմակերպել:
3. Ինչու՞ «հայկական աստվածները» 17դար շարունակ սեփական ժողովրդին թողեցին բախտի քմահաճույքին և միայն այսօր հիշեցին նրան:
Կրկնում եմ.
Մարդիկ պետք է հետևեն Դիցերին, այլ ոչ Դիցերը մարդկանց:
Իսկ ով հետևել է, ինքնագովազդով չի զբաղվել:
Անդրհասարակածային մտածելակերպով դա դժվար է հասկանալ:
Կրկին հանդիպակած հարց.
Իսկ ինչո՞ւ թլպատվածը երբևէ չհիշեց ու տիրություն չարեց մեր ժողովրդին:
4. Ի՞նչ են տվել մեր ժողովրդին «հայկական աստվածները» 17 դարերի ընթացքում և ի՞նչ կարող են տալ այսօր:
Առողջ դատողություն:
Բայց ոչ բռնությամբ, քանզի բռնությամբ անհնար է լուսավորել:
Միշտ են տվել և տալիս:
Իմաստ ունեցողը ստանում է:
5. Ինչպե՞ս եք Ձեզ պատկերացնում ազգային կերպարը հեթանոսական գաղափարախոսության լույսի ներքո:
Առողջ, Զորեղ և Ազնիվ: Առանց երկնային ու երկրային տերերի, բայց ոչ որևէ գաղափարախոսության ներքո, այլ Գաղափարի մեջ:
6. Ինչի՞ց պետք է հրաժարվենք և ի՞նչ ընդունենք:
Պետք է հրաժարվել սնահավատ ու սնափառ «հոգևոր» նյութապաշտությունից և ընդունել Կենդանի Բնությունը, այլ ոչ անապատը:
7. Արդյոք գործածվելու են «եբրայեցու» շնորհած «աստվածատուր գրերը»:
Նախ գրերը շնորհված չեն, այն էլ եբրայեցու կողմից: Նրանք Հայ Հանճարեղ Մտքի արգասիքն են(նախապաշարվածները դա չեն հասկանա):
Երկրորդը՝ գործածվելու են:
Հ.գ. – Համայն Ցեղակրոնների անունից շնորհակալություն եմ հայտնում Ղևոնդ քահանային, աշխարհին հերթական ապացույցը մատուցելու համար առ այն, որ քրիստոնյաները Ցեղակրոնության մասին չնչին իսկ պատկերացում չունեն:ա
