Մեր հինգ տակառ սիրո կեսգիշերներում ես հեռու էի քեզնից, դու` ինձնից: Քո կես բաժակ անտարբերությունն ըմպելով՝ ես երկու շիշ հիասթափություն լցրի արյանս մեջ: Իսկ մենք էլ չկանք, ինչպես չկան անտունների 8 հասցեի հարբեցողները կեսգիշերային:
Ես տեղափոխվել եմ Ճայերի ինը հասցե: Ազատությանը հոմանշված, սալահատակված ու ներկամաշ դռներով իմ նոր փողոցում մի սրճարան կա, որտեղ դու չկաս: Գիտե՞ս, սրճարանի սեղաններին անթառամ դաշտային ծաղիկներ կան` վիսկիի դատարկ շշերի մեջ դրված` ճիշտ այնպես, ինչպես դու էիր դրել մեր սիրո տապանաքարին: Բայց սրճարանում դու չկաս: Ես ոչ մի անգամ չեմ նայել սրճարանում նստածներին, բայց գիտեմ, որ այնտեղ դու չկաս, քո գունառատ բույրը այնտեղ չկա: Իմ սալահատակված նեղլիկ փողոցում անցորդներ շատ կան, բայց ամբոխի մեջ քեզ դեռ չեմ գտել, միգուցե չկաս: Դու ինձնից հեռացար, թե հեռացրիր ինձ քեզնից, դժվարանում եմ ասել: Ես ազատ եմ ճայերի փողոցում, ես այդտեղ ծով եմ շնչում: Այստեղ ես հաճախ կեսգիշերներին խարսխվում եմ ծովագույն, բայց և սպիտակ ճայի հետ, իսկ քո սև թռչունը այստեղով չի թռնում: Հասկացել եմ վաղուց` մենք չկանք: Մեր սիրո տապանաքարի մոտ անգամ չկանք, ուր մնաց ժայռին ծովափնյա: Բայց ես դեռ հիշում եմ երկինքը մեր խենթության, հայացքը քո ծովացած միշտ սրտումս է անարև: Իմ սրտի դղյակներում... Ատում եմ քեզ իմ սրտի դղյակներում, բայց և կես բաժակով կենացն եմ խմում մի բուռ սրտիդ: Մի օր ես հետ կգամ: Մի՞գուցե քեզ մի փունջ անթառամ ծաղիկներ բերեմ...