Երբ ավարտեցի Առնո Բաբաջանյանի անվան երաժշտական ոսումնարանի դաշնամուրային բաժինը, 17 տարեկան էի: Եվ այն տարիներին, որպես կանոն, երեք տարի պիտի աշխատեիր որևէ շրջանում: Դրան հետևում էր կուլտուրայի մինիստրությունը, և դա պարտադիր էր բոլորի համար: Ինձ աշխատանքի նշանակեցին Հրազդան քաղաքի թիվ մեկ երաժշտական դպրոցում: Արդեն անցել էինք հատուկ առարկա` մանկավարժական պրակտիկա, ունեցել էի մեկ աշակերտուհի, որին շատ լավ եմ հիշում. մի հրաշալի և ուշիմ աղջնակ էր` Հակոբյան Լուսինե, խիստ դասախոսուհի ունեի, որն անխոնջ սովորեցնում էր մեզ ամեն ինչ: Եվ գիտելիքներով բեռնված ու մեծ ոգևորությամբ սկսեցի աշխատել, բավականին հաջողություններ ունեցա: Աշակերտներս սիրով էիր գալիս դասերին, հաջողությամբ հանձնում էին քննությունները, նվագում էին բաց համերգներին և ծնողներն էլ գոհ էին: Մի խոսքով, կարծես, ամեն բան լավ էր:
Բայց ինչպե՞ս կարող է ամեն բան լավ լինել, երբ մշտապես պիտի գործի չինովնիկական բարդ մեխանիզմը: Ամեն տարվա վերջում մենք հաշվետվություն էինք ներկայացնում մինիստրություն, քանի որ հետևում էին` ինպես ենք աշխատում, ինչպես ենք վերաբերվում երեխաներին, քանի որ մեր տարիքն էլ պատանեկան էր: Եվ երբ եկավ իմ հերթը` ներկայացնելու կատարածս աշխատանքսը, պատմեցի, ամփոփեցի և... վերջում ավելացրի, որ կարծես լավ է ամեն ինչ: Միայն այդքանը: Եվ այդ պահին ես տեսա համապատասխան վարչության պետի դեմքը: Դա դեմք չէր, այլ դաժան ծաղրանկար. խոժոռված հայացք, ոչնչացնել փորձող հիվանդ ժպիտ` քայքայված հոգու «լուսապսակներով»: Մի ժանգախառն ձայն լսվեց նրա պղտոր աչքերից.
-Աղջի՛կ ջան, գովեստները թողեք մեզ: Մենք ամեն ինչ գիտենք:
Շատ երիտասարդ լինելը հաճախ օգնում է: Ես դուրս եկա ոչ այնքան ծանր սրտով: Ունեի շատ անելիքներ ամռանը. պատրաստվում էի մենահամերգի, աշխատում էի օրինիբուն: Բայց ցայսօր չեմ մոռանում չինովնիկան դիմախաղն ու այդօրինակ պահվածքը:
Մարդուն ընկճելն այդքան էլ հեշտ չէ...
