Վերջերս 8-9-րդ դասարանի հուշատետրս էի քրքրում, մի խզբզանք աչքովս ընկավ... Բանաստեղծություն, սեր, ոճի մասին էլ չասեմ... Լավ նորություն էր, ես ինձ բանաստեղծություն գրելով չէի հիշում... ))) Մի խոսքով` ներկայացնում եմ պուճուր ժամանակներիս պուճուր ճիչը, առանց խմբագրելու.
Երբ կլինես ինձ պես մենակ,
Երբ կլինես ինձ պես թխպոտ,
Չմտածես էլ իմ մասին,
Նորից ու նոր ինձ չկանչես:
Հիշում ես, չէ՞, օրերը մեր,
Վառ գույներն ու ծիծաղը մեր,
Եվ խոսքերը զվարթ ու վառ,
Որոնք, ափսո՜ս, չեն լսվի էլ:
Ատելությունս թող որ մաքրի
Միակ հետքդ` հուշերը մութ,
Էլ չեմ հարցնում` ինչի՞ համար
Դարձրիր դու ինձ անսեր, անգութ:
Էլ ինչու՞ ես այսօր կանչում,
Երբ որ գիտես` չեմ ների քեզ,
Հոգնել ես, հա՞, քո նոր սիրուց,
Թե՞ տետրերդ ես հանկարծ հիշել:
Դու մերժված ես ընդմիշտ ինձնից,
Էլ չես տեսնի աչքերս մութ,
Նամակներս թող մնան հուշ,
Եթե դրանք պահել ես դեռ:
Հիշիր, եթե այսօրվա պես
Դու ինձ հիշես ու հետ կանչես,
Հայացքիս չես արժանանա,
Ու խոսքերս չես լսի էլ:
Եվ անունս քեզ կթվա
Մեղեդու պես հնչեղ, քաղցր,
Բայց պարտվածիս իրավունքով
Արգելում եմ քեզ դա լսել:
