16:32 , 4 փետրվար, 2012
Էրեկ մի հոդված էի կարդում, էնքան հետաքրքիր էր: Հեղինակը ճապոնացի գիտնական Կոշիմա Տակայասուն էր: Զուգահեռներ էր տանում ճապոներենի ու հայերենի, ճապոնական ու հայկական մշակույթների միջև: Նշում էր, որ մի խումբ հայեր մ.թ.ա. առաջին դարում գնացել են Ճապոնիա, տուն-տեղ դրել, խառնվել տեղի բնիկներին:
Ճապոներենն ու հայերենը շատ ընդհանրություններ ունեն: Դատեք ինքներդ.
ոտք - աշի (հայերեն քաշի բառից)
մազեր - կամի (ասում են` քամին որ մազերը խառնում էր, դրանից է առաջացել)
գոտկատեղ - կոշի (հայերեն կոշիկ բառից)
լուծ - գերի (այսինքն` երբ լուծ ես ընկնում, աղիներիդ գերին ես դառնում)
եղնիկ - շիկա (հայերեն շեկ բառից)
Էլի էդպիսի լիքը հետաքրքիր բաներ կային: Որ չալարեմ, լրիվ կդնեմ: Ես էլ հա ասում էի` մեզ ու ճապոնացիներին որտեղի՞ց էսքան ընդհանրություն: