Գի դը Մոպասան
21:37 , 20 հոկտեմբեր, 2013
Խեղճ մարդիկ: Նրանք ինձ մոտ ոչ թե արհամարհանք են հարուցում, այլ անսահման խղճահարություն: Մարդկային կեցության բոլոր գաղտնիքներից ես կարողացա գուշակել մեկը. կյանքում ամենից շատ մենք տառապում ենք հավերժական միայնությունից, և մեր բոլոր արարքները, մեր բոլոր ջանքերն ուղղված են այն բանին, որ փախչենք դրանից: Եվ նրանք, այդ սիրեկանները, որ օթևանում են բաց երկնքի տակ դրված նստարաններին, մեզ պես, բոլոր կենդանի արարածների պես ձգտում են գոնե մեկ ակնթնարթ իրենց չզգալ միայնակ: Սակայն նրանք, ինչպես և մենք, միշտ եղել են ու կլինեն միայնակ: Ոմանք դա ուժգին են զգում, մյուսները` թույլ. ահա և ողջ տարբերությունը: Ինչ էլ մենք անենք, ինչքան էլ դեսուդեն նետվենք, որքան էլ կրքոտ լինի մեր սրտի մղումը, շուրթերի կոչն ու գրկախառնության ավյունը, մենք մշտապես միայնակ ենք…