Ժամանակին Հնդկաստանում էլ էին եկեղեցիներ կառուցում հայրենիքին օգնելու փոխարեն

{դարեր առաջ Մադրասում ու Կալկութայում էին նման եկեղեցիներ կառուցում ու տեղի հայերը վստահ էին դրանց հավերժության խորհրդանիշներն էին։ Վստահ էին, որ անհայրենիք իրենք շարունակելու են գոյատևել օտարի հողումինչ-որ եկեղեցի սարքելով, իսկ նրանցից որոշներին, ովքեր այդուհանդերձ գտնում էին, որ պետք է նաև հայրենիքին օգնել, ոչ բոլորն էին հասկանում։ կարճ ասած, այժմ նույն Հնդկաստանում ունենք զրոյական համայնք, կորսված ու աննպատակ կանգնած եկեղեցիներով ու անխնամ գերեզմանոցներով։ Հուսամ հասկացաք , թե ինչի մասին եմ ասում}