Հայերը բնաջնջման եզրին են, մինչ այդ աշխարհը լուռ նայում է. thinkinghumanity.cоm

Այս տարվա սեպտեմբերի 27-ին հերթական անգամ մարտեր սկսվեցին Ադրբեջանի և Լեռնային Ղարաբաղի հայերի կամ Արցախի հայերի միջև, ինչպես հայտնի է Հայաստանում: Արդյունքում մի քանի շաբաթ տևած հակամարտությանը, որը կարող է սրվել, արդեն հանգեցրել է հարյուրավոր զոհերի: Այժմ շատերը խոսում են այն ռիսկի մասին, որին բախվում են էթնիկ հայերը ադրբեջանական հարձակման հետևանքով։ Իհարկե, սա առաջին դեպքը չէ, երբ հայ ժողովուրդը բախվում էր ցեղասպանության սպառնալիքին:

1915 թվականին Թուրքիան՝ այն ժամանակ հայտնի որպես Օսմանյան կայսրություն, սանձազերծեց 1-ին աշխարհամարտի ֆոնին հայերի դեմ էթնիկ զտման արշավ, որի արդյունքում 1,5 միլիոն մարդ մահացավ: Այն լայնորեն համարվում է 20-րդ դարի ամենասարսափելի ցեղասպանություններից մեկը՝ հրեական հոլոքոստի և Ռուանդայի 1994 թ. Ցեղասպանության հետ միասին: Այնուամենայնիվ, Թուրքիան, որն այժմ ուժեր է ուղարկում Ադրբեջանին օգնելու համար, հրաժարվել է երբևէ ճանաչել ցեղասպանությունը:

Հիմա՝ 2020 թ.-ին, Արցախում գտնվող հայերը մնում են ապաստարաններում, քանի որ հրթիռակոծություն է տեղի ունենում նրանց վրա՝ ոչնչացնելով էլեկտրականությունն ու կապի գծերը:

Արցախում գերակշռում են քրիստոնյա էթնիկ հայերը, ովքեր հավատարիմ են հայկական պետությանը: Նրանք երկար ժամանակ պնդում էին, որ ենթարկվում են խտրականության և դաժանության մահմեդական մեծամասնություն Ադրբեջանի կառավարության կողմից և ձգտում են վերամիավորվել Հայաստանի հետ:

Հայաստանի վարչապետ Փաշինյանը հայտարարեց հոկտեմբերի 3-ին, երբ բռնությունները սրվեցին, հայտարարեց․

«Սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանը ագրեսիվ պատերազմ է սկսել հարավային Կովկասում գտնվող հայ ժողովրդի, Արցախի Հանրապետության դեմ: Թուրքիայից ստացված անմիջական աջակցությամբ Ադրբեջանը անխտիր ռմբակոծում է տարածաշրջանի բնակելի թաղամասերը: Այդ հարձակումների միջոցով Ադրբեջանն ու Թուրքիան հերթական անգամ վտանգում են Արցախի գոյությունը»:

Մենք կանգնած ենք մեր պատմության ճակատագրական գլխի առջև: Նպատակը, որ հետապնդում են ադրբեջանա-թուրքական ավազակները, ռազմական կամ ռազմաքաղաքական խնդիր լուծելը չէ: Նրանք այստեղ չեն Ղարաբաղի կամ Ղարաբաղյան խնդրի լուծման համար: Նրանց հիմնական նպատակը հայ ազգն է: Նրանց նպատակն է շարունակել իրենց ցեղասպան քաղաքականությունը: Եվ նրանք իրենց առջև խնդիր են դրել ավարտին հասցնել Հայոց ցեղասպանությունը»:

Չնայած կարելի է պատկերացնել, որ կիսամշակված ժամանակակից երկրի տարածքում գտնվող տարածաշրջանը կարող է բախվել իրական ցեղասպանության, պետք է միայն նայել այն մարդկանց, ովքեր գալիս են տարածաշրջան, որպեսզի տեսնեն, որ սպառնալիքն իսկապես գոյություն ունի: Ենթադրվում է, որ հազարավոր ջիհադիստներ, այդ թվում՝ տխրահռչակ Համզայի դիվիզիան, որոնք կռվում էին Սիրիայում և Լիբիայում, այժմ գտնվում են տարածաշրջանում և պայքարում են Թուրքիայի և Ադրբեջանի անունից:

Հասկանալի է, որ այդպիսի մարդիկ անցյալում իրականացրել են ցեղասպանություն և պատերազմական հանցագործություններ, և եթե նրանք իշխանություն ստանան, հավանաբար նույնը կանեն Արցախի հայ բնակչության նկատմամբ:

Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը հայտարարության մեջ նշել է.

«Եվս մեկ անգամ դատապարտում եմ երեկ Ադրբեջանը գրոհած Հայաստանին: Հայաստանը պետք է դուրս գա իր զբաղեցրած վայրերից: Պետք է վերջ տրվի տարածաշրջանում Լեռնային Ղարաբաղի ճգնաժամին»:

Հստակ նշելով, որ նա չի հավատում, որ հայերն իրավունք ունեն ապրելու իրենց դարերով ապրած տարածքներում: