Հարսանիքը հնդկաստանում ամենակարևոր իրադարձություններից մեկն է: Դեռ հնուց այնտեղ ամուսնության տարիքը 8-13 է համարվել: Դա հատկապես աղջիկների համար է ընդունված եղել:
Մահաթմա Գանդին, ում ամուսնացրել են 13 տարեկանում, զարմացել է, երբ տեսել է 1921 թվականի նամակագրությունները: Այդ փաստաթղթերում նշվում է, որ ավելի քան 600 աղջիկների ամուսնացրել են դեռ այն ժամանակ, երբ դեռ 1 տարեկան չեն եղել: Այդ փաստը Գանդիին ստիպել է նոր օրենք ընդունել ընդդեմ վաղաժամ ամուսնությունների:
Այսպես կոչված Շարդիի կանոնների համաձայն՝ աղջիկներին արգելվում էր ամուսնանալ մինչ 14, իսկ տղաները՝ 18 տարեկանը: Այդ կանոնը ընդունվել է 1929 թվականին, սակայն այդպես էլ չգործեց:
Մանկապատանեկան ամուսնությունները պահպանվեցին, գյուղերում դրանք երբեք էլ չհանվեցին: Հետո՝ 1955 թվականին, նոր օրենք ընդունվեց. աղջիկները 18-ում էին ամուսնանում, իսկ տղաները՝ 21-ում: Սակայն դա էլ էական ոչինչ չփոխեց:
Մինչդեռ գյուղերում, ինչպես և Հայաստանում, աղջիկները ամուսնանում են դեռ 18-ը չլրացած: Իսկ Հնդկաստանի կանանց մեծամասնությունը ստիպողաբար է ամուսնանում: