Լանկաստերո Ջոնոյի կենսաբանական ծնողները, տեսնելով նրան, միանգամից հրաժարվել են: Ջոնոն չի քննադատում նրանց, քանի որ որոշ ժամանակ անց կարողացել է ներել և հաղթահարել դավաճանությունը:
Երեխայի մոտ հայտնաբերել են Տրիչեր Քոլինի սինդրոմը, որը այդ ժամանակ մեծ տարածում ուներ: Հիվանդության հետևանքով բացակայում է դեմքի մի քանի ոսկոր: Ջոնոն ասում է, որ կան այնպիսի մարդիկ, ովքեր մշտապես պետք է լինեն բժիշկների հսկողության տակ ուղղակի ապրելու համար:
Տղայի բախտը այնքանով է բերել, որ նրան որդեգրել են: Ջինը (այսպես էր նրան անվանում խորթ մորը), տղային դաստիարակել է մեծ սիրով ու հոգատարությամբ: Ոչ ոք չէր ցանկանում խաղալ և ընկերություն անել տղայի հետ: Տղան չէր հասկանում, թե ինչու ոչ ոք նրան չէր սիրում:
Ժամանակը անցնում էր, իսկ տղան՝ մեծանում:
Տղան բարմեն էր: Այնտեղ մի քանի ամիս առանց խնդրի աշխատեց, հետո հասկացավ, որ դա չէ իր կոչումը: Ընդունվեց համալսարան: Սկսեց սովորել ֆիզիկական կուլտուրայի ֆակուլտետում և գերազանց ավարտեց: Ավարտելուց հետո նա սկսեց աշխատել ֆիտնես ակումբում և հենց այնտեղ էլ գտավ իր երկրորդ կեսին:
