Ջղային երջանկություն

Հարցումներով պարզվել է, որ Հայաստանն աշխարհի ամենաջղային երկիրն է։ Ջղայնացած է բնակչության 45 տոկոսը։ Մեզանից համեմատաբար քիչ ջղային են իրաքցիներն ու պարսիկները։

Նույնիսկ հետքադաֆիական Լիբիայում, որտեղ բազմաթիվ ցեղախմբեր իրար են բզկտում ու քայքայում պետությունը, ավելի քիչ են ջղայնացած, քան Հայաստանում։

Արդյունքները 2018 թվականինն են, բայց հայտնի չէ, թե նախորդ տարվա ո՞ր ամսում են արել հարցումը։

Ներկա իշխանություններն այս «ջղային» թվերին նայելով կասեն, որ հարցումը նախորդ տարվա ապրիլից առաջ է արվել, իսկ նախկինները կասեն, որ հետազոտությունն արվել է ապրիլից հետո։

Մարդկանց մի մասը կարող է ասել, որ մեր ժողովուրդը գրեթե կիսով չափ ջղային է եղել 2018-ին, իսկ մյուս մասը կարող է պնդել, որ մեր ժողովրդի կեսից ավելին երջանիկ է եղել. նայած ով ինչպես է ընկալում կիսով չափ լցված բաժակը։ Դրանից, սակայն, ջղային մարդկանց վիճակը չի փոխվի։

Եթե չեմ սխալվում, ՀՀ հպարտ քաղաքացիներին ասվում է, որ մենք ոչ թե ապրելու ենք, այլ արդեն իսկ ապրում ենք անճանաչելիորեն նոր և ընդհուպ մինչև երջանիկ Հայաստանում՝ սկսած 2018-ի ապրիլի 23-ից կամ մայիսի 8-ից։

Հարցումների հեղինակները ցույց են տվել, որ մենք 2018-ին գործ ենք ունեցել «ջղային երջանկություն» երևույթի հետ։ Եվ իրոք, 2018-ին կային և՛ ջղայիններ, և՛ երջանիկներ (դե իսկ երջանիկ ապուշներ միշտ էլ կան՝ անկախ հարցման արդյունքներից)։

Հետաքրքիր է, եթե այս տարի անցկացնեն նույն հարցումը, ապա ինչպիսի՞ պատկեր կստացվի։ Մարդկանց մասով դժվար է կանխատեսել հարցման արդյունքները, բայց ոչխարները պետք է, որ 100 տոկոսով երջանիկ լինեն, քանզի հարազատ կառավարությունը բազմանալու և ազատորեն արտահանվելու հնարավորություն է տվել։