Երբ կարգախոսները հանում ենք, տեսնում ենք, որ այս իշխանությունը խոսելու այլ թեմա չունի

Կարևոր է հասկանալ, թե Օպերայի տարածքում այսօր ինչ է կատարվել:

Այն, որ ժամանակին պետք էր թույլ չտալ նման վայրերում սրճարաններ կառուցելը, հասկանալի է: Հասկանալի է նաև, որ դրանք պետք է քանդվեն: Նաև պարզ է, որ կա գործազրկության խնդիր, և մարդկանց համար պետք է այլընտրանքի համար պայմաններ ստեղծել ու նոր նման քայլերի գնալ: Գործազրկությունն ու ապագայի հանդեպ անորոշությունն արտագաղթի հիմնական պատճառն է:

Սեփականատերերի խնդիրն ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում, նման վայրում սրճարան կառուցողը բարոյական շեղումներ պետք է ունեցած լինի: Առաջին հերթին պետք է պատժվեն այդ վայրում շինարարության թույլտվություն տված պաշտոնյաները: Դա դաս կլինի մյուսների համար: Ինձ միայն աշխատողների հարցն է հետաքրքրում:

Փորձենք տեղի ունեցածին մոտենալ անորոշության տեսանկյունից:

«Մերժիր Սերժին», «Քայլ արա», «Վեր կաց, քայլիր», «Հեղափոխություն-հակահեղափոխություն», «Նախկինների վերադարձի վտանգ», «Մինչև վերջին կոպեկը վերադարձնենք թալանածը»․․․ Դրանք քարոզչական դաշտում գտնվող կարգախոսներ են, իրական կյանքն ավելի բարդ է: Եվ այդ իրական կյանքը մեր դուռը բախելու է: Օպերայի դեպքն առաջին թակոցն է:

Երբ կարգախոսները հանում ենք, տեսնում ենք, որ այս իշխանությունը խոսելու այլ թեմա չունի: Դա ցավով եմ ասում: Կարգախոսները կարճատև ազդեցություն ունեն, իսկ իրական փոփոխությունը պահանջում է աշխարհայացք, զարգացման նախագծեր, հաշվարկներ, ռիսկերի գնահատում, երկարատև և կարճատև ծրագրեր, թիմ (իսկական բանիմաց թիմ) և այլն:

Հանրությանը վախերով և խոստումներով երկար զբաղեցնել չի ստացվի: Մեզ պետք են քաղաքական հակակշիռներ, լուրջ և հիմնավորված քննադատություն, շահերի վրա հիմնված խմբեր:

Կարծում եմ, որ կամաց-կամաց այդ գիտակցությունը ձևավորվում է:

Օպերայում հավաքված մարդկանց պետք չի պիտակավորել և հակահեղափոխական ներկայացնել, այլապես հակահեղափոխականը բացասականից դրական կոչման կվերածվի (և հակառակը): 
Ո՞վ կարող է ասել, թե վաղը ում հերթն է գալու, ու ով է հանրային աջակցության կարիք ունենալու: Գուցե դա դու ես լինելու: