Համերգի տոմսը (պատմվածք)

Պլյուս-մինուս 10-15 տարի առաջ, Երևան

Քարը տրաքվի, մի տասնհինգ տարեկան կլինեմ: Չգիտեմ` պատմվածքի հեղինակն ինձ ինչ տարիք է տալիս, բայց բարիշեցինք դեռահասի վրա: Ռոք եմ լսում, բայց ռոքերներն ինձ պրիզնատ չեն գալիս, որովհետև երակ կտրելու հետ սեր չունեմ, մամայից թաքուն չեմ ծխում-խմում, իրենց բռփեջ բիձաներին էլ չեմ լսում: Ես 90-ականների ռոքեր եմ, բայց վզիս ու թևերիս ժինջիլներ չեմ գցում:

Մեր դասարանի աղջիկները Backstreet Boys են լսում, բայց ես տենց էլ չսիրեցի էդ նրբիկ հոգիներին: Ոչ էլ Լեոնարդո ԴիԿապրիոյին եմ սիրահարված, իսկ Նատլյա Օրեյրոյի լացակումած դեմքը ներվերիս վրա ազդում է: Աստված չանի, որ մաթեմիս okul defteri-ի վրա Ռիկի Մառծինը լինի: Բեղերն ու ակնոցները պատրաստ են: Շատ էլ որ մյուս աղջիկների սիրտը ճաքում է:

Հա բայց ես էլ եմ նորմալ դեռահաս, չէ՞: Հո սենյակիս պատերը տկլոր չէի թողելու: Դրա համար լիքը պոստերներ եմ կպցրել: Ճղած ջինս էլ եմ հագնում, շատ էլ որ հարևան Թաքուշ տատին ինձ տեսնելիս հա անիծում է, իսկ ռոքերները մեկ է պրիզնատ չեն գալիս: Հեսա ջինսիս վրա սիրածս երգերի բառերն եմ գրելու: Ռոքեր ձյաձյաներն ասում են, որ ճաշակս շատ նեղ է:

Ինը տարեկանից Ալանիս Մորիսեթով եմ տարված (ախ աղջիկ վախտերս): Էսպես սկսվեց. տեսա Ironic-ի կլիպը, դուրս էկավ: Էնքան դեբիլ էի, որ մտածեցի` ավտոյի մեջ գժվող չորս աղջկերքը խմբի տարբեր անդամներ են, ոչ թե տարբեր գույնի շորերով Ալանիս: Հա, ուրեմն Վերնիսաժում արծաթից վզնոց եմ պատվիրել ALANIS գրությամբ: Տենց մի նայեք, հիմա Ալանիսի մասին ամեն ինչ գիտեմ: Ծնվել է Օտտավայի Ռիվերսայդ հիվանդանոցում` երկվորյակ Ուեյդից տասներկու րոպե շուտ: Ամբողջ օրն իր երգերն եմ լսում, մեկ-մեկ` ռադիո, բայց ռադիոյով էլ Ալանիս եմ պատվիրում:

Ինձ շրջապատում փոքրիկ Ալանիս են ասում:

Պատմվածքի հեղինակն ինձ խնդրեց, որ Թորի Էյմոսի մասին էլ մի քիչ խոսեմ: Շատ չհասկացա` ինչին էր պետք: Ասեց` տասը տարի կանցնի, կիմանաս:

Բացի Ալանիսից պատահում է, որ Թորի Էյմոս էլ եմ լսում, բայց դե Ալանիսին չի հասնի: Թորիի մասին ռուսական ու չեխական ամսագրերը ոչ մի բան չեն գրում: Մեջտեղի էջերում պոկովի պոստեր չկա: Դրա համար պատերիս վրա ով ասես չկա, բայց Թորին` չէ:

Մոռացա ասել. նկարել էլ եմ սիրում, բայց Թորիին կյանքում չեմ նկարել ու մտքովս չի էլ անցնելու (հեղինակն ա տենց ասում, ես մեղք չունեմ): Կենսագրությունն անգիր չգիտեմ: Չի էլ հետաքրքրում: Մենակ մի տեղ կարդացել եմ, որ Ալանիսի սիրած երգչուհիներից է` JLP ալբոմի ներշնչանքը: Ո՞նց, ընթերցողը չգիտի՞ JLP-ն ինչ է: Լավ, մի ջղայնացի, ասում եմ. Jagged Little Pill:

Երկար ժամանակ Թորիի դիսկերը չունեի, որովհետև Երևանում չգիտեին` էդ ով է: Մի անգամ քաղաքի զապիսնոցներից մեկից From the Choirgirl Hotel-ի կասետն առա: Ուրախությունից պարում էի: Մի անգամ էլ պիրատսկի Best Of կպցրեցի: Բայց դե վերջերս արտասահմանից առաջին երեք ալբոմները բերել են: Շատ էլ որ արդեն ունեմ: Մեկ ա ասում են, որ առաջիկա տասը տարիների ընթացքում էդպես էլ չեմ սովորելու հիշել, թե որ երգը որ ալբոմից է:

Սիրում եմ կորել Թորիի տեքստերի մեջ: Պատահում է` կենտրոնանում եմ մի երգի վրա ու օրեր շարունակ փորձում հասկանալ, թե Թորին ինչ է ուզում ասել: Մեր օրերում դեռ ինտերնետ չկա տներում, որ արխային մտնեմ, ման գամ, մի քանի բացատրություն գտնեմ:

Մի ընկերուհի ունեմ, հետը նամակագրական կապ եմ պահում: Հա, Երևանում է ապրում, հեռախոսի համարն էլ ունեմ, բայց մեկ է իրար նամակներ ենք գրում: Ու էնքան երկար: Մի անգամ ռեկորդ եմ խփել` 20 հատ A4: Էդպես էջերով Թորիի երգերն ենք վերլուծում: 

"Look I'm standing naked before you
Don't you want more than my sex
I can scream as loud as your last one
But I can't claim innocense"

Ի տարբերություն Ալանիսի, Թորին իմ կուռքը չի (հեղինակն ասում է` էստեղ գրի «ստվերում է մնացել»), այլ երկրորդ սիրելի երգչուհին: Դրա համար մենակ երգերով իրեն գիտեմ: Ասում են` հետո որ սկսեմ շատ գրել, ամբողջ գիշեր Թորիին եմ լսելու, բայց երբեք չեմ խոստովանելու, որ Թորիին Ալանիսից շատ եմ սիրում:

Որ մի քիչ մեծանամ ու ավելի զբաղված լինեմ, նոր ալբոմների մասին մեկ-երկու տարի ուշացումով եմ իմանալու:
Բայց հենց Թորիի ազդեցությունից էր, որ Ալանիսի երկրպագուների ֆորումում գրանցվելիս առաջին անգամ օգտագործեցի strangelittlegirl մականունը, ու դա ինձ կպնելու է ամբողջ կյանքիս համար. մինչև էս պատմվածքի վերջը տարօրինակ փոքրիկ աղջիկն եմ լինելու:

Մի երևակայական կերպար եմ հորինել: Անունը դրել եմ Թորի: Նրա համար մի ամբողջ կենսագրություն եմ հորինել: Ներվայնացնում եմ (թյուրիմացաբար) ինձ սիրահարված ընկերներիցս մեկին: Գիտի թե էդ Թորին կա:
Հիմա կա ռադիո ու կամ ես` ամբողջ օրը դիջեյների նյարդերը սղոցող դեռահասս, բայց դեռ չեմ հասկանում, որ իմ վարքը ներվահան անող է: Ինձ գիտեն որպես Ալանիսի ոչ պաշտոնական ներկայացուցիչ: Ջղայնանալիս Թորի անունով եմ զանգում: Դեռ միամտաբար կարծում եմ, որ ձայնս չեն ճանաչի:

Մի քանի տարի հետո, երբ իմ սեփական բջջայինն ունենամ, ընկերուհիս մեսիջն էսպես կսկսի. «Թորի ջան…»: Իսկ երբ YouTube-ը մեջտեղ գա, Թորին կլինի միակ երգչուհին, որի համերգային տեսագրությունները ժամերով կնայեմ ու չեմ հոգնի, երբեմն էլ կերազեմ, որ մի օր կենդանի կտեսնեմ:

- Ո՞վ է քո սիրած կատարողը:
- Ալանիս Մորիսեթը:

3 ամիս կամ ավելի առաջ, Երևան

Արդեն մեծացել եմ:

Թորիի պաշտոնական լուրերն եմ ստանում: Աշնանը` նոր ալբոմ, որին կհետևի համերգային շրջագայությունը: Ինձ նույնիսկ թույլ եմ տալիս օրերն ու վայրերը նայել, որովհետև արդեն գիտեմ, որ սեպտեմբերին Գերմանիայում, իսկ հոկտեմբերից` Նիդեռլանդներում եմ լինելու:

Ամեհարմարն Ամստերդամն է: Մի քանի օր անց նոր նամակ. Ամստերդամում երկու համերգ է լինելու: Տոմսը դեռ չեմ գնում. Եվրոպայում կլինեմ, հանգիստ սրտով էդ հարցով կզբաղվեմ:

1 ամիս ու մի քիչ առաջ, Բեռլին

Համակուրսեցիներիս հետ սեղանի շուրջ նստած քննարկում ենք, թե ինչով ենք զբաղվելու հաջորդ ամսում:
- Ուզում եմ համերգ գնալ,- հայտարարում եմ:
- Ու՞մ,- հարցնում են:
- Թորի Էյմոսի:
Շատ ուշ եմ իմանում, որ նրանցից շատերն այդ անունն առաջին անգամ են լսում:
- Տոմսն ինչքա՞ն է,- հարցնում է գերմանացի համակուրսեցիս:
- 50 եվրո:
- Թանկ է: Ո՞վ է քո սիրած կատարողը:
- Ալանիս Մորիսեթը:

Այդ երեկո մտնում եմ ինտերնետ, փորձում տոմսը գնել: Հայկական կրեդիտ քարտս չի ընդունում, իսկ գերմանական քարտովս Նիդեռլանդներում հնարավոր չէ օնլայն բանկինգ անել: Որոշում եմ սպասել մինչև Նիդեռլանդներ կհասնեմ, հոլանդական հաշիվ կունենամ:

Ուղիղ 1 ամիս առաջ

Գերմանացիների ականջից հեռու, քաշել եմ Թորիի ամբողջական ալբոմը: Ընտիր բան է: Դասական ստեղծագործությունները վերամշակել, երգեր է սարքել: Էս ալբոմից չեմ պոկվում: Ոչ մի վայրկյան: Համերգին անպայման պիտի գնամ:

"You've left your ghost
Until tomorrow
And then he must be sent
To a strange address
In the Mediterranean"

- Ո՞վ է քո սիրած կատարողը:
- Ալանիս Մորիսեթը:

8 օր առաջ, Խրոնինգեն

Հոլանդական հաշվեհամարս նոր եմ բացել: Չէ, էսպես չեղավ: Մինչև քարտս ստանամ, մինչև գերմանականից փող փոխանցեմ, համերգի օրը կգա-կանցնի: Ուրիշ բան է պետք մտածել:

Կայքից իմանում եմ, որ համերգից ութ օր առաջ կարելի է հեռախոսով տոմսեր պատվիրել: Ըհը, իսկը օրն է: Բայց տոմսեր կարելի է փնտրել նաև տուրիստական գրասենյակներում և free record shop խանութներում:

Տուրիստական գրասենյակում ինձ ասում են, որ տոմսերը վերջացել են:
- Ո՞նց,- ջղայնանում եմ,- ախր կայքը ցույց էր տալիս, որ դեռ կա:
- Սովորաբար վերջին տոմսերը պահում են համերգի օրը տոմսարկղում վաճառելու համար: Փորձեք զանգահարել նրանց:

Դուրս եմ գալիս ու համարը հավաքում: Ավտոմատ ձայնը բարբաջում է, որ իմ հեռախոսից նման զանգեր կատարել չի կարելի: Գժվում եմ: Պետք է շտապ օպերատորի խանութ գտնել ու խնդրել, որ սարքեն: Կամ էլ free record shop-ում բախտս փորձել:

Շարունակությունն՝ այստեղ