«Մեռնեմ ջանիդ», «մեռնեմ սրտիդ», «ջիգյարդ ուտեմ», «ցավդ տանեմ», «հոգիդ կծեմ» ֆրազներից հետո գալիս է «սիրտս կպավ» խոստովանությունը: Ու 21-րդ դարի հայ երիտասարդը սկսում է սիրահետել:
Մեր հայացքները հանդիպում են, նա ժպտում է: Հիմա արդեն վստահ եմ: Նա սիրահետելու է ինձ: Անձնական դիտարկում: Իմ տեսությունը գործում է անվրեպ: Երևի նրանից է, որ հայ տղաներին դժվար է ժպտերես անվանել: Նա ժպտաց: Մոտեցավ: Սկսեց խոսել: Սկսեց շատ հեռվից:
Սոցցանցային էջը մի քանի հաջող լուսանկարներով թարմացնելու գայթակղությունը քիչ բան չէ: Բրա՜վո, սրտակեր: Հաջող սկիզբ էր: Շարունակությունը` վիրտուալ տիրույթում: Կոմպլիմենտների շղթա:
Իմ համեստ կարծիքով` աչքերս սովորական են: Բայց մի քիչ կոկետություն է պետք անել.
Դե տեսնենք` հաջորդ քայլը: Շոկի մեջ է: Արժի՞ շարունակել սիրաբանելու փորձը, թե՞…
Դեռ գոհ եմ: Քանի… Քանի նա չի սկսում փիլիսոփայել:
Գրողը տանի, ինչպիսի՜ պատիվ. ես նրան «դզում եմ»: Ընդունեմ որպես հաճոյախոսություն ու շարունակե՞մ, թե՞… Ամեն դեպքում` այդպես էլ չիմացա` ինչ ասել է «դու ինձ դզում ես», ու ինչու էի նրա վրա «ազատամիտ» աղջկա տպավորություն թողել: Սիրաբանման հաջող մեկնարկի` անհաջող հանգուցալուծումը:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ: