[ Զինվորի օրագիր – 15] Սիրել հեռվից, սոցցանցով ու չիզբուրգերով. ռոմանտիկան ու ծառայությունը

Մեր զորամասում բանակ միայն ես եմ ուշացած եկել, 25 եմ, ամուսնացած, ընտանեկան տարիներն աչքիս առաջ, ավելի հանգիստ, որ մատանին դրել, նոր եմ զորակոչվել: Մյուսները փշերի վրա են քնում, արթնանում: Ընկերուհիներ ունեն, բայց իրենք էլ, ընկերուհիներն էլ վստահ չեն, որ 2 տարի կսպասեն: Մինչև այսօր հետևում եմ, թե ինչպես են շփվում, ինչպես են սիրում, սպանում ժամանակը, որն այդպես էլ չի անցնում:

Քֆուր չանեք: Էլի եմ ասում, քֆուր չանեք:, – զանգից առաջ նախորդում է այս հրահանգը, բոլորն են ասում, բոլորին, զգուշացնում: Տարիներ առաջ, նույնիսկ մի քանի հարկանի հայհոյանքներ էին պտտվում՝ մոր կամ սիրած աղջկա հետ զրույցի ընթացքում անթույլատրելի բառապաշարի համար: Հիմա ամեն ինչ փոխվում է, հայհոյանքի բովանդակությունն էլ, ձևն էլ, նպատակն էլ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ։