Զոհրաբ Հարոյան. Ինչ անել, երբ կորցնում ես ուղեբեռդ օտար քաղաքում. ինձ օգնեց հայկական գենը

Newmag.am-ը գրում է.

Պատկերացնում եք որքան ձանձրալի կլինեին ճամփորդությունները, եթե ամեն ինչ լիներ մեր պլանավորածով։ Մոտ քսան ժամ օդակայաններ ու ինքնաթիռներ փոխելուց հետո, հայտնվեցի Վաշինգթոնի Դալլաս օդակայանում։ Պտտվող շարժասանդուղքի մոտ Ֆրանկֆուրտի օդանավի ուղևորները մեկը մյուսի հետևից վերցնում են ծանր ճամպրուկներն ու դմփոցով մի կողմ դնում։ Այնքան, մինչև մնացի մենակ ես ու դատարկ պտտվող շարժասանդուղքը։ Ճիշտ է՝ ինձ հետ ինչ ասես կարող է լինել, բայց որ նույն օրը ինքնաթիռից ուշանամ, ուրիշ օդանավով, ուրիշ քաղաք գնամ ու միևնույն ժամանակ ուղեբեռս կորցնեմ, մի քիչ խելքին մոտ չէ։ Բայց ով էր ասել, որ ինձ հետ պետք է միայն խելքին մոտ բաներ կատարվեն՝ ընդհակառակը։

Հասկանալով, որ դատարկ պտտվող շարժասանդուղքը միևնույնն է միտք չունի ուղեբեռս բերել, մոտեցա ուղեբեռների հարցերով զբաղվող «ծյոծյային», որին ուղեկտրոններս նայելուց հետո միանգամից պարզ դարձավ, որ ուղեբեռս հաստատ կորած կլինի։ Հենց այդ պատճառով ինձ ուղղորդեց մի 7 գեյթ էն կողմում աշխատող մեկ ուրիշ «ծյոծյայի» մոտ, որտեղ երկար բարակ պատմեցի իմ ճամպրուկի գույնի, պարունակության, բնավորության, ներքին ապրումների մասին, հետո մի հայտարարություն ստորագրեցի, որ ճամպրուկս չկա։ Թողեցի նաև հյուրանոցիս հասցեն, որ գտնեն բերեն հյուրանոց։

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ