[Զինվորի օրագիր – 9 ] Կինոյի տղեն, Եղիշեն Չարենցն ու էրոտիկ պոեզիան

Newmag.am-ը գրում է.

Բանակում քչերն են այդ քայլին գնում, դժվար է հեռվից հեռու ծրագրել, գրաֆիկ կազմել, կոորդինացնել արարողակարգը, որ ամեն ինչ պատշաճ անցնի: Մանավանդ, երբ ռազմականի հետքն ամենից շատ նկատելի էր գլխիս, կարճ մազերով, սևացած դեմքով: Այդուհանդերձ գրեթե ամեն ինչ պատրաստ էր…

Հարսանիք էի գնում: Իմ հարսանիքին

Մինչև մեկնելս շատերին սա կատակ էր թվում: Հումորն ավելի էին գունավորում, ծաղկացնում: Այդպես է: Բանակում յուրաքանչյուր բառ, զրույց, հրահանգ և նույնիսկ ցավակցական գրկախառնությունն է երբեմն անեկդոտի վերածվում:

– Ասա, մենք էլ գալու ենք կորտեժիդ աղվեսը լինենք:

– Ֆորմի տակից գալստուկ ես կապելու էլի:

– Չխմես, ռազմականը, որ բռնեց, էլի տանելու է:

Մոտավորապես այսքանը: Մյուսները, մյուսներին չեմ հիշում, գուցե այնքան էլ ծիծաղելի չէին: Քաղաք էի գալիս շունչ քաշելու, վաստակած հանգիստը վայելելու, մինչդեռ հակառակը ստացվեց: Հարսանքից երկու օր առաջ սկսվեցին վազվզոցները, վերջին շտրիխները` հարսի շոր, տորթ, ծաղիկներ: Մի խոսքով: Սա այլ օպերա է:

Խմեցինք, պարեցինք, ուրախացանք: Մեղրամիսը իրականում մեղրօրեր էին, որ անցկացրինք Երևանից դուրս, բայց երկրում. ժամկետայինին արգելվում է հատել սահմանը, իրականում` միտք էլ չկար, այդ շրջանում` հնարավորություն էլ: 15 օրում կարևոր էր սիրելիներիս տեսնելը, ծրագիրս վերջնակետին հասցնելը, համազգեստս պահարանում խնամքով ու թարմ պահելը: 10 օր չսափրվեցի` դեմքս հանգստացավ: Թաղում դրան բուրժուական վայելքներ են անվանում: Վայելեցի, սելֆի արեցի, կինս պահում է:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ