Տոնինո Գուերա. Վերածննդի վերջին ասպետը

Newmag.am-ը գրում է.

Զմրուխտե աչքերով ու հրե վարսերով այս կինը քայլող սեր է: Մի քիչ էլ փերի… ու արդեն 30 տարի Տոնինո Գուերայի սրտի տիրուհին: Լորա…. Օ, Լորա… Նրա տատիկի մայրիկը՝ Կարսի նահանգապետի կինը, հայ էր:

Համաշխարհային կինեմատոգրաֆի լեգենդ Գուերան, անշուշտ, բացառիկ երևույթ է: Կինոյում ու գրականության մեջ թողած նրա հետքի, նրա արվեստի մասին հաստափոր գրքեր են գրվել ու էլի գրվում են… Բայց ես, դեռ չհասցրած դրանք կարդալ, կինոյի լեգենդար ասպետի ամենամարդկային սխրանք­ների մասին երկու շաբաթ լսեցի իր ամենասիրելիից: Սենյորա Լորայից: Պարզապես Լորայից:

Գուերան հաճախ էր բարկանում իտա­լացուն, իսկ ինձ համար հային բնո­րոշ խառնվածքով: Նյարդայնանում էր, երբեմն էլ իրեն պահում կամակոր ու քմահաճ երեխայի պես: Մի քանի վայրկյանից դառնում էր ամենաբարին ու հմայում իր փոքրիկ հաճոյախոսու­թյամբ: Իսկ Լորան միշտ էր հանգիստ, Լորան միշտ ժպտում էր, ուրախ էր ու շատ նրբանկատ: Երբ մաեստրոն իտալերենից անցնում էր ջարդված ռուսերենի ու սկսում ար­դեն մեզ համար էլ հասկանալի լեզվով բարկանալ ու բողոքել Լորայից կամ էլ արևի` այդ պահին իրեն չգոհացնող դիրքից, նույնիսկ այդ ժամանակ էլ Լորան ժպտում էր ու ասում.

– Տոնինոչկո, per favore, հանգստա­ցիր, ոչինչ, հիմա ամպերը կգան, լրագրողները կգնան, մի’ բարկացիր:

Լորան իր ամուսնու հայելին է: Նա աշխատել է Փարաջանովի ու Տարկովսկու հետ: Գուերան, որ կինոյի տի­տանների ամենամտերիմ ընկերն էր ու պահանջված սցենարիստը, հենց նկարահանումների ժամանակ է տեսնում Լորային, անմիջապես սիրահարվում ու արդեն 30 տարի է՝ սիրահարված է: Փարաջանով-Գուերա ընկերության հիմքում դարձյալ Լորան է: Ու սալաքարը: Առաջին անգամ, երբ հանդիպե­ցին, Փարաջանովը բռնեց Գուերայի ձեռքից, ասաց. «Գնացինք…ե: Ու տա­րավ տեսնելու, թե ինչպես են տաք աս­ֆալտի տակ թաղվում հին սալաքարերը: Հետո ծնկի իջավ ու շոյեց դրանք: «Մկրտվելուցե հետո ընկերությունը ձգվեց 30 տարի՝ մինչև Փարաջանովի վերջին օրը:

Լորան նաև պոետ է ու թարգմա­նում է հանճարեղ ամուսնու գիրն ու խոսքը: Հայաստանյան այցի ամբողջ ընթացքում, իսկ մաեստրոն այն կոչեց «Ուղղահայաց ճամփորդություն կամ ուղևորություն դեպի դարերի խորքը», դարձյալ Լորան էր նրա թարգմանի­չը: Մաեստրոյի ամեն բառը մի պատ­մություն էր, նուրբ բյուրեղապակու պես պատմություն, համենայն դեպս՝ Լորայի շուրթերին: Նա մի քիչ արագ է շնչում, ու լսելիս փշաքաղվում ես: Գուերայի յուրաքանչյուր բառը նա զգուշությամբ հավաքում է ափերի մեջ, մի քիչ ներշնչվում ու զգույշ, հատիկ-հատիկ բաժանում աշխարհին:

Ճիշտ է, Լորան էլ էր մի քիչ հոգնել: Նույնիսկ շատ էր հոգնել: Հատկապես մեզնից, մեր տեսա ու ֆոտոխցիկնե­րից, որոնք անընդհատ միացված էին ու ամենուր հետապնդում էին նրանց: Լորան ասում է.

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ