Հայհոյողների մասին
Ես երբերք չեմ փորձել սկանդալային բան անել: Երգ ու տեսահոլովակ եմ ներկայացրել, և մարդկանց 50 տոկոսը ոչ թե ասում են` վա˜յ, ինչ անճաշակ է, այլ ինձ, իմ պապային, իմ մամային, իմ ցեղին հայհոյում են ամենավատ բառերով: Հաստատ ես այդքան ապուշ չէի լինի, որ ուզենայի նման սկանդալ, որ մարդիկ իմ մասին վատը խոսեին:
Կտրիճ Դավոյի մասին
Եթե ինձ ասում են, որ դու ժողովրդական երգի համար իրավունք չունեիր նկարել կիսամերկ տեսահոլովակ, ես ուզում եմ իիրենց բոլորին պատասխանել, որ ես էլ եմ այդ ժողովրդից, ես էլ եմ այդ ժողովրդի մի մասնիկը, ես էլ եմ հայ, իսկ ազգությունը չեն ընտրում: Ես հպարտ եմ, որ հայ եմ: Այնպես չէ, որ եկեղեցական կամ ազգագրական երգ եմ վերցրել ու աղավաղել, սա ժողովրդական հին երգ է, ու դա բոլորովին չի նշանակում, որ այն ժամանակ հայ աղջիկները չեն ունեցել բարեմասնություններ, ուղղակի այն ժամանակ փակ են հագնվել: Ես Կտրիճ Դավոյին այդպես եմ պատկերացնում: Նախ նա շատ ծեր է, որովհետև այդ երգը հազար տարվա երգ է, բնականաբար իմ պատկերացմամբ նա արդեն զառամյալ ծերունի է, գուցե դա ուրիշի համար աբսուրդ է: Ես այնպես եմ անում, որ Դավոն վերջում մահանում է, այսինքն դրանով ուզում եմ ասել, որ ցանկացած կարծրատիպ կարող է կոտրվել, մահանալ:
Պապերի ու բարեմասնությունների մասին
Ես չեմ սիրում այդ արտահայտությունը` մեր պապերի, մեր պապերի… Պապերն ի՞նչ կապ ունեն: Ես ապրում եմ այսօրվա իմ օրով` հարգելով մեր նախնիներին, բայց նրանք հաստատ գիրք չեն գրել, որտեղ ասեն, թե հայ կինը չպետք է ցուցադրի իր բարեմասնությունները: Ինձ ոչ ոք չի կարող ասել, ես իմ մարմնի որ մասը բացեմ, որը`փակեմ: Ազգությունն այստեղ ոչ մի կապ չունի, ես հպարտ հայ աղջիկ եմ, ապրել եմ քաղցած, բայց իմ մարմինը երբեք չեմ վաճառել: Ես թասիբով եմ, թասիբով` նույնիսկ շատ տղաներից:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ