[ Արդեն դիտել ենք ] «Գնացքի աղջիկը». կանացի դետեկտիվ Էմիլի Բլանթի կատարմամբ

Ռեյչելը (Էմիլի Բլանթ) երիտասարդ, ամուսնալուծված և հարբեցող կին է, որն ամեն օր Նյու Յորք է հասնում գնացքով, իսկ գնացքում ջրի բաժակից խմում է օղի և զմայլվում պատուհանից երևացող շքեղ տներով, ավելի հստակ` այդ տների բնակիչներով։ Ողբերգությունը նրանում է, որ գնացքն ամեն օր անցնում է Ռեյչելի նախկին ամուսնու նոր ընտանիքի տան կողքով, որի հարևանությամբ ապրում է շիկահեր, բարեկազմ և նեղաչք Մեգանը (Հեյլի Բենեթ): Վերջինիս կյանքը դեպրեսիվ, լքված ու գործազուրկ Ռեյչելին թվում է հեքիաթային։

Նա ամեն օր հիանում է Մեգանի իդեալական թվացող ամուսնությամբ, պատկերացնում է անծանոթների անձնական և գործնական առօրյան։ Այդ պատճառով, երբ մի օր Մեգանն իր պատշգամբում գրկախառնվում է ոչ թե սեփական ամուսնու, այլ ուրիշ տղամարդու հետ, Ռեյչելը, կարծես, ինքն է ստանում դավաճանության հարվածը։ Ալկոհոլի և անցյալում կատարված անձնական խնդիրների ազդեցության տակ Ռեյչելը որոշում է իջնել գնացքից, իսկ ինչ է տեղի ունենում հետո՝ պարզ չէ, քանի որ Ռեյչելը ոգելիցի ազդեցության պատճառով մոռանում է կատարվածը: Հաջորդ օրը հայտնի է դառնում, որ Մեգանն անհետացել է։

Կապտուկների, հիշողության կորստի, արյան, օղու, երեխաներ ունենալ երազող երիտասարդների և դավաճանության մասին մելոդրամատիկ թրիլլերն ուղղակի ստիպում է հիշել ֆինչերական «Անհետացածը»։ Դետեկտիվի կառուցվածքը, ինչպես հում մուսը շամփուրի վրա, նստում է լեյտմոտիվի մեջ և ձուլվում է սյուժետային ֆլեշբեքերի հետ միայն գլխավոր հերոսուհու ալկոհոլային դժբախտ անցյալի և անհասկանալի ներկայի շնորհիվ։

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ