Հարիսա, վերքն իմ սա

Բայց ոնց ենք մենք՝ հայերս, սիրում ամեն ինչ հայաֆիկացնել ու չենք ուզում հավատալ, որ դա այդպես չի:
Մոտ վեց տարի առաջ իմ ամերիկացի դասախոսներից մեկը, ում հետ հասցրել էինք ընկերանալ, առաջին անգամ եկել էր Հայաստան: Դե, հայկական ավանդույթի համաձայն որոշեցի ավանդական հայկական ուտեստ պատրաստեմ՝ հարիսա: Նախորդ օրը երկար-բարակ գովազդում էի, թե որքան յուրահատուկ ուտեստ է, անչափ համեղ, մենակ մի քիչ տարօրինակ արտաքին ունի, որ համբուրգերների երկրից եկած աղջիկը չվախենա փորձել այն: Հետո գնացի տուն ու մինչև ուշ գիշեր տատուս փայտե երկար կոթով գդալը առած՝ տառապում էի հարիսայի վրա, քանի որ ամենահամով հարիսան բոռսՉի նման նախորդ օրվանը պիտի լինի: Դե պատկերացրեք իմ հիասթափության աստիճանը, երբ ամերիկյան կենտրոնական գյուղերից եկած աղջիկը, հարիսան տեսնելով, բացականչում է. «Վայ, մամաս էս շիլայից հաճախ է պատրաստում»:
Ցորեն ու հացահատիկ՝ հազարամյակների երկար ու մութ թունելի համարյա ամենասկզբից անբաժան սննդի տեսակները ո՞նց կարող են չհանդիպեն միասին աշխարհի ամենատարբեր մասերում: Բայց մեկ ա, իմ հայկական կոտոշավոր գենը կրկին գլուխ բարձրացրեց, երբ երեկ կոլումբիացի ծանոթից, պատմելով այս միջադեպը, լսեցի. «Վայ, իմ մաման էլ ա պատրաստում այդ շիլայից»: Էլ չասեմ, որ արաբներն էլ մեր «հարել» բառից ծագած ուտեստի անվանումը թռցրել են ու իրանց կծու սոուսի վրա դրել, դե արի ու ապրի, իմ հայ ազգ:
Հա՞, զատո մերոնք դարչինով են ուտում, դե ջիջիլ....