Ինչպես Առնո Բաբաջանյանի մեքենան հայտնվեց «Hot-Rod Garage»-ում, և ովքեր են ռետրո մեքենաներ ստեղծողները


21:30 , 3 դեկտեմբեր, 2015

«Hot-Rod Garage»-ում ոչ սովորական մարդիկ են աշխատում և ոչ սովորական մեքենաներ են: Մեքենաների տերերն էլ կոլեկցիոներներ են, ովքեր սիրում են տարբերվել և գումար ծախսել ոչ սովորական մեքենաների վրա: Նրանց պահանջները շատ տարբեր են, ոմանք ուզում են, որ մեքենան օրիգինալից չտարբերվի, իսկ ոմանք էլ սիրում են «զոռ տալ» իրենց երևակայությանը:

Ամեն ինչ սկսվեց, երբ «Hot-Rod Garage»-ի հիմնադիրներից Արթուրը և նրա ընկերները սկսեցին աշխատել մի մեքենայի վրա: «Փոքր տարիքից սիրել եմ հին, ռետրո մեքենաներ, հիշում եք` տուրբո մաստակներ կային, ես դրանց միջից մենակ ռետրո մեքենաների հավաքածուն էի հավաքում: Մեր առաջին մեքենան գտել ենք հողի տակից, գնացել էինք մեքենայի մաս գնելու, քանդեցինք, փորեցինք, տեսանք՝ մեքենա կա, շատ սարսափելի վիճակում էր: Դա մոտ վեց տարի առաջ էր, ու մենք մեր թիմով սկսեցինք այդ մեքենան հավաքել»,-BlogNews.am-ի հետ զրույցում պատմեց Արթուրը:

Տղաներն արդեն երեք տարի է՝ հավաքում են միայն ռետրո մեքենաներ, իսկ նրանց մակարդակով Հայաստանում մեքենաներով ոչ ոք չի զբաղվում. «Այս ոլորտում մենք բոլորին ճանաչում ենք, և բոլորն էլ մեզ են ճանաչում: Կան «դզող-փչողներ», որ ձեռքի հետ մի մեքենա են սարքում, բայց քանի որ սա ժամանակատար է, ոչ մեկ սրանով չի զբաղվում: Մեր սիրելի զբաղմունքներից մեկն էլ այն է, որ սիրում ենք մեզ համար գործիքներ սարքել»:

Արթուրը պատմում է, որ մի մեքենայի վրա աշխատում են մոտ մեկ տարի, իսկ պատվիրատուի հետ այնքան են մտերմանում այդ ընթացքում, որ ընկերներ են դառնում. «Պետք է ասեմ, որ նրանք մի մեքենայով չեն սահմանափակվում, այս պահի դրությամբ երկու մարդու համար ենք աշխատում, նրանցից մեկը սկզբում ձեռք բերեց «Falcon» մեքենան, հետո ձեռք բերեց մեկ այլ մեքենա, իսկ հերթի մեջ քանդած «Shevrolet»-ն է: Նրանք կամ գտնում են այս մեքենաները, կամ էլ, քանի որ մենք շատ լավ տեղյակ ենք՝ որտեղ կան մեքենաներ, գնում են մեր միջոցով»:
«Hot-Rod Garage»-ում բոլոր մեքենաների կողքին կանգնած էր նաև հայտնի կոմպոզիտոր Առնո Բաբաջանյանի մեքենան, որը տղաների համար իսկական ձեռքբերում է եղել. «Ամբողջ ԱՊՀ տարածքում այս մեքենան միակն է, մեքենայի մակնիշն «Իմպերիալ» է, իսկ մոդելը՝ «Լեբառոն», այդ ընկերությունը հիմա էլ չկա,-շարունակում է պատմել Արթուրը,- 1971 թվականին այս մեքենան ձեռք է բերել Առնո Բաբաջանյանը, երբ է վաճառել մեքենան՝ տեղյակ չեմ, քանի որ տեղեկություններ չեն պահպանվել: 80-ական թվականներին բերվել է Մոսկվայից Հայաստան և վաճառվել է Արտաշատի գյուղերից մեկում ապրող մի բնակչի: 1986 թվականին փոխել են մեքենայի իսկական շարժիչը, որը մենք հետո գտել են։ Այս մեքենան որոշ ժամանակ վարել են, ապա բավական երկար ժամանակ այն պարզապես չէր օգտագործվում: Մենք անգամ գտել ենք մեքենայի հին համարները և այս մեքենան գնել ենք մեր ընկերոջ համար ու նրա ցանկությամբ պետք է օրիգինալ տեսքի բերենք այն: Մյուս տարի կսկենք աշխատել այս մեքենայի վրա, և արդեն մոտ 5000 դոլարի մաս է գնել մեքենայի տերը»:
Արթուրը նշում է, որ իրենց պատվիրատուների ցանկությունները շատ տարբեր են, ոմանք սիրում են փոփոխել մեքենան, իսկ ոմանք էլ մինչև վերջին մանս ուզում են օրիգինալ թողնել. «Օրինակ՝ մեր մոտի Ֆորդի տերը սիրում է, որ ամեն ինչ լինի օրիգինալ: Իհարկե, ցանկալի է, որ մնա օրիգինալը, բայց կա մի նյուանս. եթե այս մեքենաները պետք է ամեն օր շահագործվեն, այն էլ մեր երթևեկության պայմաններում, մի քիչ դժվար է, վտանգավոր և մի քիչ փորձ է պահանջում: Վառ օրինակներից է 1966 թվականի Ֆորդ Մուստանգը, որը երկու-երեք տարի առաջ բերել են ԱՄՆ-ից և միանգամից մեր մոտ։ Ուղիղ մեկ տարի տևեց այս մեքենայի ռեստավրացիան, սկզբում պայմանավորվել էինք, որ միայն պետք է մեքենայի սրահը վերանորոգենք և վերացնենք դրսի մաշվածությունը: Սարքեցինք, մեքենայի տերը եկավ, քշեց, մի օր էլ պարզվեց, որ արգելակներն անկառավարելի էին, և նրա խնդրանքով տեղադրեցինք վեկային համակարգ, որպեսզի կանգնելն էլ հեշտ լինի»:
 
Հարցին` կա՞ն արդյոք բաներ, որոնք տղաները չեն կարող անել, Արթուրը պատասխանեց. «Գիտենք անել այնպիսի բաներ, որ անգամ Հայաստանի պայմաններում արդեն իսկ առաջընթաց է, մենք միայն ապակի չենք սարքում, դրա համար էլ կան մասնագետներ, ում կանչում ենք՝ սարքում են: Իհարկե, փորձում ենք նաև կատարելագործվել»:
Չէինք կարող նաև չհետաքրքվել, թե ինչ մեքենա է նախընտրում ինքը` Արթուրը. «Ես ճապոնական մեքենաների սիրահար եմ և ավելի շատ օրիգինալի կողմնակից եմ, իմ մեքենայի վրա շատ բան չեմ փոփոխում: Ես 1980 թվականի «Տոյոտա» ունեմ, որն արդեն երկար տարիներ մեր ընտանիքում է: Գիտեք` այս մեքենաները վարելու «կայֆն» այն է, որ նայում են քեզ, մինչև հասնում ես քաղաքի կենտրոն, շատ վթարային իրավիճակներ են տեղի ունենում, քանի որ կողքի վարորդները ճանապարհին նայելու փոխարեն քեզ են նայում: Այս մեքենաները վարելն, իհարկե, ավելի բարդ է, որովհետև մեծ են, կայանման հարց կա, ինչը բարդ է»:
Մյուս տարի այս մեծ ավտոտնակը կվերածվի թանգարանի, համենայնդեպս, այսպիսի նպատակ ունեն տղաները։ «Լույսներ կավելացնենք, կարգի կբերենք, կլինի նաև արհեստանոց, և կլինեն մարդիկ, ովքեր իրենց ռետրո մեքենաները կթողնեն այստեղ»,-եզրափակեց Արթուրը։  

Նյութը` Սիրանուշ Գրիգորյանի

Լուսանկարները` Կարեն Հովհաննիսյանի