15:00 , 5 նոյեմբեր, 2015Դժվար է խոսել խնդիրների մասին, սակայն երբեմն, երբ ինչ-որ մեկը կոտրում է սառույցը, ավելի հեշտ է լինում բացվելն ու կիսվելը։ Եվ չնայած աշխարհի բնակչության ամեն 4 մարդուց մեկը տառապում է մտավոր կամ նյարդաբանական խնդիրներից, այն շարունակում է անհարմար թեմա լինել, որի մասին ոչ ոք չի համարձակվում խոսել։
Աշխարհահռչակ այս հայտնիները հասարակայնորեն ընդունել են, որ մտավոր առողջության խնդիրներ ունեն, որ օգնություն են փնտրել և ցանկություն են հայտնել, որ նմանատիպ խնդիրներից տառապող մյուս մարդիկ նույնպես բուժման համար օգնության դիմեն։

Լեոնարդու Դի Կապրիոն երեխա ժամանակ տառապել է կպչուն-սևեռուն խանգարումից, և «Ավիատոր» ֆիլմի նկարահանումներն արթնացրեցին այս հիվանդությունը։
Հիշում եմ, որ իմ դիմահարդարն ու օգնականը, ովքեր ինձ ուղեկցում էին նկարահանումների ժամանակ, ասացին. «Օ՜հ, մեզ 10 րոպե պետք կլինի նրան այնտեղ հասցնելու համար, որովհետև նա պետք է բարձրանա դրա վրա, ձեռք տա դռանը և ներս մտնի ու նորից դուրս գա»։ Դա ինձ սարսափելի նյարդայնացնում էր, ու դա ամիսներ շարունակվեց դեռ ֆիլմի նկարահանումներից հետո, և մինչև հիմա էլ այդ զգացողություններն արթնանում են, երբ մտածում եմ դրա մասին։

Ես գիտեի, որ ավելի լավ կզգայի, երբ ասեի, որ օգնության կարիք ունեմ, և ես վճռական էի տրամադրված լավանալու համար։ Սակայն միայն այդ բառերն արտասանել կարողանալն արդեն իսկ հանգստություն էր ինձ համար։

Հիշում եմ՝ իմ մենեջերի ու ընտանիքի անդամների հետ նստած զրուցում էինք եղանակի մասին, նաև այն ամենի մասին, ինչի միջով ես անցնում էի։ Ես գիտեի, որ երկու տարբերակ կար. ես կա՛մ կարող էի իմ խնդիրների մասին խոսել կլինիկայում և հույս ունենալ, որ այն կանցնի, կա՛մ կարող էի խոսել այդ մասին ավելի բաց ու ոգեշնչել մյուսներին նույնպես պայքարել իրենց խնդիրների դեմ. և ես հենց այդպես էլ արեցի։

Ժամանակին ես պայքարում էի դեպրեսիայի դեմ, սակայն հիմա՝ ոչ. ոչ այս տասնամյակում, երևի նախորդ տասնամյակում։ Ինչևէ, սա նաև ինքդ քեզ հասկանալու հնարավորություն է։ Ես դա որպես կրթություն եմ դիտարկում, ինչպես ուսումնական տարվա կիսամյակը։ Այդ կիսամյակում ես դեպրեսիայից էի սովորում շատ բաներ։ Ես ամեն գիշեր նույն բանն էի պարապում ու ինքս ինձ բթացնում քնելու աստիճան։ Չէի համբերում, թե երբ պետք է տուն հասնեմ ու թաքնվեմ։

Ես պրոզակ էի օգտագործում արդեն երկար ժամանակ։ Հնարավոր է, որ այն ինձ քիչ թե շատ օգնում էր, սակայն մարդիկ ընդմիշտ մնում են այդ դեղի վրա։ Ես պետք է ինչ-որ պահի կանգ առնեի, որովհետև հասկացա, որ, գիտե՞ք ինչ, ամեն ինչ պարզապես կարքին է։

Երբ ես առաջին անգամ ախտորոշվեցի ուշադրության պակասի և հիպերակտիվության համախտանիշով, դա ինձ համար անակնկալ չէր, որովհետև ես կենտրոնանալու հետ կապված դժվարություն ունեի ավագ դպրոցում։ Եվ ես հիմա կարծում եմ՝ մարդիկ նկատում են իմ հիվանդությունն առօրյայում։ Երբ ես չեմ կարողանում կենտրոնանալ, ես իսկապես չեմ կարողանում կենտրոնանալ։

Ես այնպիսի զգացում ունեի, ասես ինչ-որ չափազանց մութ տեղ եմ մտնում, ես չէի կարողանում վեր կենալ առավոտյան, դրա համար ես ինձ ստիպեցի զբաղվել մի այնպիսի բանով, որն ինձ կստիպեր ակտիվ լինել։

Ես գնում եմ հյուրանոցային սենյակ, և մինչև ես կհանգստանամ, պետք է հավաքեմ բոլոր թղթերն ու գրքերը և դրանք տեղադրեմ դարակների մեջ։ Ամեն ինչ պետք է կատարյալ լինի։

Ես երբեք չեմ ցանկացել խոսել այս խանգարման մասին։ Սակայն երբ դրա մասին պարզ դարձավ, ես իմացա, որ ես միակ մարդը չեմ, ով տառապում է դրանից ամեն օր։ Այնպես որ, եթե ես որևէ մեկին կօգնեմ այս խանգարման կամ դեպրեսիայի մասին խոսելով, ապա հրաշալի կլինի։

Ես հասկացել եմ, որ իմ տխրությունը երբեք չի կործանել իմ անհատականության լավ կողմերը։ Դու պարզապես պետք է միշտ վերադառնաս լավ կողմերին, գտնես այն փոքրիկ լույսը, որը մնացել է։ Ես հաջողակ եմ, որ գտել եմ այն փոքրիկ կայծը, որը պահված էր մի կողմում։

Կարծում եմ՝ Բրայանը (ամուսինը) սպասում էր՝ տեսներ, թե ինչ կանեմ ծննդաբերությունից հետո, որովհետև, գիտե՞ք, երբ նրանք լույս աշխարհ են գալիս, նրանք ծածկված են ամեն տեսակ բաներով։ Ես նրան սեղմեցի կրծքիս, ու այդ պահից ինչ էլ նա անի, ոչինչ ինձ չի նյարդայնացնում։ Ես չեմ ցանկանում բարդույթներ փոխանցել նրան։ Ես հիմա ինձ ավելի լավ եմ զգում, ես կասեի՝ 80 տոկոսով ավելի լավ, ինչը հրաշալի է։

Այժմ, երբ ես հայտնի էի, ես վախենում էի, որ այլևս երբեք չեմ գտնի մեկին, ով կսիրի ինձ այն բանի համար, թե ով եմ ես։ Ես վախենում էի նոր ընկերներ ձեռք բերել։ Հետո մի օր մայրս ասաց. «Ինչո՞ւ ես կարծում, որ որևէ մեկը չի սիրի քեզ։ Չգիտե՞ս, թե որքան խելացի, քաղցր ու գեղեցիկ ես դու»,- դրանից հետո էր, որ ես որոշեցի, որ երկու ընտրություն ունեմ. ես կարող եմ հանձնվել կամ կարող եմ շարունակել։