«Երկաթե մարմին». Հայաստանի ֆիթնես-մարզուհիները՝ BlogNews.am-ի ֆոտոշարքում

BlogNews.am-ի այս շարքն այն աղջիկների մասին է, ովքեր որոշեցին «ընկերանալ» գանտելների հետ, ովքեր դեմ գնացին բնությանը և ստացան իրենց երազանքի մարմինը: Այս աղջիկներին նմանվել երազում են շատերը, բայց բոլորը չեն, որ ունեն կամք և բավականաչափ ուժ՝ ցանկալի արդյունքին հասնելու համար: Մեր հերոսուհիները՝ Սյուզին, Աստղիկը և Ալսուն, լավ մոտիվացիա կարող են լինել ցանկացածի համար, ով մի օր պարզապես կորոշի փոխել իր կյանքը: 

Ալսուն ազգությամբ թաթար է, Հայաստանում հայտնվել է ընկերուհու խորհրդով, հետագայում ցանկացել է իրեն փորձել դիզայներական ոլորտում, սիրում է հայ տղամարդկանց և կարծում է, որ նրանք չափազանց հոգատար են: Նկարահանվել է մի քանի ֆիլմերում և տեսահոլովակներում, չնայած որ երկրորդական դերեր է խաղացել:

Ալսու. «Ժամանակին ես իմ քաշից քսան կիլոգրամ ավել էի կշռում, հիմա 50 կիլոգրամ եմ: Երեք տարի առաջ ես սկսեցի զբաղվել ակտիվ սպորտային կյանքով, սկսեցի նաև սնվել շատ ճիշտ, ամեն ինչ սկսվեց վազքից, և այդ օրվանից սկսած՝ այսպես ասած չեմ կարողանում կանգ առնել, ես կարծես սիրահարվել եմ սպորտին:

Անձնական կյանքս այնքան էլ լավ չէր դասավորվում, նախկին ամուսինս ասում էր, որ ես գեր եմ, իսկ երբ ամուսնալուծվեցինք, որոշեցի փոխել կառուցվածքս՝ դառնալ ցանկալի, որ այդ ժամանակ ինքս կարողանամ ընտրել իմ տղամարդուն:

Իմ մարզիչը՝ Արմենը, «Միսս Բիկինի» մրցույթից երկու շաբաթ առաջ առաջարկեց ինձ մասնակցել, կարելի է ասել՝ իմ փոխարեն որոշեց, և այդ երկու շաբաթներն ինձ համար բավականին ծանր էին: Ես զբաղեցրեցի երկրորդ տեղը, անկեղծ ասած՝ կարծում եմ՝ արդար չէր, բայց աշնանային մրցույթին ես հարյուր տոկոսով պատրաստ կլինեմ և բոլորին դա ցույց կտամ:

Ինչո՞ւ թաքցնել, բոլորն էլ ուզում են լինել հարուստ, ես էլ բացառություն չեմ: Ուզում եմ ինձ փորձեմ դիզայներական աշխատանքում, քանի որ ունեմ այդ մասնագիտությունը, ուզում եմ հետագայում ստեղծել հագուստների հավաքածու մեր երեխաների համար, այն երեխաների, ովքեր հետագայում մեծ հաջողությունների կհասնեն: Ես իմ գաղափարն իրականացած եմ տեսնում մոտ հինգ տարի հետո: Ես ինձ համար երբեք զգեստներ չեմ կարում, իսկ ընկերուհիներիս համար, օրինակ, կարում եմ: Հիմա ավելի շատ աշխատում եմ երեխաների հագուստների վրա: 

Ձեր տղամարդիկ շատ գեղեցիկ են խոսում, նրանք շատ խանդոտ են, դա, իհարկե, բացակայում է Ռուսաստանում: Եթե դու նրանն ես, ապա նրանն ես: Նրանք ավելի նման են փոքր երեխաների, ուրախ են և դրական, ինչպես նաև չափազանց հոգատար: Եթե ամուսնանայի երկրորդ անգամ, ապա շատ կուզեի, որ ամուսինս հայ լիներ:

Երբ նայում եմ հայելու մեջ, այս փուլում գոհ եմ, բայց եթե ավելի լուրջ բանի պետք է մասնակցեմ, ապա կասեմ, որ գոհ չեմ, մրցումներին մասնակցելու համար այսքանը բավական չէ: 

Իրականում առանց արտաքին գեղեցկության ներքին գեղեցկությունը ոչ մեկի հետաքրքիր չի լինի: Այն մարդկանց, ովքեր փորձում են ոչ ճիշտ մոտեցում ցույց տալ իմ հանդեպ, ուղարկում եմ գրողի ծոցը:

Ես նաև նկարահանվել եմ տեսահոլովակներում և ֆիլմերում, իհարկե դրանք երկրորդական դերեր են եղել, բայց ինձ դուր է եկել, հայկական գեղարվեստական ֆիլմում էլ եմ նկարահանվել, դա արել եմ ավելի շատ հետաքրքրությանս համար, ոչ թե հանուն գումարի: 

Երեխա շատ եմ ուզում՝ երկու տղա և մի աղջիկ, բայց այն տղամարդը, ում հետ ես հանդիպում եմ, աղջիկ է ուզում:

Ուզում եմ, որ այս նյութից հետո շատ աղջիկներ ու տղաներ ոգևորվեն և զբաղվեն իրենց մարմնի կառուցվածքով, քանի որ գեղեցկությունն իրոք կփրկի աշխարհը»: 

Սյուզին ծնունդով Գյումրիից է, բայց մեծացել է Մոսկվայում. չորս-հինգ տարի է՝ ապրում է Հայաստանում, բայց երբեմն վերադառնում է Մոսկվա: Նա զբաղվում է պարով, բայց նրա համար առաջնայինը սպորտն է, որով էլ որոշել է զբաղվել հետագայում:

Սյուզի. «Ինձ շատերն են ասում, որ աղջիկը պետք է կանացի լինի, իսկ ես այդպիսին չեմ, և լավ կլինի, որ նախասիրությունս փոխեմ:

Երբ սկսեցի զբաղվել այս սպորտով, ինձ համար կարևոր չէին ուրիշների կարծիքները, կարևորը՝ ես եմ հավանում և դեռ շարունակում եմ կատարելագործել իմ մարմինը: Ես շատ ինքնուրույն մարդ եմ, հաճախ եմ լսում խորհուրդներ, բայց անում եմ այնպես, ինչպես ես եմ ուզում:

Իմ մոտիվացիան եղել է մարզիչ Սևակ Մարգարյանը, նա իմ ամենաառաջին մարզիչն է եղել: Որոշ ժամանակով ես թողել էի մարզումները, երբ մի անգամ նորից նրան տեսա, որոշեցի կրկին վերսկսել պարապմունքները: Իմ երջանկությունն իմ մարզումներն են, եթե այդ օրը իմ մարզումները լավ են անցել, նշանակում է՝ իմ օրն էլ է լավ անցել:

Շատ հաճախ կողքից լսում էի այսպիսի արտահայտություններ՝ «ինչ պարապած աղջիկ ա», «բա մի հատ մուսկուլներին նայի», ես ինքս էլ եմ սիրում, որ աղջիկները մարզված են լինում: Մասնակցել եմ մրցումների և զբաղեցրել 5-րդ տեղը, բայց ափսոսում եմ ծախսած ժամանակը, քանի որ մարդիկ ըստ արժանվույն չեն գնահատում:  Իհարկե, դա քեզ կոտրում է մի քիչ, բայց պատճառ չէ կանգ առնելու համար, դու, միևնույն է, պետք է կատարելագործվես: Հիմա հիմնականում աշխատում եմ ոտքերիս վրա:

Այս ամենին հասնելը միանշանակ կամքի ուժ է պահանջում, այո՛, ես ուժեղ մարդ եմ, ես չեմ ծխում, ալկոհոլ չեմ օգտագործում։ Սպորտում շատ կարևոր է նաև սնունդը, միայն մարզվելով՝ չես կատարելագործի մարմինդ: Իմ դիետայով զբաղվել է Սարգիս Պողոսյանը՝ ArmProFit նախագծի հիմնադիրը: Ճիշտ է դիմելն այնպիսի մասնագետի, ով միանշանակ ճիշտ ուղղություն կտա:

Սպորտով զբաղվելիս մարդիկ կոփում են նաև իրենց կամքը, դառնում ավելի ուժեղ, ինքնավստահ: Ինձ կարող են ասել, որ իմ բիցեպսները թույլ են, կամ չաղացել եմ, այդպիսի բաներն են ինձ կոտրում, թե չէ ուրիշ ոչինչ ինձ չի կարող կոտրել: Ես նուրբ և ռոմանտիկ բաներ չեմ սիրում, այսպես ասեմ՝ ես իմ ջղայնությունը թողնում եմ մարզասրահում և ստանում եմ այն, ինչ պետք է՝ գեղեցիկ մարմին։

Որոշել եմ հետագայում ներկայանալ որպես մարզիչ և հիմա աշխատում եմ այդ ուղղությամբ»:

Աստղիկի մոտիվացիան ներկայիս լավագույն ընկերուհին է՝ Վարդ Մկրտչյանը։ Աստղիկը կարծում է, որ սա այն սպորտաձևն է, որը պայքարում է գենետիկայի դեմ, նա առաջին աղջիկներից էր, ով չվախեցավ փոխել մարմնի կառուցվածքը: Սիրում է բնություն, երգել, պարել և ժամանակ անցկացնել ընկերների հետ: Երազում է զույգ բալիկների մասին՝ կապուտաչյա և շիկահեր:

Աստղիկ. «Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ արդեն ինքնահաստատման փուլում ես ունեի պատկերացում իդեալական մարմնի մասին, որը հեռու էր իմ մարմնից: Տարբեր մարզասրահներ հաճախելուց հետո ինձ պարզապես ասացին, որ մարմնի նման կառուցվածք չեմ կարող ստանալ: Սակայն երբ հանդիպեցի Գագիկ Տոնոյանին և խոսեցի իմ ցանկությունների մասին, նա երաշխավորեց, որ կստանամ իմ երազած մարմինը: Նա պայման դրեց, որ եթե մեկ ամիս մարզվելուց հետո ես արդյունքը չտեսնեմ, գումարը կարող եմ չվճարել: Ի դեպ, պետք է նաև նշեմ, որ հիմա Գագիկ Տոնոյանն իմ կնքահայրն է: 

Այդ մարզասրահում մարզվում էր իմ հիմա արդեն ամենամտերիմ ընկերուհին՝ Վարդ Մկրտչյանը, և նրա մարմինը տեսնելով՝ ասացի, որ հենց այդպիսի կառուցվածք եմ ուզում: Երկու ամիս հետո ես արդեն տեսա արդյունքը, որից հետո ինձ մոտ պարզապես մոլուցք սկսվեց սպորտի հանդեպ, իսկ հիմա ունեմ այն մարմինը, որի մասին երազել եմ, և որն ինձ համար հանդիսանում է կատարյալ կնոջ մարմին:

Սա այն սպորտաձևն է, որ պայքարում է գենետիկայի դեմ: Որքան շատ ես կատարելագործվում, նկատում ես այն մանրուքները, որոնք չէիր նկատում, փորձում ես շտկել: Ես շատ ծանր քաշերով եմ մարզվում, և դա է միակ երաշխիքը, որ քո մկանը կմեծանա, և դու շատ գեղեցիկ կերպով կգիրանաս: Բայց ինձ համար շատ կարևոր է միշտ լինել կանացի, կարևոր է, որ իմ կառուցվածքը երբեք չկոպտանա, և հնարավորինս քիչ լինեն թևի, ուսի, մեջքի մկանները, ու ավելի արտահայտված լինեն կրծքի, որովայնի, նստատեղի մկանները:

Հաճախ մարդիկ շփոթում են բոդիբիլդերուհի և ֆիթնես-բիկինի աղջիկներին: Աղջիկը կարող է մարզվել և դառնալ բոդիբիլդերուհի, նա պետք է մարզվի ծանր քաշերով և օգտագործի տարբեր տեսակի սննդային հավելումներ, նա պիտի մարզվի և համապատասխանի բոդիֆիթնեսին, որը, ըստ իս, կրկին տղամարդկային մարմնի ձգտում է։ Կա նաև կուլտուրիզմ ասվածը, որը, կարծում եմ, ևս կնոջ համար տգեղ է: Ես ընտրել եմ ֆիթնես-բիկինի սպորտաձևը, որը ենթադրում է ոչ թե կաշի ու  ոսկորներ, այլ համաչափություն, նեղ իրան և կանացիություն: 

Զբաղվում եմ գովազդի տարածմամբ, համագործակցում եմ տարբեր ընկերությունների հետ նաև աշխատում եմ որպես անվտանգության աշխատակից: Երկու աշխատանքներս էլ շատ եմ սիրում, սիրում եմ բնություն, պարել, երգել և ժամանակն անցկացնել ընկերներիս հետ, իսկ սպորտն իմ կյանքի մի մասնիկն է»:

Ունեմ ընտրյալ, և արական սեռի մնացած ներկայացուցիչների ուշադրությունը, հայացքներն ու հաճոյախոսություններն ինձ համար կարևոր չեն: Ես նրան շատ սիրում եմ, շատ սիրված եմ և համարում եմ ինձ երջանիկ կին: Ես միշտ ջանում եմ իմ տղամարդու համար լինել ամենալավը և անհասանելի լինել մնացածի համար: Նա ևս սպորտային մարդ է և եթե սպորտով չզբաղվեր, չէր հասկանա իմ մոլուցքը: Անգամ օրեր են լինում, երբ շատ հոգնած եմ լինում և չեմ ուզում մարզվել, բայց նա ինձ ոգևորում է: 

Որպես մարզիչ աշխատելու առաջարկներ շատ են լինում, բայց անկեղծ ասած՝ քանի որ սա իմ կյանքի մի մասնիկն է, ես չեմ ուզում դա վերածել բիզնեսի, թեպետ շատ աղջիկների մեծ սիրով օգնում եմ և խորհուրդներ տալիս:  

Ասեմ, որ ես, Վարդ Մկրտչյանը և Մարինե Գրիգորանն առաջին աղջիկներից էինք, ովքեր փորձել են ֆիթնես-բիկինի սպորտաձևը Հայաստանում տարածել և զարգացնել, որպեսզի այլ աղջիկներ ձգտեն ունենալ ձիգ կառուցվածք: Բայց հետագայում մրցումներից հասկացանք, որ Հայաստանում դա լուրջ չի կարող լինել, քանի որ չկա անաչառություն, հովանավորություն, իսկ դա միանշանակ հիասթափեցնում է: Եղել է, որ ես ցուցադրական ելույթ եմ ունեցել, բայց հիմա չեմ ուզում որևէ մրցույթի մասնակցել, քանի որ ինձ համար հետաքրքիր էլ չէ: Հիմա զբաղվում եմ զուտ ինքս ինձ համար:

Ես երազում եմ ունենալ զույգ բալիկներ, որոնք կլինեն կապույտաչյա և շեկ մազերով, դա իմ միակ երազանքն է, որ չեմ կարող նպատակ դարձնել, պարզապես կարող եմ հուսալ, որ մի օր այն կիրականանա։ 

Ուզում եմ ասել, որ այսօր ես շատ հպարտ եմ իմ մարմնով, բայց ես չեմ մոռանում, որ իմ մարմնի «քանդակագործը» եղել է Գագիկ Տոնոյանը, ով յուրաքանչյուր մասնիկի վրա աշխատել է, իսկ հիմա նրա գործը շարունակում է Սևակ Մարգարյանը, ով շատ է ինձ օգնում, որ պահպանեմ իմ մարմինը և ավելի կատարելագործեմ»:

Նյութը՝ Սիրանուշ Գրիգորյանի

Լուսանկարները՝ Կարեն Հովհաննիսյանի