Վաղինակի ծանր արցունքները... Հոգեկան խռովքի, խղճի ու պատասխանատվության անասելի բեռը գամել է նրան գետնին, նա ձեռքերով փակել է աչքերը` մի պահ առանձնանալու ինքն իր Աստծու հետ, կենտրոնանալու, հասկանալ
Քեզ սիրեց քեզ ծնող ազգը, մեր երիտասա՛րդ առաջնորդ, քեզ հավատաց, և քո այս զուլալ արցունքներով դու զորընդեղեցիր մեր հավատը քո պայքարին: Ե՛լ, Վաղինակ, ամեն ինչ դեռ առջևում է: «Լաց անմեղության արցունքն անդարձ... Ա՛հ, լա՛ց, որ մեծանաս»: