Ո´չ ԲՀԿ-ն, ո´չ էլ ՀՅԴ-ն իրենց «մարզավիճակում» չեն

Կառավարման նախագահական համակարգից խորհրդարանականին անցում կատարելու կողմնակիցները որպես այդ փոփոխության հիմնական պատճառ կամ միգուցե շարժառիթ ընդգծում են իրական բարեփոխումների հասնելու հարցը, ինչը, մեղմ ասած, այդքան էլ ծանր փաստարկ չէ: Կարծում եմ՝ այս ամենը բացի ժամանակ ձգելուց կամ պրոցեսներին քաղաքական ընթացք հաղորդելուց մեկ այլ կարևոր, սակայն միաժամանակ ցավալի տարր է պարունակում: Իրականում մեզանում քիչ են այն լիդերները, ովքեր կարող են հավակնել նախագահի պաշտոնին: ԲՀԿ-ն, իհարկե, ունի իր ընդգծված լիդերը, սակայն որքան էլ որպես գործիչ նա բարձր վարկանիշ ունի, բայց նրա հավակնությունը ակնհայտորեն նախագահի պաշտոնին չեն ձգում: Նույնը վերաբերվում է ՀՅԴ-ին. Վահան Հովհաննիսյան, Արմեն Ռուստամյան… Սակայն այսօր ո՛չ նրանք, ո՛չ էլ ՀՅԴ-ն իրենց «մարզավիճակում» չեն, կամ միգուցե չի ստեղծվել մի այնպիսի իրավիճակ, երբ նրանք կլինեին նախագահի ամենապահանջված հավակնորդները: Այս պարագայում ակնկալել, որ խորհրդարանական կառավարման համակարգի դրոշակակիրները կխոստովանեն իրենց առաջադրած խնդիրների անկեղծ պատճառներ, ուղղակի անհնար է: Միաժամանակ արժե շեշտել, որ նույնիսկ հստակ «քաղաքական օրակարգի» առաջադրումը քաղաքական պայքարում հաջողություն չի խոստանում, եթե այն պարուրված չէ ուժեղ փաստարկներով:
Հ.Գ. Հետաքրքիր է, կառավարման համակարգի կամ ընտրակարգի փոփոխություն առաջադրող ու առաջ տանող ուժերը կատարե՞լ են անհրաժեշտ վերլուծություններ այն մասին, թե այդ դեպքում ի՞նչ փոփոխություն է պահանջում ու սպասում հասարակությունը: Չեմ կարծում, թե ժողովուրդն իր խնդիրների լուծումը հենց այդ հարցերի լուծման մեջ է տեսնում: