Մեր ստրկամտութիւնը այնքան է յառաջադիմել, որ ստրուկների շուկայի մէջ ինքներս ենք տէր որոնում…
16:08 , 3 նոյեմբեր, 2012
«Մեր ստրկամտութիւնը այնքան է յառաջադիմել, որ ստրուկների շուկայի մէջ ինքներս ենք տէր որոնում… Յոյսներս դրել ենք շուրջպարի վրայ, հաւատալով, թէ այս բռնութեամբ պարելը բաւական է, որ ժողովուրդը միաբանուի պարբաշուն. յոյսներս դրել ենք մի առագաստանաւակի վրայ, որն ընդամէնը զբօսանքների համար է դուրս գալիս նաւարկութեան. յոյսներս դրել ենք գեղարուեստի հետ որեւէ կապ չունեցող, բայց իր գրամոլական արտադրանքը Շեքսպիրի կամ Դոստոեւսկիի կամ Թոմաս Մաննի գրքերից հազարապատիկ աւելի վաճառող մէկի վրա, կարծելով, թէ նրա կողմից գոնէ մէկ անգամ «Հայաստան» բառն ասելը բաւական է, որ մենք դառնանք համաշխարհային տէրութիւն եւ աշխարհն էլ ճանաչի մեզ:
Ճանաչի ի՞նչը… Ճանաչի մեր հոգու աղքատութի՞ւնը, մեր մտքի խաւա՞րը, մեր հաւատի կեղծի՞քը եւ մեր լեզուի կործանո՞ւմը…
Մեր յոյսը նախ Աստծոյ եւ ապա մեզ վրայ դնելով միայն եւ լինելով յիրաւի բարոյական ու մտաւորական բարձր արժանիքներ ունեցող պատմական մի հին ժողովուրդ, որպիսին մենք ենք, կարող ենք նաեւ կոտորակուել, ինչպէս արդէն կոտորակուել ենք, բայց չենք մեռնի... կարող ենք նոյն իսկ արդէն դիակ թուալ եւ կը լինեն մարդիկ ու տէրութիւններ, որոնք կը պատրաստուէն թաղել այդ դիակը, բայց կրկին հրաշափառ յարութիւն ենք առնելու, ինչպէս արդէն եղել է մեր հեռաւոր եւ նոյն իսկ մօտիկ անցեալին...»: