Ծուղակով որսորդությունը որսորդին հնարավորություն է տալիս վայելել բանականության հաղթանակն ընդդեմ բնազդների

Հրացանով որսն այդպես էլ չսիրեցի։ Դարանակալած կրակել չեմ սիրում։ Փոխարենը շատ եմ սիրում ծուղակով որսորդությունը։ Ծուղակով որսորդության ընթացքում զոհի մասնակցությունը որսորդից շատ է։ Դա որսորդին հնարավորություն է տալիս վայելել բանականության հաղթանակն ընդդեմ բնազդների։

1. Որսորդը սկզբում հայտնաբերում է կենդանու անցուդարձի արահետը։ Կենդանիները՝ ի տարբերություն մարդկանց, տեղաշարժվում են որոշակի ուղեգծով։ Սա հեշտ է իրականացնել ձմռանը, ձյան վրա հետքերի միջոցով։

2. Երկաթյա ճոպանով (трос) սարքում է օղակ (петля) և ամրացնում է կենդանու անցուդարձի ճանապարհին։

Հետաքրքրասեր կենդանին իր արահետին նոր առարկա տեսնելով՝ սկսում է ուսումնասիրել և այդ նպատակով գլուխը մտցնում է օղակի մեջ։ Բավական է նույնիսկ ամենաթույլ շարժում, և օղակը սկսում է նեղանալ։ Կենդանին սկսում է կտրուկ շարժումներ անել փորձելով ազատվել օղակից, սակայն դա գնալով ավելի է բարդացնում ազատվելը և ի վերջո նա որոշակի դիրքով ֆիքսվում է, մինչև հայտնվում է որսորդը։

Եթե կենդանին բանականություն ունենար, նա կհասկանար իր շարժվելու և օղակի սեղմվելու պատճառահետևանքային կապը և կդադարեր շարժվել ու զգույշ գլուխը կհաներ օղակից։
Հետաքրքիր է, որ առանց բացառության բոլոր կենդանիներն օղակը տեսնելով՝ նույն վարքն են դրսևորում՝ գլուխները մտցնում են օղակի մեջ, այսինքն որսորդի համար կանխատեսելի է կենդանիների պահվածքը։

15 տարի առաջ բանակային տարիներին այս մեթոդով Հայ–թուրքական սահմանին (Մարգարա գյուղի մոտ) որսում էինք շնագայլերին։ 15 տարի անց շնագայլերի ծուղակով որսի նկատմամբ իմ հետաքրքրությունը դեռ նույնն է։