17 սրամիտ միտք Չարլզ Բուկովսկու կողմից

18:02 , 17 նոյեմբեր, 2014

Կյանքի մասին

Պարզապես ապրել մինչև մահդ արդեն իսկ բարդագույն աշխատանք է։
Ես չեմ հավատում, որ հնարավոր է աշխարհը փոխել դեպի լավը։ Ես հավատում եմ, որ հնարավոր է փորձել ավելի վատը չդարձնել այն։
Երբ հարբած ես, աշխարհը առաջվա պես մոտակայքում է, սակայն այն գոնե բկիցդ բռնած չի պահում քեզ։
Աշխարհը փրկելու համար պետք է մեկ առ մեկ փրկել մարդկանց, բոլորին միանգամից փրկելը ռոմանտիզմ է կամ էլ քաղաքականություն։
Ստիպված ես մի քանի անգամ մեռնել, մինչև որ կկարողանաս լիարժեք կյանքով ապրել:
Ոչ թե մահն է վտանգավոր, այլ այն կյանքը, որ մարդիկ ապրում են կամ չեն ապրում մահից առաջ:

Բոլոր կանայք տարբեր են։ Հիմնականում թվում է, թե նրանք ամենալավի ու ամենավատի համադրությունն են։ Նրանց մեջ կա և՛ մոգական, և՛ սարսափելի ինչ-որ բան։ Ի դեպ, ես ուրախ եմ, որ նրանք կան։
Ինչպե՞ս կարելի է վստահել մի էակի, ով ամեն ամիս արնահոսում է ու չի մահանում։

Գրողներն անհույս մարդիկ են, իսկ երբ նրանց մոտ հույս է հայտնվում, նրանք դադարում են գրող լինել։
Որոշ մարդիկ խենթանալ չգիտեն. նրանց կյանքն ահավոր տաղտկալի է։
Անշուշտ, մարդուն կարելի է սիրել, եթե շատ մոտիկից չես ճանաչում նրան։
Ներուժը գրոշի արժեք չունի։ Պետք է գործել։ Գրեթե ցանկացած երեխա ավելի շատ ներուժ ունի, քան ես։
Եթե քեզ հաջողվել է խաբել մարդուն, դա չի նշանակում, որ նա հիմար է։ Դա նշանակում է, որ քեզ ավելի շատ են վստահել, քան դու արժանի ես։

Մենությունն ուժեղացնում է ինձ. Առանց դրա ես ասես առանց հացի ու ջրի լինեմ։ Առանց դրա անցկացված յուրաքանչյուր օրն ուժասպառ է անում ինձ։ Ես չեմ հպարտանում իմ մենությամբ, սակայն ես կախված եմ նրանից։ Ես չափազանց լավ գիտեմ սեփական թերություններս, որպեսզի փոխադարձ սեր պահանջեմ։
Ես ամուսնացած եմ, սակայն առանց կնոջ։ Իմ կինը իմ սեփական կյանքն է։
Ես երբևէ չեմ ցանկացել այլ մարդ լինել: Ես պարզապես չեմ հանդիպել այնպիսի մարդու, ով ինձ մոտ նման ցանկություն կառաջացներ:
Ես պահում եմ մահվանը իմ ձախ գրպանում: Երբեմն ես հանում եմ այն գրպանիցս և զրուցում նրա հետ. «Բարև, ի՞նչ կա-չկա: Ե՞րբ ես գալու հետևիցս: Ես դրան պատրաստ կլինեմ»։