Ճամփորդություն դեպի Վենետիկ. ուր գնալ, ինչպես և որտեղ մնալ

Newmag.am-ը գրում է․

Վենետիկը թովիչ քաղաք է: Երբ քաղաքը մայրցամաքին կապող մի նեղլիկ ցամաքաշերտի վրայով գնացքը հասնում է վերջին` Սանտա Լուչիա կայարանին, ժամանակն, ասես, անէանում է: Երկինքն ավելի մեծ է, ավելի լայն, ջուրն այնպիսին է, կարծես արդեն ծովին հասած լինես, իսկ հեռվում քաղաքն է. նավ, որի կայմը` Կամպանիլեի հսկա ժամատունը, հպարտորեն դիմակայում է ժամանակի ընթացքին արդեն հիսուն տարի, հարյուր տարի, երկար դարեր: Հավերժությունն է բացվում մեր առջև, գեղեցկությունը կանգնեցրել է ժամանակի ընթացքը: Ասես` երկու կողմից ջրով եզերված ցամաքային այս ժապավենի վրայով մուտք ես գործում լավ պահպանվող մի աշխարհ, որտեղ արդիականության բերած ծայրահեղությունների մուտքն արգելված է: Վենետիկը բացառիկ է, իսկական գանձ, միշտ այսպես են ասում մարդիկ, երբ նստում են համար մեկ երթուղու որևէ ջրային ավտոբուս` վապորետտո, որն առաջ է շարժվում Մեծ ջրանցքի ոլորաններով: Մասնավոր արագաշարժ նավերը, դանդաղաշարժ ու փխրուն գոնդոլները, սնունդ տեղափոխող բեռնանավերը, ջրի վրա ծառս եղող ոստիկանական նավերը` մոտոսկաֆոներն ակոսում են Մեծ ջրանցքը` վերից վար և հակառակը` դանդաղաշարժ գետը վերածելով կենսական նշանակություն ունեցող, աղմկոտ հաղորդակցության ուղու:

Հենվեք նավեզրի ճաղաշարին և հիացեք քարե նրբին ժանյակներով, որ մեծ արագությամբ անցնում են Ձեր աչքերի առջևով. Սանտա դեի Սկալցա Մարիա, Կա դ’Օրո, Ռիալտո, Պալացցո Գրիմանի, Լա Սալուտե, ջրի փայլատակում, փայտե նավակամուրջ, ջրում արտացոլվող պալատներ, միրաժ, շենքերի ճակատամասեր, որ ներդաշնակորեն եզերում են ափերը: Վապորետտո նստեք արշալույսի առաջին շողերի հետ, երբ քաղաքը դեռ քնած է: Պալատների հոծ զանգվածը, ծագող արևի ոսկու հետ միաձուլվող հրագույնն ու վարդագույնը բոցավառում են սրտերը երազների թեթև ու եթերային վարդագույնով: Վենետիկը լիացնում է Ձեզ:

Կյանքում գեթ մի անգամ պետք է մտնել Պիացցա Սան Մարկո` Սուրբ Մարկոսի հրապարակ, որը Վենետիկի բաբախող սիրտն է, շքեղությունը: Սա ոսկեփայլ խճանկար է, անգին զարդատուփ: Վեր խոյացող մարմարի նրբագեղությունը, թվում է, քանդակվել է Մեծ ջրանցքի ջրերի ծփացող ցոլքերի մեջ. սա միաձուլումն է երկնքի, ջրի ու մարդու հանճարի: Մարդու, որն «ինքն էլ կանգնած է ջրին ուղղահայաց ու նման` իր ստեղծած հուշարձաններին», ինչպես ասում է իտալացի գրող Ռեձվանին: Յուրաքանչյուրը սքանչացման ու վեհացման զգացում է ապրում իր տեսածից: Հրապարակի ծայրին հզոր թևավոր առյուծն է` քաղաքի խորհրդանիշը, որն անորոշ, անիրական է դարձնում ցամաքի և ջրի սահմանը: Մշտական այցելուներն այնքան էլ չեն սիրում Լա Պիացցան, որը միշտ լիքն է զբոսաշրջիկներով և որտեղ աղավնիները հարյուրներով օդ են բարձրանում անմիջապես անցորդների ափերից: Պետք է այստեղ վերադառնալ ուշ երեկոյան, երբ հրապարակը վերագտնում է իր ընդարձակությունն ու փայլը՝ շնորհիվ լուսավոր սրճարանների, որտեղ նվագում են նվագախմբերն ու նվվում են ջութակները:

Բայց Վենետիկը միայն սա չէ: Պետք է առանց շտապելու հիանալ քաղաքով, զգալ նրա հանգիստ ու խաղաղ ոգին՝ զբոսաշրջիկների իրարանցումից հեռու, պետք է ընկալել քաղաքն իր ամբողջ բարդությամբ, ջրանցքների խճճված ցանցով, նեղ փողոցներով, անցումներով, կամուրջներով ու փակուղիներով: Եթե Վենետիկում մի քանի օր եք մնալու, կարող եք գտնել “Bed and Breakfast” (էժան հյուրանոցների ցանց): Սուրբ Հեղինեն իդեալական վայր է հանգստավետ և ընդարձակ այգիներով, որոնք առանձնահատուկ արժեք ունեն, քանի որ Վենետիկում շատ քիչ են ծառերը, այգիներն էլ թաքնված են պալատների պատերի հետևում: Կարող եք քաղաքի կենտրոն հասնել վապորետտոյի գծերով, որոնք կանգառ ունեն նաև Լիդոյում, կամ էլ կարող եք քայլել՝ անցնելով փոքրիկ, նրբագեղ կամուրջներով, որոնք ջրե փողոցների վրա կորացած մեջքեր են հիշեցնում, կամ էլ քարե ոտքեր, որ իրարից հեռացել են՝ թույլ տալով, որ արանքով անցնի թղթից պատրաստված գոնդոլի սիլուետը: Ջուրը կանաչ Է, խորը: ժամանակ գտեք և ճաղաշարքի առջև կանգնած զգացեք ծովից եկող սառը օդը, որը հագեցած է Ադրիատիկի բույրով, չէ՞ որ ծովը հեռու չէ: Ծովային ողորկ ու ճերմակ թռչունները պտտվում են կղզիների հեռավոր առկայծումների մեջ: Հեռվից նայելիս կղզիներն ասես երկնքի մասնիկներ լինեն:

Մի մեծ շոգենավ է անցնում՝ իր հոծ զանգվածով հրավեր նետելով փայտե հիմքերի վրա կանգնած փխրուն պալատներին: Նա անցնում է, և նրա ներկայությունից մնում է միայն ջրի անհանգիստ ճողփյունը Ձեր ոտքերի տակ: Կարող եք նաև բարձրանալ Գարիբալդիի փողոցով, ուրախ փողոց է, որտեղ առևտուրն է եռում: Այստեղ կարող եք Ձեր զամբյուղը լցնել մակարոնեղենով, մրգերով ու հացի տեսականիով, ինչն անհնար է քաղաքի կենտրոնում: Մի քիչ ժամանակ գտեք որևէ տրատորիայում նստելու համար, վենետիկցիները սիրում են այստեղ ուտել:

Վենետիկում հյուրանոցները թանկ են, բայց եթե կարող եք Ձեզ նման բան թույլ տալ, կանգ առեք Ռիալտո կենտրոնական թաղամասում: Ձեր սենյակի կրկնափեղկերը բացելիս կլսեք գոնդոլավարների երգեցողությունն ու ջրի փիրուզագույն մետաքսը պատռող նրանց երկար թիերի դանդաղ ու կանոնավոր ճողփյունը, կհիանաք տների ճակատամասերն իրարից անջատող նեղ անցումներով, որոնց ծայրին երևում են կամուրջները, որտեղ տենորների ձայնն ավելի խորհրդավոր է հնչում, սրանք հաճույքներ են, որ գին չունեն:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ